Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Βουτιά από ψηλά.....


Υπάρχουν κουτσομπολιάρηδες.
Εδώ μέσα.
Πολλοί.

Πέφτω από τα σύννεφα.

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Κλίμα; Τοπικρόν!



Οι χαμόδρακες των συνεταιρισμών.

Ο κύριος Γιώργος, αρκετά μεγάλος αλλά με μυαλό κοφτερό και μνήμη ελέφαντα, παλιός συνδικαλιστής στους αγροτικούς συλλόγους, μου παράγγειλε ότι θέλει να με δει.
«Διάβασα το άρθρο σου με τον τίτλο «Η τελευταία ζαριά» και ήθελα να τα συζητήσουμε», μου είπε όταν συναντηθήκαμε στο καφενείο. «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θέσεις για τα αγροτικά;», με ρώτησε επιθετικά. «Φυσικά και έχει», του απάντησα. «Πού είναι; Κυκλοφορήσατε κανένα φυλλάδιο, γιατί στις εφημερίδες της Ηλείας δεν είδα τίποτα, κάνατε κάτι να το παρουσιάσετε, να το συζητήσετε με τον κόσμο;», στο ίδιο επιθετικό μοτίβο ο παλιός αγροτοσυνδικαλιστής. «Φυσικά και το συζητήσαμε σε διάφορα χωριά που πήγαν στελέχη του κόμματος». Ο γιος και η νύφη του προσπαθούσαν να του ρίξουν τους τόνους. Αντίθετα, εμένα μου άρεσε. Έβαζε ενοχλητικά, αλλά υπαρκτά ζητήματα. «Τα έχουμε ακούσει τόσες φορές», είπε ο γιος. Απτόητος όμως ο ηλικιωμένος. «Δεν τα λέω στα κουτουρού. Έχω μεγάλο αρχείο, θα στο δώσω», τόνισε.

Εγκατάλειψη και λεηλασία


Πασόκος κι αυτός. Απογοητευμένος με το τέως κόμμα του και εχθρικός με τα στελέχη του νομού. «Να στελεχώσετε τον κρατικό μηχανισμό αξιοκρατικά», ζήτησε με επίταση. «Όταν ο τάδε (μου είπε ένα όνομα κεντρικού στελέχους που είχε διατελέσει πολλάκις υπουργός του Παπανδρέου) είπε στον Ανδρέα περί αξιοκρατίας, αυτός του απάντησε «δεν θέλουμε αξιοκρατία, θέλουμε ανθρώπους που φέρνουν ψήφους», κάνοντας τον υπουργό να μείνει σύξυλος». Να σημειώσουμε, βέβαια, ότι αργότερα ο υπουργός άφηνε σύξυλους τους συμπατριώτες του, γιατί ξεπέρασε τον αρχηγό του στην ψηφοθηρία.
«Στην περιοχή σας είχατε ισχυρούς συνεταιρισμούς», τόλμησα να ανοίξω ένα πονεμένο, γι’ αυτόν, όπως φάνηκε, κεφάλαιο. Εδώ ήταν που μίλησε όχι επιτακτικά, αλλά αυστηρά. «Μπήκαν στους συνεταιρισμούς για να δίνουν ψήφους και για να φάνε. Και τι δεν έφαγαν. Έλα να σε πάω να δεις εγκατάλειψη και λεηλασία», με προκάλεσε. «Παρόμοια κλεψιά με τα εξοπλιστικά, αλλά εκεί τουλάχιστον κάποιοι μπήκαν φυλακή», διατύπωσε. «Είχαν το θράσος να μου στείλουν ειδοποίηση για να πάρω μέρος στις εκλογές του συνεταιρισμού, για τους συσχετισμούς στη ΠΑΣΕΓΕΣ. Ποιοι συνεταιρισμοί. Είναι σφραγίδες. Και πώς θα βγάλουν οι συνεταιρισμοί που είναι πρωτοβάθμιες ενώσεις; Αυτό γίνεται από τις ομοσπονδίες που βρίσκονται όλες υπό εκκαθάριση. Υπάρχει νόμος του ’11 που διαλύονταν οι οργανώσεις αλλά παίρνουν συνεχώς παράταση», ύψωσε τη φωνή του. «Χαμόδρακες ήταν και είναι». «Τι σημαίνει χαμόδρακας, δεν ξέρω αυτή τη λέξη», ρώτησα. «Τα πονηρά ανθρωπάκια, που πάνε όπου φυσάει ο άνεμος».
«Εσείς τι κάνετε; Διαβάζω στις εφημερίδες ονόματα, σαν αυτόν και αυτόν (αραδιάζοντας ονόματα) που θα τους βάλετε στα ψηφοδέλτια». «Μπα, δεν νομίζω. Οι οργανώσεις μας θα εξετάσουν το βίο και την πολιτεία τους και αν είναι λαμόγια ή υπηρέτησαν τις μνημονιακές πολιτικές, θα τους κόψουν», είπα. «Τι «δεν νομίζεις», δεν μιλάς με σιγουριά. Είσαι και στην Κεντρική Επιτροπή», μου αντέτεινε επιτιμητικά. «Ακόμα και ο κύριος του 30% θέλει να ‘ναι», σάρκασε. Άλλαξα τη συζήτηση, τον έφερα στις θέσεις μας. «Θα γίνει Περιφερειακή Συνδιάσκεψη», δε ξέρω ακόμα τον τόπο και τη μέρα, αλλά καλό θα είναι για μας να έρθεις να μιλήσεις με την εμπειρία και τις γνώσεις σου. Οι θέσεις μας για τα αγροτικά και τους συνεταιρισμούς, που έχεις ευαισθησία, θα συζητηθούν και θα βγουν ακόμα καλύτερες», του είπα. Είδα το πρόσωπο του να λάμπει. «Θα έρθω, να είσαι σίγουρος και θα μιλήσω ανοιχτά, μήπως και αυτός ο τόπος βρει γιατριά», μου είπε, παραγγέλνοντας άλλο ένα τσίπουρο για μένα…

Οι πληγές της αγροτικής πολιτικής


Την άλλη μέρα, μετά από πρόσκληση του παλιού συντρόφου μας, του Χρήστου, από την Ορεινή Ηλεία, συναντηθήκαμε με έναν γεωπόνο από τη Βουπρασία, γνωστή από την αρχαιότητα για την εύφορη γη της και την ανατροφή και το εμπόριο βοοειδών (βους και πιπράσκειν). Πλούσια στην ιστορία. Ο γεωπόνος, νέος στην ηλικία, μας μίλησε για πολλά. Κάποια στιγμή μου έφερε και ένα βιβλίο του με τον τίτλο «Οι δρόμοι της Ανάπτυξης», που εκδόθηκε από ένα ίδρυμα της περιοχής. Αυτός, σε αντίθεση με τον προηγούμενο συνομιλητή του, ήταν πιο ήρεμος, μιλώντας με τις επιστημονικές γνώσεις του, που τις απόκτησε από τις βαθιές και προχωρημένες σπουδές του. Αναφέρθηκε στην αναγκαστική, λόγω έλλειψης κρατικών δομών προσφυγή του αγρότη για συμβουλές, στα μαγαζιά γεωργικών εφοδίων. Για την πληγή των μεσαζόντων και προς τους παραγωγούς και προς τους καταναλωτές. Ότι, η μέχρι πρόσφατα κρατική πολιτική, προς άγραν ψήφων, ήταν οι επιδοτήσεις. Για την εκπαίδευση των αγροτών και κτηνοτρόφων, για τις δυνατότητες αγροτικής παραγωγής ανταγωνιστική προς τα αντίστοιχα προϊόντα εισαγωγής, καθώς και νέες καλλιέργειες, όπως τα αρωματικά-φαρμακευτικά φυτά. Για τις ομάδες παραγωγών και τη δημιουργία περιφερειακών αγορών. Πάρα πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, που τη μόνη ικανότητα που είχα ήταν να τα γνωρίζω ως επικεφαλίδες.
Τέτοιες συζητήσεις σε κάνουν πιο πλούσιο και πιο σίγουρο για την πορεία μας. Τον κάλεσα και αυτόν στην Περιφερειακή Συνδιάσκεψη, για να συμβάλει και ένας νέος, ανώνυμος επιστήμονας στο πρόγραμμά μας.
Μάκης Μπαλαούρας.
«Η Η εποχή»
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014 


 
Οι του εδώ ΣΥΡΙΖΑ.
Για τη Περιφερειακή Συνδιάσκεψη της Κρήτης.
Που θα γίνει στο Ηράκλειο.
Εκεί γύρω στις 10 του Δεκέμβρη.
Ζήτησαν.
Τις απόψεις μου.
Για τα κηπευτικά.
Και μόνο για τα κηπευτικά.
Αποδέχτηκα.
Τη πρόσκληση.
Πρόκληση.
Υπό έναν όρο.
Οι απόψεις που θα καταθέσω.
Δεν θα είναι μόνο για τα κηπευτικά.
Αλλά για τη Βιολογική Γεωργία.
Και την επάρκεια του νησιού στη παραγωγή.
Του πρωτογενούς τομέα.
Στο σύνολο του.
Ένας από αυτούς.
Επιστήμων.
Ολοκληρωμένος.
Γενικώς.
Απόρησε.
«Επάρκεια; Μα αφού στα κηπευτικά, έχουμε επάρκεια.».
«Όταν εισάγουμε π.χ πατάτες, δεν έχουμε επάρκεια»
«Μα οι πατάτες  δεν είναι κηπευτικό».
Και λεμόνια επίσης εισάγουμε.
Από Χιλή.
Αργεντινή.
Τα αγοράζουμε 2,5 και 3 Ευρώ.
Το κιλό.
Αλλά δεν το κάνουμε θέμα.
Επειδή τα λεμόνια.
Δεν είναι κηπευτικό. ……


Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Τόσα και άλλα τόσα.




Πόσα πενηντάρικα.
Χωράει.
Το εύρος.
Της Δημοκρατικότητας.
Του Προδευτισμού.
Των Ποιοτικών Χαρακτηριστικών.


Αυτής.
Της Παρεξηγημένης.
Απαξιωμένης.
Διαβλημένης.
Παράταξης;
Πες μας.


Και μετά.
Δώσε και σε μας.
..... Μπάρμπα!

Κακιά λύσσα.



Σαν πρόεδρο.
Του Συνεταιρισμού.
Παραγωγών-Καταναλωτών Οικολογικών Προϊόντων «γαία»
Με αποδέχονται.
Με αναγνωρίζουν.
Ως νόμιμο εκπρόσωπο.
Το σύνολο των Δημόσιων Υπηρεσιών.
Συμπεριλαμβανομένης της εφορίας.
Η Δικαιοσύνη.
Τα επιμελητήρια.
Οι τράπεζες.
Παρόλα αυτά.
Υπάρχει.
Ένα Νομικό Πρόσωπο.
Ιδιωτικού Δικαίου.
Με έδρα την Αθήνα.
Η γραμματέας του;
Η νομική σύμβουλος του;
Δεν της αρκεί.
Η συνήθης.
Η προβλεπόμενη.
Από την νομοθεσία.
Γραφειοκρατική χαρτούρα.
Για να με αποδεχτεί.
Διότι λέει.
Της προέκυψε.
Πως δεν αποδεικνύεται.
Από αυτή.
Τη χαρτούρα.
Η νόμιμη εκπροσώπηση.
Ήθελε και μία υπεύθυνη δήλωση.
Με θεωρημένο.
Το γνήσιο.
Της υπογραφής.
Όπου θα δήλωνα.
Υπευθύνως.
Τη νομιμότητα.
Της χαμένης.
Κατ’ εκείνη.
Εκπροσώπησης.
Επίσης.
Δεν την ικανοποιούσε.
Η παράδοση.
Η αποστολή.
Του σκαναρισμένου εγγράφου.
Σε μορφή πι-ντι-εφ παρακαλώ.
Αύριο.
Ή τουλάχιστον αργά σήμερα.
Την ήθελε.
Το επόμενο μισάωρο.
Το αργότερο.
Από την ώρα που τηλεφώνησε.


Τι κάνεις εν προκειμένω;
Αγαπητέ μου πρόεδρε;
Που στο τέλος.
Θα μασάς.
Τις δάφνες.
Και θα παραμιλάς;

Παρατάς.
Για άλλη μια φορά.
Τη δουλειά σου.
Παίρνεις φόρα.
Μέσα σε δύο.
Ολόκληρα.
Λεπτά.
Διασχίζεις.
Κολυμπώντας.
Κρητικό.
Μυρτώο.
Λοιπό Αιγαίου Πελάγους.
Αργοσαρωνικό.


Μπουκάρεις.
Στο γραφείο της.
Και την αρχίζεις.
Αποθεωτικά.
Σε ένα ρεσιτάλ.
Καρπαζιάς.
Ξανάστροφης σφαλιάρας.
Με όλη σου τη δύναμη.
Να μην της μείνει.
Το κεφάλι.
Το άδειο.
Το ηλίθιο.
Όρθιο στη θέση του.
Ποτέ ξανά….

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Παραμυθι-ά-σματα.



Πότε ήταν.
Σύντομα πάντως.
Αύγουστος;
Σεπτέμβριος;
Μας είχαν πιπιλήσει.
Τα μυαλά.
 «Άγγλοι-Γάλλοι» παπαγάλοι.
Ότι η τρόικα.
Δεν ξανάρχεται.
Στην Ελλάδα.
Απαλλαχθήκαμε.
Βγαίνουμε.
Από τα μνημόνια..
Αρχίζει η ανάπτυξη.
Είχε γίνει.
Και μία συνάντηση.
Στο Παρίσι.
 Τώρα πάλι.
Μας έχουν πρήξει.
Τα … αυτιά..
Με το πότε.
Και αν.
Θα έρθει.
Η τρόικα.
Σύννεφο.
Πάει.
Το δούλεμα.
Και εμείς.
Τσιμπάμε;

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Καβάλα στο δελφίνι…..



Μιας και έπιασα.
Τα όψιμα.
Νεοπροεδριλίκια.
Ποιας Δημοτικής.
Κοινωφελούς επιχείρησης.
Ο Πρόεδρος.
Ποιος άλλος;
Μόλις ανέλαβε καθήκοντα.
Καβαλίκεψε.
Και αυτοκίνητο.
Της επιχείρησης.
Με το οποίο.
Κάνει δρομολόγια.
Από και προς.
Το σπίτι του.
Το δικαιούται;
Όχι!
Τι παράδειγμα δίνει.
Στους υφισταμένους του;
Έλα μωρέ και συ.
Τι ψάχνεις.
Ειδικά από αυτόν.
Τον …. άσχετο!

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Το καριοφίλι, το καριοφίλι μάν’ μου!


Χαίρομαι.
Και κοντογειτόνισσα μου.
Επιτέλους.
Αποκαταστάθηκε.
Ορίστηκε.
Από το Δημοτικό Συμβούλιο Χανίων.
Πρόεδρος.
Της Επιτροπής.
Τουριστικής Ανάπτυξης και Προβολής του Δήμου.
Εύχομαι.
Το ίδιο.
Να χαρούν.

Και τα βοτσαλάκια.
Στων γιαλών.

Τα καβουράκια.

Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες λοιπόν….

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Ζαχαροπλαστικότητες….


Διαμαρτύρομαι.
Εντόνως.
Τα κεντρικά.
Μεγάλα.
Κανάλια.
Δεν μας είπαν.
Όλη την αλήθεια.
Σχετικά με τους απαγωγείς.
Της ανιψιάς.
Του Προέδρου.
Του Αστέρα της Τρίπολης.

(Αυτά είναι κλεμμένα από τη "γλυκοτεχνία")  
 
Το γαλατομπούρεκο.
Από πού το αγόρασαν;
Γιατί δεν μας έδωσαν;
Τη συνταγή.
Τουλάχιστον.
Είναι απαράδεκτο!
Ντροπή!

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Έχει ο καιρός γυρίσματα.



 Κουφάλες........

Τι έχει μείνει;


Ποιος τη στάχτη  τη παλιά.
Στο μέλλον τη σκορπά. 


Που είναι τα παιδιά;
Που είναι οι άλλοι;
Βάλε  φωτιά.
Φωτιά μεγάλη.
Και όλοι θα  ΄ρθουν ξανά.
Θα  ΄ρθούν;

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Καρακόλια!

Μακάβριο.




Μόλις που είχα κατέβει από την ελιά.
Καταϊδρωμένος.
Κουρασμένος.
Χτύπησε το ρημάδι.
Το κινητό.
Ήταν μία μακρινή συγγενής.
Από το σόι του πατέρα μου.
Η «γρουσούζα».
Ή «νεκροθάφτρα».
Από αυτήν μαθαίνουμε πάντα.
Τις αρρώστιες.
Τα θανατικά.
Του σογιού.
Αυτή είναι η χαρά της.
Μόλις μάθει κάτι.
Καβαλικεύει τα τηλέφωνα.
Σκέφτηκα να μην απαντήσω.
Μα δεν θα με άφηνε σε ησυχία.
Απάντησα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα.
Αγωνιώντας για το ποιόν ή ποιά χτυπά η καμπάνα.
-Έλα Νίκο. Η Βούλα είμαι. Τι κάνεις;
-Καλά. Μαζώνω ελιές. Ψάχνω βοηθούς.
(Ειδικά εσύ, μακριά και αλάργα!)
-Η μαμά σου τι κάνει;
(Ωχ…)
-Καλά είναι. Το πρωί που την είδα για λίγο, μια χαρά ήταν.
-Παίρνω τηλέφωνο και δεν απαντά. Παίρνω και στην αδελφή σου το ίδιο.
(Ξανά ωχ…)
-Η αδελφή μου, εδώ είναι. Ταΐζει τις κότες της.
-Το ξέρετε ότι πέθανε η θεία σου;
-Όχι δεν το ξέρω. Δεν με έχει πάρει κανείς τηλέφωνο. Πότε;
-Πριν από λίγο. Μου τόπε η αδελφή μου. Άκουσε στριγκλιές και φωνές από τη γειτονιά.
-Δεν ξέρω ρε Βούλα. Τι να σου πω. Από το πρωί λείπω. Πάντως σε ευχαριστώ που με ενημέρωσες.
(Κάργια)
-Κρίμα μωρέ. Χθες την είδα. Μια χαρά ήταν. Ζωή σε σας.
-Και σε σας.
(Κουρούνα)
Φώναξα την αδελφή μου.
Της είπα ποια ήταν και γιατί με πήρε.
-Α μωρέ,  μα αυτή είναι παλαβή. Αποκλείεται. Πριν από λίγο είδα τις ξαδέλφες μας. Γυρνάγανε από τη λαϊκή. Μες τη καλή χαρά ήταν.
Όντως.
Οι ξαδέλφες είχαν πάει λαϊκή.
Στο γυρισμό τους.
Φορτωμένες.
Έμαθαν και αυτές.
Από τη Βούλα.
Για τη μάνα τους.
Με τη ψυχή στο στόμα.
Ξεγλωσσιασμένες.
Τρέξανε στο σπίτι της.
Ήταν μια χαρά.
Όπως την είχαν αφήσει.
Απλώς ήταν στενοχωρεμένη.
Είχε πεθάνει μια γειτόνισσα.
Από τότε.
Οι ξαδέλφες μου.
Ψάχνουνε τη Βούλα.
Για να τη κάνουν μαύρη.
Από το ξύλο.
Και να μην της αφίσουν τρίχα.
Στη κεφαλή.
Τους συνέστησα.
Να ξεκινήσουν το ψάξιμο.
Από τις κηδείες της ημέρας.
Κάπου θα τη πετύχουν.
Χωμένη στην ουρά των συλλυπητηρίων.
Ή της μακαρίας….




Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Διά-ο-λοσο ξανα-φάει!




Μου ζήτησε κλούβες.
Μεγάλες.
Πλαστικές.
Για να κουβαλήσει.
Τις πατάτες.
Που έβγαλε.
Από το χωράφι.
Στο σπίτι του.
Του έδωσα όσες χρειαζόταν.
Δεκαέξι.
Αυτό σημαίνει.
Ότι η παραγωγή του.
Ήταν γύρω στα 300 με 350 κιλά.
Όταν επέστρεψε τις κλούβες.
Ήταν γεμάτες χώματα.
Ενώ τις είχε πάρει καθαρές.
Δεν είπε ούτε ένα ευχαριστώ.
Και δεν έφερε.
Ρεγάλο.
Ούτε μία πατάτα.
Γνωρίζοντας.
Ότι  αγοράζω.
Αφού δεν φύτεψα.  
Να βγάλει την, ας πούμε,  υποχρέωση.
Όχι μόνο για τις κλούβες.
Μα και για όλα τα άλλα.
Που κατά καιρούς του έχω δώσει.
Γιατί, έχω μάθει.
Στη ζωή μου.
Να δίνω.
Ότι μπορώ.
Όσο μπορώ.
Τουλάχιστον.
Εκεί που νομίζω.
Ότι αξίζει.
Όχι γιατί έχω πολλά.
Αλλά γιατί έτσι μου αρέσει.
Ακόμα και αν δεν αξίζει το κόπο.
Από ότι έμαθα.
Εκ των υστέρων.
Σε κανένα δεν έδωσε.
Τις καταχώνιασε.
Στην αποθήκη του.


Δεν πρόλαβε.
Να τις φάει.
Ο μοναχοφαγάς.
 Σάπισαν.
Τις πέταξε νύχτα.
Στις κότες του…..

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Η ανταμοιβή.


Μετά από τόσο κόπο.
Κούραση.


Η μοσχοβολιά.
Του φρεσκοβγαλμένου.
Πρώτου λαδιού.
Η γεύση του.
Μαζί με φρέσκο.
Προζυμάτο ψωμί.
Χοντράλατσο.
Φρέσκο κρεμμύδι.
Είναι ότι πιο καλλίτερο!
Και μετά το κράσο.
Το καλλιτερότερο.
Είναι η κοιμητοπεζούλα!

Τα «ζωντανά».



Χειμώνας έρχεται.
Δεν τα έχει χάσει μόνο ο κοσμάκης.
Που παλτουδιά δεν έχει να αγοράσει.

Μα και τα μυρμήγκια. 


Που χτίζουν ολόκληρους πύργους!


Για να προστατέψουν τις φωλιές τους. 


Από το κρύο και τη βροχή.


Που έρχονται……

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Ελιάς ξεκίνημα, νέοι αγώνες….

Όταν κοιτάς από ψηλά.

Από τη κορυφή της ελιάς.
Ή της σκάλας.


Μοιάζει η γη με ζωγραφιά.....