Όπως όλος ο κόσμος , έχω και εγώ μία θεία. Καλή θεία. Είναι όμως απόλυτη και χωρίς παρεκκλίσεις. Κοινώς φανατικιά. Της Βέφας, του Αυτιά, του Χριστόδουλου και του Μαρκόγιαννη. Οι άλλες μου θείες, οι συννυφάδες της, την αποκαλούν «γκεστάπο». Και τη βάζουν στη θέση της, όταν χρειαστεί.
Όπως μια φορά, που τα είχε με κάτι «αλλοδαπά», γείτονες της «που έκλαναν όλη την ώρα, και πώς μπορούν και κλάνουν τόσο πολύ και τόσο δυνατά, χωρίς να τους νοιάζει αν ακούγονται, ενώ αυτή δεν κλάνει ποτέ. Μα ποτέ!»
Η απάντηση από τις άλλες ήταν άμεση.
«Ίντα λες εδά μωρή, ξεχνάς όντε εμαζώναμε τσι ελιές και κάθε φορά που την άφηνες, έβαζε η Γραμαθιά μια ελιά στη τσέπη τση μποδιάς τση, και μέχρι το μεσημέρι χρειάστηκε να την αδειάσει, γιατί είχε γεμίσει;»
Από τη Κυριακή το βράδυ, μετά τα αποτελέσματα των εκλογών, έπεσε σε κατάθλιψη. Κλείστηκε μέσα και το έριξε στις μελιτζάνες. Πάντα, όταν στεναχωριέται τρώει μελιτζάνες. Ψητές, σαλάτα, τουρσί, τηγανητές, παπουτσάκια, ιμαμ μπαϊλντί, μουσακά, πουρέ, μπουρέκι και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Ο κήπος μου κάθε φορά αναστενάζει!
Χαλάλι της.
Ήταν λοιπόν κλεισμένη μέσα, με παρέα τα πρωινά, τον Αυτιά. Μόλις τέλειωνε αυτός, έκλεινε τη τηλεόραση και άνοιγε το ράδιο, που είναι μονίμως συντονισμένο στο «Ράδιο Μαρτυρία».
Βγήκε έξω την ημέρα που ήρθε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Με κάτι μούτρα ατέλειωτα. Αλλά στολισμένη. Πήγε να τον προϋπαντήσει στο Μοναστήρι της Χρυσοπηγής.
Όταν επέστρεψε, μου φάνηκε από μακριά, πιο ξαλαφρωμένη. Με φώναξε για καφέ. Πήγα. Απνευστί με άρχισε….
«Άγιος άνθρωπος αυτός ο Βαρθολομαίος, αλλά πολύ βαρύς. Πολύ εκκλησιαστικά τα λέει. Πολύ λιβανάτα. Ενώ ο Χριστόδουλος, ήταν άλλο πράγμα. Χαιρόσουν να τον βλέπεις και να τον ακούς. Μα έτσι είναι. Ο Θεός, όλους τους καλούς, τους παίρνει γλήγορα κοντά του.
Δεν θα πήγαινα, μα με πήρε τηλέφωνο ο παπά Δημήτρης και μου είπε, ότι έπρεπε λέει να πάμε όλοι, να είναι πολύς ο κόσμος, να το δουν αυτό οι Τουρκαλάδες και να φοβηθούν.
Του έκανε και μια ευχή ο Ειρηναίος, ο Επίσκοπος , να ζήσει λέει σαν τα Λευκά Όρη. Αυτό δεν ήταν ευχή μα κατάρα! Ειδικά τώρα που αλλάξανε τα πράματα. Αυτοί τα Λευκά Όρη θα τα βάψουνε πράσινα, με τις αερολυπάνσεις που έλεγε το Σκουλάκη ή δεν ξέρω πως αλλιώς. Αφού θέλουνε Πράσινη Ανάπτυξη, σκατά στα μούτρα τους. Θέ μου συχώρεσε μου!
Με έπιασαν και η «Οχιά», μαζί με την άλλη τη «Κολισαύρα» (γειτόνισσες, άσπονδες φίλες, με τα … χαϊδευτικά τους) και με πρήξανε. Πιο πολύ από τις μελιτζάνες.
Δεν ψηφίσανε την Αλέκα, γιατί τη βαρεθήκανε. Και τη λυπηθήκανε, έτσι όπως την είδανε βαμμένη και με τη κόκκινη καρδούλα στο λαιμό, σαν νάτανε τρελοκοτσιδού μπεμπούλα, το βράδυ του ντιμπέϊτ.
Ψηφίσανε το Γιωργάκη. Γιατί τους έταξε διπλάσια σύνταξη. Και θα δώσει μηνιάτικο σε όλους. Το άκουσαν από το Παπαδάκη, το ψεύτη, το πουλημένο, τη κομμένη κεφαλή!
Άκου Γιωργάκη! Ο κ…αμερικάνος!! Ο γιος της π…νας της αμερικάνας που τη κεράτωσε και τη παράτησε ο ξεφτιλισμένος, ο ξεκ……ρης ο άντρας της, με την άλλη τη καραπου….ρα τη βυζαρού.
Όλα θα μας τα πάρουνε.
Όλα θα μας τα κόψουνε.
ΌΛΑ.
Αλλά τέτοιοι που ήταν οι δικοί μας, καλά να πάθουν.
Οι άχρηστοι.
Οι κλέφτες.
Οι αλήτες…»
Σταμάτησε γιατί έτρεμε, είχε κοκκινίσει και ψιλό-ιδρώσει. Ήπιε λίγο νερό και κοίταξε τα κουνέλια της απέναντι που κυνηγιόντουσαν για να ζευγαρώσουν.
Πριν ξαναξεκινήσει, τέλειωσα το καφέ, την ευχαρίστησα και έφυγα.
Όλη την υπόλοιπη ημέρα, σκευόμουν και χαμογελούσα.
Ήμουν σίγουρος πια.
Η αντιπολίτευση, των σοβαρών επιχειρημάτων, είχε ξεκινήσει.
Από τη βάση.
Χωρίς να περιμένει το νέο αρχηγό….
Όπως μια φορά, που τα είχε με κάτι «αλλοδαπά», γείτονες της «που έκλαναν όλη την ώρα, και πώς μπορούν και κλάνουν τόσο πολύ και τόσο δυνατά, χωρίς να τους νοιάζει αν ακούγονται, ενώ αυτή δεν κλάνει ποτέ. Μα ποτέ!»
Η απάντηση από τις άλλες ήταν άμεση.
«Ίντα λες εδά μωρή, ξεχνάς όντε εμαζώναμε τσι ελιές και κάθε φορά που την άφηνες, έβαζε η Γραμαθιά μια ελιά στη τσέπη τση μποδιάς τση, και μέχρι το μεσημέρι χρειάστηκε να την αδειάσει, γιατί είχε γεμίσει;»
Από τη Κυριακή το βράδυ, μετά τα αποτελέσματα των εκλογών, έπεσε σε κατάθλιψη. Κλείστηκε μέσα και το έριξε στις μελιτζάνες. Πάντα, όταν στεναχωριέται τρώει μελιτζάνες. Ψητές, σαλάτα, τουρσί, τηγανητές, παπουτσάκια, ιμαμ μπαϊλντί, μουσακά, πουρέ, μπουρέκι και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Ο κήπος μου κάθε φορά αναστενάζει!
Χαλάλι της.
Ήταν λοιπόν κλεισμένη μέσα, με παρέα τα πρωινά, τον Αυτιά. Μόλις τέλειωνε αυτός, έκλεινε τη τηλεόραση και άνοιγε το ράδιο, που είναι μονίμως συντονισμένο στο «Ράδιο Μαρτυρία».
Βγήκε έξω την ημέρα που ήρθε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Με κάτι μούτρα ατέλειωτα. Αλλά στολισμένη. Πήγε να τον προϋπαντήσει στο Μοναστήρι της Χρυσοπηγής.
Όταν επέστρεψε, μου φάνηκε από μακριά, πιο ξαλαφρωμένη. Με φώναξε για καφέ. Πήγα. Απνευστί με άρχισε….
«Άγιος άνθρωπος αυτός ο Βαρθολομαίος, αλλά πολύ βαρύς. Πολύ εκκλησιαστικά τα λέει. Πολύ λιβανάτα. Ενώ ο Χριστόδουλος, ήταν άλλο πράγμα. Χαιρόσουν να τον βλέπεις και να τον ακούς. Μα έτσι είναι. Ο Θεός, όλους τους καλούς, τους παίρνει γλήγορα κοντά του.
Δεν θα πήγαινα, μα με πήρε τηλέφωνο ο παπά Δημήτρης και μου είπε, ότι έπρεπε λέει να πάμε όλοι, να είναι πολύς ο κόσμος, να το δουν αυτό οι Τουρκαλάδες και να φοβηθούν.
Του έκανε και μια ευχή ο Ειρηναίος, ο Επίσκοπος , να ζήσει λέει σαν τα Λευκά Όρη. Αυτό δεν ήταν ευχή μα κατάρα! Ειδικά τώρα που αλλάξανε τα πράματα. Αυτοί τα Λευκά Όρη θα τα βάψουνε πράσινα, με τις αερολυπάνσεις που έλεγε το Σκουλάκη ή δεν ξέρω πως αλλιώς. Αφού θέλουνε Πράσινη Ανάπτυξη, σκατά στα μούτρα τους. Θέ μου συχώρεσε μου!
Με έπιασαν και η «Οχιά», μαζί με την άλλη τη «Κολισαύρα» (γειτόνισσες, άσπονδες φίλες, με τα … χαϊδευτικά τους) και με πρήξανε. Πιο πολύ από τις μελιτζάνες.
Δεν ψηφίσανε την Αλέκα, γιατί τη βαρεθήκανε. Και τη λυπηθήκανε, έτσι όπως την είδανε βαμμένη και με τη κόκκινη καρδούλα στο λαιμό, σαν νάτανε τρελοκοτσιδού μπεμπούλα, το βράδυ του ντιμπέϊτ.
Ψηφίσανε το Γιωργάκη. Γιατί τους έταξε διπλάσια σύνταξη. Και θα δώσει μηνιάτικο σε όλους. Το άκουσαν από το Παπαδάκη, το ψεύτη, το πουλημένο, τη κομμένη κεφαλή!
Άκου Γιωργάκη! Ο κ…αμερικάνος!! Ο γιος της π…νας της αμερικάνας που τη κεράτωσε και τη παράτησε ο ξεφτιλισμένος, ο ξεκ……ρης ο άντρας της, με την άλλη τη καραπου….ρα τη βυζαρού.
Όλα θα μας τα πάρουνε.
Όλα θα μας τα κόψουνε.
ΌΛΑ.
Αλλά τέτοιοι που ήταν οι δικοί μας, καλά να πάθουν.
Οι άχρηστοι.
Οι κλέφτες.
Οι αλήτες…»
Σταμάτησε γιατί έτρεμε, είχε κοκκινίσει και ψιλό-ιδρώσει. Ήπιε λίγο νερό και κοίταξε τα κουνέλια της απέναντι που κυνηγιόντουσαν για να ζευγαρώσουν.
Πριν ξαναξεκινήσει, τέλειωσα το καφέ, την ευχαρίστησα και έφυγα.
Όλη την υπόλοιπη ημέρα, σκευόμουν και χαμογελούσα.
Ήμουν σίγουρος πια.
Η αντιπολίτευση, των σοβαρών επιχειρημάτων, είχε ξεκινήσει.
Από τη βάση.
Χωρίς να περιμένει το νέο αρχηγό….
