Τα αποκαΐδια μιας ναυτιλιακής εταιρείας «λαϊκής βάσης».

Είναι γνωστό τοις πάσι.

Ότι η ΑΝΕΚ ιδρύθηκε.

 Ως ναυτιλιακή εταιρεία.

Λαϊκής βάσης.

Αμέσως μετά.

Το ναυάγιο του  «Ηρακλείου».

Από το υστέρημα των Κρητικών.

Που ήθελαν.

Να μεταφέρονται.

Από πλοία.

Που θα τους παρέχουν.

Σαν  επιβάτες.

Ασφάλεια.

Και αξιοπρέπεια.

Σήμερα η ΑΝΕΚ.

Πουλά τα πλοία της.

Αφού «πούλησε».

Τις μετοχές του κόσμου.

Στο Χρηματιστήριο.

Αφού απέλυσε.

Εν κρυπτώ.

Εκατοντάδες εργαζόμενους.

Και ναυλώνει.

Άλλα πλοία.

Ξένων συμφερόντων.

Με ελλιπή  πληρώματα.

Ελλιπέστατη ασφάλεια.

Για να μεταφέρει ανθρώπους.

Ανθρώπους.

Σήμερα.

Σχεδόν δύο 24ωρα.

Μετά την πυρκαγιά.

Μετά τα παρασκηνιακά παιχνίδια.

Ανάμεσα σε κυβερνήσεις.

Ναυλωτές.

Ναυλωμένους.

Ασφαλιστικές εταιρείες.

Εξακολουθούν.

Να  λείπουν.

Συνάνθρωποι μας.

Συντοπίτες μας.

Χανιώτες.

Συγγενείς.

Φίλοι.

Γνωστοί.

Να μην έχουν δώσει σημεία ζωής.

Πέρα από ένα αγωνιώδες τηλεφώνημα.

Λίγη ώρα μετά την έναρξη της φωτιάς.

«Καιγόμαστε, πνιγόμαστε».

Υπάρχουν παιδιά ανήλικα.

Επιβάτες και αυτά.

«Διασωθέντα».

Που έχουν χωριστεί από τους γονείς τους.

Οι οποίοι παρέμειναν στο φλεγόμενο πλοίο.

Είναι μόνα τους.

Σε κάποιο Νοσοκομείο.

Κάπου.

Σε κάποια πόλη της Ιταλίας.

Κανείς.

Πρεσβείες.

Υπουργεία.

Δεν ξέρουν.

Να πουν.

Στους συγγενείς.

Που.

Που είναι τα παιδιά.

Γιατί χωρίστηκαν από τους γονείς.

Που είναι οι γονείς.

Γιατί δεν είναι.

Ανάμεσα στους διασωθέντες.

Και η ΑΝΕΚ;

Με μία απλή.

Λιτή.

Ξερή.

Ανακοίνωση.

Καθάρισε.

Ύστερα.

Άκρα του βυθού σιωπή……