Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Θα έρθουν και καλλίτερες ημέρες.



Τα … πάγα δεν θα μας λυγίσουν.
Περαστικά είναι.
Υπομονή.

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Ο ανάδρομος Αρούλης και οι … Αρουλίτσες του...

Μαθημένος ο μπερντές από τα καραγκιοζιλίκια.
Των άλλων…




Αυτό που φοβόμουν έγινε τελικά.
Τι φοβόμουν;
Ότι για άλλη μια φορά θα δικαιωθώ.
Χαίρομαι;
Φυσικά όχι!
Λυπάμαι.
Λυπάμαι που  λίγο πριν τις απόκριες

κάποιοι και κάποιες 
καλύπτουν με … «σοβάδες ηθικής»
τη  περίσσια ιδιοτέλεια 
και το στυγνό κυνισμό τους.
Αποκαλούν εαυτούς

«σωτήρες» και «έντιμους».
Και τους άλλους

«ανήθικους, φασίστες και άτιμους» .
Δεν φταίνε όμως αυτοί.
Φταίνε  οι «ανήθικοι, φασίστες και άτιμοι».
 Που έχουν δώσει τη ψυχή τους 

σε μια συλλογική προσπάθεια.
Για το κοινό συμφέρον.
Όλων.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Αλή και τρεις Αλή, κ. Ξυνίδη μας…..

Παραγωγοί και εμπόροι ίσια φύρα γινήκαμε ούλοι!


«Όσους εμπορεύονται τους αντιμετωπίζουμε το ίδιο. Τα πρόστιμα είναι νόμιμα και δεν θ’ ανεχτούμε τους “ακτιβισμούς” των βιοκαλλιεργητών» απάντησε ο Υφυπουργός Ανάπτυξης κος Ξυνίδης, σε σχετική επίκαιρη ερώτηση στη βουλή της κας Αμμανατίδου.

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Μας ... κουνιέται;



Καλά  κάνει!
Μας θυμίζει έτσι,
ότι ως φιλοξενούμενοι της,
οφείλουμε να τη σεβόμαστε.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Με πιο τρόπο;

 Ήλιος και βροχή.

 Παντρεύονται οι φτωχοί.

 Έλεγε η γιαγιά μου.
Η Μικρασιάτισα.
Θεός σχωρέστηνα.
Που ξεκίνησε τη ζωή της στη Μικρά Ασία ευκατάστατη.
Και τη τέλειωσε στη Κρήτη, φτωχή.
Πλην όμως τίμια.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που σε λερώνει….



Επτά, σε παίρνει αριστερά.
Μην το ζορίζεις.
Γιατί θα πας κατά διαόλου.
Φούντο.
Πάτο.
Ή όπως αλλιώς θέλεις πες το.
Και καλά να πας εσύ, έτσι.
Μέσα στη κρίση και τη παράκρουση.
Που σε βολοδέρνει.
Οι άλλοι τι σου φταίνε;
Οι ζωές τους;
Η αξιοπρέπεια τους;

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Μήπως μας έχουν κάνει μάγια;




Σήμερα πήγα να πληρώσω την αποχέτευση. Στο ταμείο δεν υπήρχε κόσμος. Ο ταμίας διάβαζε μία αθλητική εφημερίδα. Οπαδική. Του Ολυμπιακού.  Το τριφύλλι που κρύβω μέσα μου,  τον  συμπάθησε αμέσως!
Σταμάτησα λίγο πριν το ταμείο. Για να βγάλω τον φάκελο με το λογαριασμό από τη τσέπη. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, με προσπέρασε ένας ηλικιωμένος και σταμάτησε μπροστά μου.  Φουριόζος. Για να πληρώσει το δικό του λογαριασμό.  Πριν τον δώσει στο ταμία, αντιλήφθηκε ότι μου είχε πάρει τη σειρά. Ζήτησε ευγενικά συγνώμη και πήγε να κάνει πίσω. Δεν τον άφησα. Πως θα περίμενα 2-3 λεπτά, δεν χάθηκε ο κόσμος.
Έδωσε το λογαριασμό και άρχισε τα παράπονα.
- Δυό ανθρώποι είμαστε. Ηλικιωμένοι. Εγώ και η γυναίκα μου. Ποτέ δεν έχουμε πληρώσει 150 Ευρώ. Τι κατανάλωση να κάνουμε. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Είναι ντροπή.
Ο υπάλληλος, πίσω από την ασφάλεια του τζαμιού, τον κοίταξε αφ’ υψηλού. Και του απάντησε με ύφος κακιάς δασκάλας.  Κατηχητικού. Που έχει τον αφορεσμό έξω- έξω.
- Κύριε, τώρα δίνετε παραπάνω, επειδή πληρώνετε για 4 μήνες και όχι για 3, όπως συνήθως. Να κάνετε  οικονομία.  Γιατί θα ακριβήσει και άλλο. Θα πληρώνετε τα ίδια με όλους τους Χανιώτες.
Ο παππούλης τον κοίταξε. Δεν του μίλησε. Πήρε τα ρέστα του, την απόδειξη και γυρνώντας του τη πλάτη,  απευθύνθηκε σε μένα.
- Καταλάβατε κύριε τι μου είπε ο χαραμοφάης; Μου είπε να χέζω λιγότερο. Μωρέ θα το κόψω εντελώς. Έτσι θα έχω πιθανότητες να ζήσω περισσότερο. Θα πάω μόνο από πέσιμο. Ώρα τους είναι, να πεινάσουνε και αυτοί οι αλήτες. Ευχαριστώ για τη σειρά. Καλή σας ημέρα.
Έφυγε φουριόζος, όπως είχε έρθει και … φουρκισμένος, επιπλέον.
Ο ταμίας με κοίταζε ανυπόμονα. Περίμενε να του δώσω το λογαριασμό. Τα είχε ακούσει όλα. Έκανε όμως ότι δεν είχε  ακούσει. Το πρόσωπο του  είχε γίνει … Ολυμπιακάρα!
- Έτσι όπως πάτε, μας συμφέρει μία εγκατάσταση ενός οικιακού βιολογικού. Θα κάνουμε πολύ γρήγορα απόσβεση, με το να μην σας πληρώνουμε χαράτσια. Θα ποτίζουμε και τα λουλούδια μας με τζάμπα νερό. Καλή συνέχεια.
Τον αποτέλειωσα…..

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Δικό σας.



Μου θυμίζει τον Sting.
Παρ’ όλα αυτά μου αρέσει.
Πάρα πολύ!

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Μία, μόνο μία φτάνει….



Δεν είναι για χόρταση.
Πρέπει να κάνουμε  οικονομία.
Λιτοδίαιτους δεν μας θέλουν;
Μας θέλουν!
Καλή εβδομάδα.

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Λιβάνι πένθους από καναβ…ούρι.


Πάει και αυτός!
Ζωή στα κατσικό-μούλαρα μας.
Που δεν έχουμε.
Μπλιό!
Μας άφησε χρόνους.
Αφού μας πήρε τόσα άλλα.
Ευτυχώς  δεν τα παίρνει μαζί του.
Εδώ τα αφήνει.
Ας  πάρει τους όμοιους του.
Εκεί.
Στούς τόπους τους χλοερούς.
Για συντροφιά.
Να αλαφρύνει λιγάκι αυτός ο τόπος.
Γιατί βάρυνε πολύ.
 Θεέ μου συγχώρεσε μου!
Και αυτόν.
Αν μπορείς….

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Τα λερωμένα, τα άπλυτα, τα παραπεταμένα….

Χθες «ξεβρόμιζα», το προαύλιο χώρο της οικοδομής.
Είχε πάρα πολλά σκουπίδια.   
Και διαφόρων ειδών.


 

Μπουκάλια.
Τενεκεδάκια αναψυκτικών.
Μπουριά από σόμπες.
Γλάστρες παλιές.
Υπολείμματα ηλεκτρικών συσκευών.
Ψηφιακούς δίσκους.
Παλιές σκούπες.
Γυψοσανίδες.
Κουφάρια νεκρών ζώων.

Παλιόρουχα.
Μεταξύ αυτών και άπλυτα γυναικεία κυλοτάκια τυλιγμένα σε εφημερίδες.
Κλασική περίπτωση!
Αν δεν έβρισκα ειδικά από αυτά, θα ανησυχούσα.
Γιατί πάντα βρίσκω, όταν καθαρίζω.
Από γύρω - γύρω. 

Τις πλευρές των δρόμων.
Όλα πεταμένα από τους λατρεμένους μου γείτονες.
Και παστρικές γειτόνισσες.
Οι οποίες, όταν είδαν ότι ετοιμαζόμουν να τα κάψω, άρχιζαν τη γκρίνια και τις παρατηρήσεις.
Θα τους βρώμιζα με τη κάπνα τα «παλάτια» τους.
Και  θα τους μαραινόταν η μύτη.
Τις γείωσα κανονικά.
Θα μπορούσα, όπως τις έχω απειλήσει στο παρελθόν, να εκθέσω τα ευρήματα μου, σε μία και μοναδική πρωτοποριακή «εκ-σσσσ-μμμμπί-σσσσιον», αλλά δεν είχα όρεξη.


Αν συνεχίσει πάντως αυτή η κατάσταση, όταν εγκαινιάζουν το λίφτινγκ της Σοφοκλή Βενιζέλου, θα το κάνω.

  
Παρουσία τηλεοπτικών συνεργείων φυσικά!
Εκεί λοιπόν που ξεσαβούριαζα, μόλις σήκωσα μία γυψοσανίδα, το είδα.

Προς στιγμή νόμισα ότι ήταν φίδι.
Όχι.


 Ήταν λιακόνι.
Που είχε πέσει σε χειμερία νάρκη.
Αφού το τράβηξα φωτογραφία, ερήμην του, το ξανασκέπασα.

Αυτό τουλάχιστον, ήταν ακίνδυνο.
Ως ερπετό….

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Ενθάδε κείται….


Η ομορφιά αυτού του λάκκου τελείωσε.
Τη Παρασκευή.
Μόλις άνοιξε ο καιρός, τον έκλεισαν.
Τα μηχανήματα δούλευαν λίγα μέτρα πιο κάτω.
Στο σταυροδρόμι.
Μα έστειλαν έναν εργάτη.
Ξενάκι.
Ισχνό, κοντό, μαυριδερό.
Το τσουβάλι της άμμου, η τσάπα και το φτυάρι που κρατούσε πρέπει να ήταν πιο βαριά.
Από αυτόν.
Ως  το μεσημέρι, σιγά - σιγά, είχε τελειώσει.
Χωρίς τα μηχανήματα. 

…. Αλφάδι τόχε κάνει!
Μέχρι πότε, 
για να πραγματοποιούνται τα αυτονόητα, 
πρέπει να τους κράζουμε από τις εφημερίδες;
 Έτσι θα σταματήσουμε να είμαστε κακομοίρηδες;
Με αυτή τη νοοτροπία;
Τους εργολάβους που δουλεύουν 
για το δημόσιο και την ευρύτητα του 
και που απασχολούν μετανάστες,
τους ελέγχει κανείς;
Πληρώνουν κανονικά για τις ώρες
(7 το πρωι με 5 το απόγευμα) 
και τις ημέρες 
(Δευτέρα έως και Σάββατο) 
που τους απασχολούν;
Τους έχουν ασφαλισμένους;
Τι βρήκα να ρωτήσω πάλι ο αφελής…….

Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Συνέβη σήμερα, στο περιβόλι ενός τρελού….


Πρωί - πρωί ήμουν στο χωράφι.
Σήμερα.
Κυριακάτικα.
Έπρεπε να «εκτελέσω», κάτι παραγγελιές.

Πριν με  εκτελέσει, ένας  εγκέφαλος διαλυμένος.
Από το κακό ύπνο, τις πολλές σκέψεις, όχι απαραίτητα γόνιμες και το πονοκέφαλο.
Δούλευα, πιο  σωστά σερνόμουνα, σκυφτός, μηχανικά.
Κάπου - κάπου, όταν μου ερχόταν  ζαλάδα, σηκωνόμουν.
Έπαιρνα βαθιά ανάσα, κοίταζα τον ουρανό και μακριά στον ορίζοντα, τα σύννεφα.
Έπρεπε να έχω το νου μου και για βροχή.
Λίγο πριν τελειώσω, έτσι όπως ήμουν,   σκυφτός, σκεφτικός και στη καρακοσμάρα μου, σαν να ένοιωσα ότι κάτι περίεργο συμβαίνει γύρω μου.
Σηκώθηκα στα ίσια μου και κοίταξα ένα γύρω.
Οι ελιές.
Τα κυπαρίσσια.
Οι καρυδιές.
Τα αβοκάντο.
Ήταν καλυμμένα από χιλιάδες πουλιά!



 Ζουζούρια!
Σταμάτησα τη δουλειά και τα χάζευα ακίνητος.
Ξαφνιασμένος, που δεν τα άκουσα να έρχονται.
 Όταν συνήλθα από το πρώτο ξάφνιασμα, σκέφτηκα ότι καλά θα ήταν, να τα φωτογράφιζα κιόλας.
Δυστυχώς η μηχανή είχε ξεμείνει στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου χωρίς μπαταρία.
Είχα ξεχάσει να τη φορτίσω.
Από μέρες πριν.
Δοκίμασα με το κινητό.
Γεμάτη η μνήμη του.
Με φωτογραφίες που δεν είχα αντιγράψει στον υπολογιστή.
Τι να έκανα, άναψα ένα τσιγάρο και  χάζευα.
Μέχρι που άκουσα τη γειτόνισσα να φωνάζει.
-    Ειδέ ζουζούρια! Εκατομμύρια είναι. Μάνο, Μά-αααααα-νο, φέρε το τζιφτέ! Να φάμε μπάρεμου κιανένα.
Δεν πρόλαβε ο Μάνος, ο γιος της να πιάσει το όπλο.
Ένας παλαβός, είχε βουτήξει ένα γκαζοντενεκέ και ένα ξύλο.
Τα κτυπούσε μεταξύ τους με λύσσα.
 Χωρίς ρυθμό.
Ο θόρυβος φόβισε  τα πουλιά.
Πέταξαν μακριά.
Η γειτόνισσα και ο Μάνος της κοιτούσαν αποσβολωμένοι και ενοχλημένοι.
 - Θα μου τρώγανε το σπανάκι, που τώρα φυτρώνει, τους δικαιολογήθηκε ο μανιακός με το γκαζοντενεκέ.
Ήταν ανακουφισμένος πολύ.
 Τα πουλιά φεύγοντας,  είχαν πάρει μαζί τους,  και τον πονοκέφαλο…

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Giati, etsi mou apesei!

Άϊ γκάτ ε λάβ δάτ κίπς μι
γουέϊτινγκ
.............


Ένι όλντ τάϊμ του κιπ μι
γουέϊτινγκ
γουέϊτινγκ
.......

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

Εν πλήρη σοφία … εποίησαν.


Οι κάδοι, των απορριμμάτων, ήταν «πεταμένοι», έτσι και   εκεί,  όπου βόλευε. Και όχι όπως και όπου έπρεπε να είναι τοποθετημένοι. Από τους Καποδιστριακούς Δημοτικούς άρχοντες. Διαχρονικά. Στα πέριξ της πόλεως των Χανίων. Για να μην τους κόβουν ψήφους. Αλλά και να τους φέρνουν ψήφους.
Δεν πλένονταν σχεδόν ποτέ, παρά μόνο από τη βροχή. Επειδή πάντα ήταν ανοιχτοί. Ανεξάρτητα με το αν ήταν γεμάτοι ή άδειοι.
Πετούσε ο κάθε ένας δημότης, που δεν κατείχε τη παιδεία της σωστής διαχείρισης των οικιακών ή επαγγελματικών του απορριμμάτων, ότι ήθελε, όποτε ήθελε, μέσα ή έξω ή μακριά από τους κάδους. Χωρίς να τιμωρείται.
Πολλοί από αυτούς τους κάδους άδειαζαν, μόνο όταν ξεχείλιζαν από σκουπίδια.
Τα ογκώδη αντικείμενα , όπως στρώματα, παλιές  ηλεκτρικές συσκευές, έπιπλα, μπάζα κλπ, παρέμεναν  παρατημένα, πεταμένα, για ημέρες, ακόμα και εβδομάδες, όπου βόλευε το πέταγμα τους.
Οι κάδοι της ανακύκλωσης ήταν σπανιότατοι. Που άδειαζαν επίσης σπανιότατα.
Με τον Καλικρατικό Δήμο των Χανίων και παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις, της παρούσας δημοτικής αρχής,  ότι θα δοθεί έμφαση στη καθαριότητα του Δήμου και στην αποκομιδή των σκουπιδιών, δεν άλλαξε κάτι προς το καλλίτερο. Το αντίθετο έγινε. Η κατάσταση χειροτέρεψε.
Ο συντονισμός για την αποκομιδή   μεταξύ των εμπλεκομένων, ιδιωτών εργολάβων, ΔΕΔΙΣΑ και  υπηρεσιών  καθαριότητας του Δήμου,  ήταν δύσκολος. Ανύπαρκτος. Οι τυχόν μελέτες που υποτίθεται ότι έγιναν για την επανατοποθέτηση ή νέα  τοποθέτηση κάδων, όπου χρειαζόταν, πχ. στην οδό  Σοφοκλή Βενιζέλου, αποδεικνύονται από τώρα και πριν ακόμα τελειώσουν τα έργα,  ανεπαρκέστατες με σαφέστατες ενδείξεις παρεμβάσεων. Για τους ίδιους ψηφοθηρικούς λόγους.
Οι δε … μαγαρίζοντες δημότες εξακολουθούν να παραμένουν ατιμώρητοι, παρά τα όσα προβλέπονται.
Σαν λύση σε αυτό το πραγματικά μεγάλο πρόβλημα, που έχει να κάνει με την δημόσια υγεία και την εικόνα πολιτισμού του Δήμου Χανίων, ολόκληρου και όχι μόνο του κέντρου και του παλιού λιμανιού, αποφασίσθηκε η αύξηση των δημοτικών τελών. Η … « κασμιρένια κουστουμιά», ανά τετραγωνικό μέτρο κατοικίας. Για να μην χειροτερέψει η κατάσταση. Και όχι να βελτιωθεί. Με τη βούλα και του Δημοτικού Συμβουλίου. Έστω, κατά πλειοψηφία.
Ευφυές;
Πρωτοποριακό;
Τέλειο;
Αποτελεσματικό;
Θαυμαστό;
Αυτά και άλλα πολλά.
Μπράβο!
Πάντα τέτοια….

Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

Ομορφολακκάρα τους!



Αυτό που φαίνεται στη φωτογραφία δεν είναι κουφέτο, να το πάρουμε και στο γάμο μας.
  Είναι  λάκκος!  
Που ανοίχτηκε τον περασμένο Ιούλιο, κατά την διάρκεια των έργων διαπλάτυνσης της  οδού Σοφοκλή Βενιζέλου. Για να επισκευαστούν οι ζημιές στο δίκτυο του ΟΤΕ, που προέκυψαν στη ευρύτερη περιοχή του Κόκκινου Μετοχιού, εξ αιτίας των έργων. 
Ευρίσκεται, εντός του ακινήτου, με τον αριθμό 116 της Σοφοκλή Βενιζέλου. Παραμένει έτσι, 6 ολόκληρους μήνες, παρά τις συνεχείς οχλήσεις του ιδιοκτήτη. Σε υπεύθυνους-ανεύθυνους και  αρμόδιους-αναρμόδιους. Αποτελεί δε χαρακτηριστικότατο  παράδειγμα, της αντιμετώπισης που έχαιραν οι ιδιοκτησίες και οι ιδιοκτήτες, από τους εμπλεκόμενους στα έργα. 

 Το μέγεθος του χωράει και τον πατέρα και τη μάνα  και τον ιδιοκτήτη και το σόι τους ολόκληρο. Εκτός του ότι τα καλώδια του ΟΤΕ, είναι εμφανώς χύμα. Δεν είναι ηλεκτροφόρα, δεν παύει όμως να είναι καλώδια. Και όχι λουκάνικα!
Τώρα που βρέθηκε ο γιατρός της πείνας, μήπως είναι καιρός να ψάξουν και για ένα γιατρό των λάκκων;

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Ω, το κακορίζικο!


Floros ή Linaritis.
Etimothanatus.
Δυστυχώς.
Από τι δεν γνωρίζω.

Προσέξτε τη γαλήνη στα μάτια του….

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Εδώ γελάμε….

Η συνταγή εξόδου από την κρίση...
Απ. Βακάκης
(Ο κ. Απόστολος Βακάκης είναι πρόεδρος και διευθύνων σύµβουλος του οµίλου JUMBO.
Από το "ΒΗΜΑ του Σ/Κ")




Η βασική αρχή είναι απλή και πολύ παλιά. Όπως ακριβώς το είπε ο Kennedy, ήρθε η ώρα να σκεφτούµε όχι τι µπορεί να κάνει η πατρίδα για µας αλλά τι µπορούµε εµείς να κάνουµε για την πατρίδα. Ποιοι είµαστε εµείς; Το ∆ικαστικό Σώµα, οι υπουργοί, η ∆ηµόσια ∆ιοίκηση, οι επιχειρηµατίες, οι πολίτες και καταναλωτές… Υπάρχουν απλές και πρακτικές λύσεις µηδαµινού κόστους και τεράστιας κοινωνικής εµβέλειας αλλά απαιτείται σύµπραξη όλων των κοινωνικών οµάδων µε στόχο την ταχύτερη δυνατή επανεκκίνηση της Ανάπτυξης.
1. Δικαστές: Είναι υποχρεωτικό πλέον να θεσπιστεί – και να ενεργοποιηθεί άµεσα – ένα εξειδικευµένο τµήµα του Συµβουλίου της Επικρατείας στελεχωµένο µε ικανούς, ταχύτατους και «ιδεολογικά συµβατούς» µε την Ανάπτυξη δικαστές, το οποίο θα προωθεί και θα προστατεύει τις αναπτυξιακές πρωτοβουλίες. Ο χρόνος εκδίκασης των υποθέσεων στις οποίες παρεµβαίνουν άτοµα και φορείς µε µοναδικό στόχο την αποτροπή των επενδυτικών πρωτοβουλιών δεν πρέπει να είναι µεγαλύτερος από µερικές εβδοµάδες.

2. Υπουργοί – Δηµόσια Διοίκηση. Όλοι οι υπουργοί της εκάστοτε κυβέρνησης, στους τοµείς ευθύνης που η Ελλάδα διαθέτει συγκριτικό πλεονέκτηµα (π.χ. Ναυτιλία, Τουρισµός, Ενέργεια, σύγχρονες καλλιέργειες κ.λπ.) έχουν ύψιστη υποχρέωση όχι µόνον να επιταχύνουν την ενίσχυση του συγκριτικού πλεονεκτήµατος αλλά και να φτάσουν στα όρια του αθέµιτου ανταγωνισµού σε σχέση τις οµοειδείς δραστηριότητες άλλων κρατών.

Παράδειγµα: Αν στις Μαλδίβες έχει δοθεί άδεια να χτίζονται καλύβες µέσα στη θάλασσα και να πωλούνται ακριβότερα από τις παραλιακές, εµείς εδώ στην Ελλάδα οφείλουµε να τους ξεπεράσουµε. Να προχωρήσουµε σε άµεση και ολική χρήση του φυσικού µας περιβάλλοντος (θάλασσα, βράχοι, παραλίες) ώστε να κλέψουµε τους πελάτες που επενδύουν και επισκέπτονται τις Μαλδίβες.

3. Επιχειρηµατίες. Χωρίς δεύτερη σκέψη οι έλληνες επιχειρηµατίες οφείλουν να διατηρήσουν τα λεφτά των επιχειρήσεών τους (αλλά και ένα σηµαντικό ποσοστό από τις ατοµικές αποταµιεύσεις τους) εντός της χώρας. Είναι προφανές ότι θα περιορίσουν την ασφάλεια των πλεοναζόντων κεφαλαίων τους αλλά αυτή θα είναι µια έµπρακτη και ουσιαστική συµβολή τους στη σωτηρία της πατρίδας. Οι πλούσιοι Ελληνες, αν θέλουν να βοηθήσουν την Πατρίδα και έµµεσα τον εαυτό τους, δεν πρέπει να τροµάξουν αλλά να ξοδέψουν στην κρίση. Επιστρέφοντας ένα µέρος του πλούτου στη χώρα που τους βοήθησε να αποκτήσουν τον πλούτο…
4. Εργαζόµενοι πολίτες. Η µείωση των αποδοχών πρέπει αµέσως να υποκατασταθεί µε αύξηση παραγωγικότητας. Έτσι η µείωση του µοναδιαίου κόστους εργασίας θα επέλθει έµµεσα χωρίς επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου. Για τους δηµοσίους υπαλλήλους είναι απαραίτητο να υπάρχει διαχωρισµός ανάµεσα στους κρατικούς υπαλλήλους (που είναι απαραίτητοι για τη λειτουργία του Κράτους) και στους υπολοίπους που σήµερα θεωρούνται κρατικοί υπάλληλοι αλλά µπορούν κάλλιστα να επιστρέψουν στον ιδιωτικό τοµέα (π.χ. ηθοποιοί, µουσικοί, δηµοσιογράφοι κ.λπ.). Με τον τρόπο αυτόν σε χρονο-ορίζοντα 5ετίας θα επιτευχθεί ο στόχος της µείωσης των δηµοσίων υπαλλήλων κατά 200.000… Όλα τα ανωτέρω και ακόµη µία νέα πρωτοβουλία κάθε µέρα πάντα µε µηδενικό χρηµατικό κόστος εφαρµογής, θα σηµατοδοτήσουν µια δηµιουργική αλλαγή τάσης. Στην Ελλάδα σήµερα λείπει η προδιάθεση για πρακτικές χωρίς χρηµατικό κόστος λύσεις, επιλογές που δηµιουργούν τάση και ρεύµα αλλαγής κόντρα στα γεγονότα που µας οδηγούν σε πλήρες αδιέξοδο. Ή θα εκπλήξουµε ή θα καταλήξουµε.

Γελάσατε;
Σκουπίστε τώρα τα δάκρυα, και χαρίστε του ένα «λιλί».
Δεν έχει ανάγκη από όποιο και όποιο «λιλί».
Από αυτά  έχει όσα θέλει.
Μιας και τα έχει «πάμφθηνα», στα μαγαζιά του.
Πάρτε του ένα, από το σεξομάγαζο της γειτονιάς σας.
Προτιμήστε ένα μεγάλο.
Χορταστικό…..

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Απού βιάζεται … μαδάει!

Σήμερα τη πρόσεξα.
Δεν γινόταν αλλιώς.
Ξαφνιάστηκα που την είδα έτσι.

Με τα πρώτα της λουλούδια ανθισμένα.

Και τα υπόλοιπα έτοιμα.
 Πρησμένα.
Τι την περιμένει όμως ;
Ειδικά από αύριο;






Και μετά σου λένε φταίει πάντα ο θύτης.
Που πας κερά μου στολισμένη με τέτοιο καιρό;

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Χειμερινές "επαύλεις".


Όταν ζουν στα ανοιχτά χωράφια, όπου δεν υπάρχουν αποθήκες, στάβλοι, κοτέτσια  και άλλα κτίσματα, συνήθως φωλιάζουν στις κουφάλες ή τις ρίζες των δέντρων, στους δέτες και στα χαντάκια. Χειμώνα – καλοκαίρι.
Όποιες χρονιές, καλή ώρα φέτος, που ο χειμώνας έχει πολλές βροχές, γίνονται και … εναερίτες. Ανεβαίνουν πάνω στα δέντρα και χτίζουν εκεί τις φωλιές τους.


Οι αρουραίοι, προτιμούν τις παλιές φωλιές των κοτσυφιών. Λόγω της λάσπης που έχει χρησιμοποιηθεί για το κτίσιμο της από τα κοτσύφια, είναι πιο στέρεες. Μαδούν φύλλα, εν προκειμένω ελιάς και ντύνουν τη πρώην κοτσυφοφωλιά, με αυτά, σχηματίζοντας φυλλένιες μπάλες. Ενίοτε, κανονικής μπάλας ποδοσφαίρου, σε μέγεθος.


Τα ποντίκια, που είναι πιο μικρόσωμα, δεν χρησιμοποιούν τις φωλιές των κοτσυφιών.  Μαδούν και αυτά τα φύλλα και φτιάχνουν μικρότερες φωλιές και πιο περίτεχνες. Στερεωμένες καλά, ανάμεσα στα ξερόκλαδα των δέντρων.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Σιγά…..




Η γενιά των 700  Ευρώ θεωρήθηκε αδικημένη.
Για τα 700 Ευρώ.
Τελικά ήταν χρυσή γενιά.  
Εν αγνοία της.
Τώρα ανακατώνουν όλες τις γενιές.
Τις κάνουν ίσια και όμοια.
Τις βάζουν όλες στη κρεατομηχανή.
Για να βγάλουν «φτηνού εργατικού κόστους» χέρια.
Κατόπιν θα έρθουν οι πολυεθνικές.
Να επενδύσουν.
Αναπτυξιακά. 
Για μας;

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Ήταν βέβαιη.




Η Δεσποινίς Πελαγία.
Του Γιάννη Ξανθούλη.
"Πως με τα χρόνια παύουμε να ανήκουμε  στα ονόματα μας και καταντάμε αριθμοί.
Ξεκινάμε με μια ημερομηνία και καταλήγουμε να είμαστε αριθμοί γεωγραφικής και στατιστικής λογικής….."

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Ας κάνουμε τη κάθε ημέρα γιορτή.



Επιτέλους, είναι καιρός πια.
Μαζί με τις γιορτές να τελειώσει και αυτή.
Η αναγουλιαστική καραμέλα της «θετικής ενέργειας, της κοινωνικής αλληλεγγύης και προσφοράς».
 Του τηλεοπτικού νέο-ιδρυματισμού φιλευσπλαχνίας.
 
Που δεν έχει καμία σχέση, με την ανάγκη μας, να ξαναβρούμε την ανθρωπιά, τις σωστές κοινωνικές αξίες και τον αλληλοσεβασμό μας.
Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας.
Χρησιμοποιώντας  τη δύναμη της ανθρωπιάς.
Την αγάπη που απορρέει από αυτήν.
Ας χαρίσουμε, δώρα που η αξία τους μετριέται σε έντονα συναισθήματα.

Για να στολίσουμε τις ζωές μας με τεράστια , όμορφα, πλούσια χαμόγελα.