Η Ιφιγένεια εν Χανίοις.

Να πεις ότι δεν του τόχα πει;

Του τόχα πει.

Από τότε.

Από την «τηλεφωνική ερωτική εξομολόγηση».

«Τον ιδρώτα, άντρα μου, βάλτον σε λιμνοδεξαμενή. Να μην πάει χαμένος. Όταν εξατμιστεί το νερό και μείνει το αλάτι, μοίρασε το στους ψηφοφόρους σου. Σαν αγίασμα!»

Δεν με άκουσε.

Επηρμένος από τα ύψη.

Των επτά ουρανών.

Εκεί καβάλα στους καλαμιώνες των νεφών της εξουσίας.

Αλλά  δεν ανησυχώ.

Άλλος πρέπει να ανησυχεί.

Όπως ανησύχησε ο Γρηγόρης.

Μετά ο Μανώλης.

Από το μέγεθος.
Το είδος.
Τη ποιότητα.
Και την ηθική. 
Της στήριξης που τους παρείχε.

Εκ των υστέρων.

Όσο για τη λιμνοδεξαμενή;

Όλο και κάποιος φανατικός θαυμαστής θα βρεθεί.

Να του τη φτιάξει.

Αυθορμήτως και ανιδιοτελώς.

Όπως βρέθηκε και για τον δρόμο…..