Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Τσίκεν ή κίτσεν γκεϊμ….



Μια ζωή.
Με έχουν καταχωρήσει.
Με τους νέρτς.
Τους γραφικούς.
Για αυτό από αντίδραση.
Πάντα είμαι με το μέρος τους.
Και το μόνο συναίσθημα.
Που έχω.
Αυτές τις «κρίσιμες ώρες».
Της κόψης του ξυραφιού.
Του χείλους του γκρεμού.
Του πεσίματος στα βράχια.
Είναι αυτό.
Που βγαίνει.
Αβίαστο.
Όταν θυμάμαι.
Τους βαθυστόχαστους στίχους.
Μιας άλλης εποχής.


Αλλά  ίδιας Ελλάδας.
«Τα στήθια σου.
Άσπρα σαν τα γάλατα.
Και μούλεγες.
Γαράλατα!»

Δεν υπάρχουν σχόλια: