Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Εκ προοιμίου …. υιοθεσία!



Σήμερα ήταν άλλη μία Κυριακή … δουλευταρή.

Κοντά στις 2 το μεσημέρι.

Καθώς έφτιαχνα ζαλισμένος.

Σκυφτός.

Τις αυριανές παραγγελίες.

Είδα κάτι σαν σκιά.

 Να περνά από κοντά μου.

Τρέχοντας.

Ερχόμενο από το χωράφι του σπιτιού.

Με κατεύθυνση προς το δρόμο.



Ήταν ένα μικρό αρνάκι.

Φοβισμένο.

Χωρίς να το παρακολουθήσω.

Προτίμησα να ειδοποιήσω τους γείτονες.

Αυτοί έχουν πρόβατα.  

Καθόντουσαν στην αυλή.

Σοϊκώς.

Φωνασκούντες.
Ως συνήθως.

-          Γείτονες, καλοί μου γείτονες.

Άχνα.

-          Γείτονες, λατρεμένοι μου γείτονες.

Πιο δυνατά αυτή τη φορά.

-           Μήπως χάσατε κανένα προβατάκι;

-           Γιάντα ρωτάς;

-          Μόλις πέρασε τρέχοντας  ένα μικρό προβατάκι από την αυλή μου προς το δρόμο.

-          Το αρνάτσι μου Παναϊα μου.

Τσίριξε η μεγάλη.

Εκ των κορών.

Εν είδη μοιρολογίστρας.

Επιπέδου Μάνης και βάλε.

Τρέξαμε μαζί προς το δρόμο.

Άφαντο το αρνί.

-         Πούντο; Που πήγε; Που τόδες;

-        Ξέρω γω που πήγε; Μόλις το είδα να περνά αλαφιασμένο, σας φώναξα.

-          Πάει το αρνάτσι μου, Χριστέ μου. Πως ήτονε;

-      Άσπρο, με μερικές μαύρες βούλες, τόσο στο ύψος, καμιά 10αριά κιλά.

-       Δεν είναι το δικό μου. Σιέστηκα όποιανου τσαι νάνε. Στο γέροντο διάοολλο να πάει. Τσαι τρόμακ-κ-σ-σα!

Με μία … τουπάτη μανούβρα της ουρανοξύστιας μύτης της,  γύρισε τη πλάτη και με άφησε αποσβολωμένο εκειδά.

Η άλλη φορά τόχει μωρή.

Που μπορεί να είναι το δικό σου.

Θα σου πω εγώ μουλάρα.

Μουλάρα.

 Ε μουλάρα…….

Δεν υπάρχουν σχόλια: