Τι θα συμβεί. Στη περίπτωση. Που
μαζέψουμε. Όλα τα μυρμήγκια της Κρήτης. Στο ένα άκρο της. Και στο άλλο βάλουμε.
Ένα τεράστιο σωρό σπόρων;
Θα μας φτιάξουν. Τα μυρμήγκια.
Μία δρομάρα. Άλλο πράμα. Τον καλλίτερο. Ασφαλέστερο. Ταχύτερο. Φθηνότερο οδικό
άξονα του κόσμου.
Θα περνά από εκεί που πρέπει. Θα
έχει το πλάτος και το μήκος που πρέπει.
Όλα αυτά. Χωρίς μελετητές. Παντός καιρού. Και πολιτικών καταστάσεων. Μανούσους.
Αρναούτηδες. Αναπτυξιακά γκ-όλντεν μπόϋ-ςς. Και φυσικά ενδιάμεσους. Χρυσοβόρους
εργολάβους…..
Μέχρι πριν λίγο καιρό. Βρίσκαμε στους
ελαιώνες. Εκεί γύρω στο Κόκκινο Μετόχι. Και προς Κατσιφαριανά μεριά. Κρυμμένα
σε κουφαλόριζες. Ζυγαριές ακριβείας. Χρησιμοποιημένες σύριγγες. Μαυρισμένα. Κομμένα
κουτιά αναψυκτικών. Λεμονόκουπες. Πολλές.Από λεμόνια, των λεμονιών μας.
Ένας γείτονας. Τόλμησε και είπε στο καφενείο.
Ότι έπιασε. Κάτι τσογλαναράδες. Αγριόφατσες. Που δεν τους είχε ξαναδεί. Να του
κλέβουν λεμόνια. Τον απείλησαν. Να βγάλει το σκασμό. Γιατί θα τον βρουν
σφαγμένο. Όλοι τον πέρασαν για μυθομανή.
Σήμερα δεν βρίσκουμε πια τίποτα.
Για τον απλούστατο λόγο. Ότι οιαγοραπωλησίες των ναρκωτικών. Συμβαίνουν. Στα
φανερά. Μέρα μεσημέρι. Έξω από τα σπίτια μας.
Βλέπουμε κάθε πρωί σύριγγες.
Στα
πεζοδρόμια. Στις πόρτες μας μπροστά.
Το λες του μιανού. Δεν δίνει
σημασία. Το λες του αλλουνού. «Έχω κοπέλια, μην μανακατεύεις». Η απάντηση του. Και ας περνούν από εκεί τα
παιδιά του.....