Ποτέ δεν είναι αργά.

Από μικρή που ήταν.

Στο χωριό της.

Κάθε πρωτομαγιά.

Ξέκλεβε λίγο χρόνο.

Από τις πολλές δουλειές.

Που είχε να κάνει.

Ως το μεγαλύτερο κορίτσι της οικογένειας.

Για να μαζέψει λίγα λουλούδια.

Αγριολούλουδα.

Γυρνώντας από το Κουμαρέ.

Τη πηγή του χωριού.

Μία αγκινάρα.

Ένα στάχυ.

Ένα σκόρδο.

Και ένα κλαδί ελιάς.

Για να φτιάξει ένα μπουκέτο.

Εν είδη στεφανιού.

Που κρέμαγε στη πόρτα του σπιτιού.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν .

Από τότε ως χθες.

Έκανε το ίδιο.

Με λουλούδια από την αυλή της.

Φέτος στα 86 της.

Έχει γίνει αργοκίνητη.

Με το ζόρι την κρατάνε.

Τα πονεμένα πόδια της.

Στεναχωριόταν που θα έχανε μία συνήθεια χρόνων.

Το πρωί όμως που σηκώθηκε.

Την περίμενε πάνω στο τραπέζι της αυλής.

Μια μεγάλη αγκαλιά λουλούδια.

Και ένα κουβάρι σπάγκος.

Έτσι έφτιαξε.

Χαρούμενη.

Το πρώτο της μαγιάτικο στεφάνι…..