Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Ντά-ννννννν-κε!


Κολυμπούσα ξένοιαστος. Στη παραλία του Κόρφου. Στη Γαύδο. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, ζεστή και πεντακάθαρη. Δυο άνθρωποι ήμασταν όλοι και όλοι. Μέχρι που έσκασε παρεό και καπελίνα, ένας λεβεντόγερος. Γερμανός τουρίστας. Βγήκε από τα παρακείμενο δάσος των πεύκων και των κέδρων, που έφτανε μέχρι το ψιλό βότσαλο της παραλίας. Είχε κατασκηνώσει εκεί. Άφησε τα αξεσουάρ του στη παραλία και μπήκε στη θάλασσα. Γυμνός. Σε λίγο από το σημείο που έκανε μπάνιο, ήρθαν προς το μέρος μου, κάτι ύποπτα,  ανοιχτό - καφετί επιπλέοντα αντικείμενα. Μέχρι να καταλάβω τι ήταν, βρέθηκα στη μέση τους. Τι ήταν; Σκατά! Το απολειφάδι των Ματάλων, τα είχε αμολήσει στη θάλασσα! Έμπλεος οργής, βγήκα άρον-άρον έξω. Βλαστημώντας την οι-κολο-γία του. Σκέφτηκα , προς στιγμή, να τον βάλω να τα φάει. Ύστερα λυπήθηκα τον  Παπανδρέου. Ούτε ψύλλος στο κόρφο του, δεν θα  ήθελα να  ήμουν. Που θα είχε να αντιμετωπίσει τη μήνη της Μερκε-λίτσας.  Η οποία, μας έχει και αυτή χεσμένους. Προ πολλού. Έχουμε την ανάγκη της, ως είναι πολύ γνωστό!
Πέραν αυτού όμως, αναρωτιέμαι. Αφελώς όπως πάντα. Με ποιο δικαίωμα,   ένας μπατίρης Γερμανός τουρίστας, που αφήνει ελάχιστα χρήματα στη «βιομηχανία του τουρισμού»,  μας … κοπρίζει έτσι;  Να ήταν ένας τουρίστας του ποιοτικού τουρισμού («όλ ινκλούσιβ» και «ρούμς του λέτ»), αφού πληρώνει, μάλιστα να τα… κάνει.  Που τα κάνει και αυτός. Με ή χωρίς βιολογικό……………..

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Εκεί. Στη Γαύδο.


Το πρωί με ξυπνούσαν οι πέρδικες.


Το βράδυ με νανούριζαν τα τριζόνια και το θρόισμα του αέρα  που περνούσε μέσα από τις πευκοβελόνες.


Κολύμπησα σε πεντακάθαρα, καταγάλανα νερά.


Έπαιξα  με τα βότσαλα.
Λιάστηκα με τις ώρες.


Πασαλείφτηκα με λάσπη από άργιλο.



Διάβασα για τρίτη φορά, ένα θαυμάσιο βιβλίο, δώρο μιας μακρινής φίλης.
(καλή της ώρα....)


Περπάτησα σε ορισμένα από τα καλοδιατηρημένα μονοπάτια. Κάτω από τη σκιά των πεύκων και των κέδρων.
 Έφαγα φρέσκο και φτηνό ψάρι, ντόπιο κατσίκι και αρνί.
Ξαναβρήκα μια φίλη από τα παλιά.
Τη Στέλλα, με το φούρνο της  στο Καστρί. Που φτιάχνει πεντανόστιμο προζυμάτο ψωμί και υπέροχα γλυκά.

Μέσα στη μακαριότητα της κοσμάρας μου, έμαθα ότι το νησί είναι σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης». Ότι πεινούσα, διψούσα, δεν είχα καύσιμα και ότι τα σκουπίδια με είχαν πνίξει.  Λόγω του ακτοπλοϊκού αποκλεισμού.
Έγινε και μία κατάληψη. Βέβαια! Του Δημαρχείου. Από τους «αγανακτισμένους» αποκλεισμένους. Δηλαδή από όλους όσους  είχαν ξεμείνει εκεί με τα αυτοκίνητα τους.
Στην πλειονότητα τους ήταν «Αϊ-Γιαννιώτες».

(η φωτογραφία είναι της Στέλλας)

Κατέβασαν την Ελληνική σημαία. 
Από τον ιστό του Δημαρχείου. 
Που ήταν κουρελιασμένη. 
Και ανέβασαν ένα μαύρο ρούχο.
Και τι ρούχο! 
Σώβρακο. 
Αρμάνι. 
Ναι οι «ξεβράκωτοι»……..

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Ο πειρατής του Λυβικού....

.... επέστρεψε. 

Καλώς σας βρήκε;

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Έκθεση…


 ….  στον ήλιο.
 Εκεί, όπου εξακολουθεί να  ζεματάει ακόμα.
Στην άγονη γραμμή του Λυβικού..




Θα       προσπαθήσω να   ζήσω και φέτος, το δικό μου μύθο.
Των ανέμελων διακοπών. 
 Όσο ανέμελες μπορεί να είναι με τους λογαριασμούς
ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΓΑ, ΔΕΥΑΧ,
να περιμένουν πληρωμή αμέσως μετά την  επιστροφή.
Τη καλή διάθεση πάντως την έχω.
Θα τα ξαναπούμε λοιπόν, μόλις τελειώσει το πεντακοσάρικο…….

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Στα Σφακιά καράβια «κόβονται», βαρκούλες αρμενίζουν.


Όταν ένα καράβι, 
το οποιοδήποτε καράβι, 
δεν έχει πιστοποιητικά αξιοπλοϊας, 
αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να ταξιδεύει. 
Όταν πάλι,  ένα καράβι,  επιβατηγό  καράβι, 
έχει πιστοποιητικά αξιοπλοϊας, 
αλλά δεν είναι γνήσια, 
και ταξιδεύει, 
μεταφέροντας ανθρώπους,
τότε αυτό είναι 
έγκλημα.
Δεν μπορεί, στο βωμό του εύκολου χρήματος,
κάποιοι να τα ‘κονομούν χοντρά 
παίζοντας με ανθρώπινες ζωές. 
Που παίζουν. 
Δεν φτάνει που τα ταξιδεύουν 
τα φορτώνουν και με υπεράριθμους  επιβάτες.
Γιατί δεν τους ελέγχει κανείς. 
Αν  συνέβαινε μία  στραβή, 
κάπου, 
οπουδήποτε, 
και έχανε τη ζωή του έστω και ένας άνθρωπος, 
δεν θα έχανε μόνο ο τουρισμός. 
Θα χάναμε όλοι. 
Και η Κρήτη 
άλλο ένα κομμάτι 
από τη καταρρακωμένη υπερηφάνεια της. 
Το Υπουργείο, 
έτσι όπως έπραξε,
έπραξε με υπευθυνότητα.
Στυγνή. 
Θα μου πείτε, δεν μπορούσε να περιμένει μία ημέρα, 
για να ειδοποιηθεί ο κόσμος, 
να μην πάει στο Φαράγγι της Σαμαριάς; 
Θα μπορούσε. 

Και αν αυτή τη φορά συνέβαινε η στραβή; 
Πάλι με το Υπουργείο και τους καρεκλοκένταυρους θα τα βάζαμε....

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Α, ρε Μήτσο!

Ζωή να 'χουμε, ζωή θα 'χουμε;




του Δημήτρη Πουλικάκου

Αναδημοσίευση από Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 4/9/2011

Οι έρημοι αποτελούν το 1/3 περίπου της στεριανής επιφάνειας της Γης. Τα τροπικά δάση, το 3%. Μαζί με τη δασογραμμή της τάιγκα (βελονοειδή δέντρα στην πρώτη δασική ζώνη, που αρχίζει στα 2.500-3.000 km από τον Β. Πόλο), το 5,5% περίπου της στεριανής επιφάνειας της Γης.
Οι έρημοι αυξάνονται κάθε χρόνο δραματικά και καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερες εκτάσεις. Ζωτικές εκτάσεις! Αντίθετα, τα τροπικά δάση, που είναι και οι κύριοι ενεργοί «πνεύμονες» οξυγόνου του πλανήτη μας, μειώνονται δραματικά. Εχουμε φτάσει να είμαστε πλέον γύρω στα 7-7,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι! Διπλασιαστήκαμε στα τελευταία 65 χρόνια, έπειτα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δηλαδή.
Στα επόμενα 80-90 χρόνια, αν δεν έχουμε αυτοκαταστραφεί, θα έχουμε (με σημερινούς υπολογισμούς) διπλασιαστεί και πάλι! Σ' ένα χώρο με λιγότερη καλλιεργήσιμη γη, σ' ένα χώρο με δραματικά λιγότερη επιφάνεια δημιουργίας οξυγόνου, το 2090-2100 θα είμαστε γύρω στα 14-15 δισεκατομμύρια ψυχές (+- 1-1,5 δισ.), ζωή να 'χουμε! Ας συνυπολογίσουμε και τις επίσης δραματικές κλιματικές αλλαγές που συμβαίνουν συν τω χρόνω: υπερθέρμανση του πλανήτη π.χ. λόγω ανθρώπινης «δραστηριότητας», αραίωση της ασπίδας του όζοντος (επίσης χάρις στις «δραστηριότητες» του ανθρώπου), το λιώσιμο των πάγων -που είναι ραγδαίο- σε Αρκτική και Ανταρκτική... καθαρό νερό, πόσιμο, που πάει χαμένο, σε μια εποχή που για τις πηγές των πόσιμων υδάτων (εμείς εδώ συνεχίζουμε απτόητοι να τα καταρρυπαίνουμε) βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη πόλεμοι! (π.χ. Ισραήλ/ Παλαιστίνη/ Σουδάν/ Ερυθραία/ Σομαλία, καθώς και σε πολλά άλλα μέρη της Αφρικής και της Ασίας).
Εν τω μεταξύ, καθώς λιώνουν οι πάγοι, θα βλέπουμε πολλές παράκτιες εκτάσεις, πόλεις ολόκληρες, καλλιεργημένες ηπειρωτικές περιοχές να χάνονται -και όχι τόσο σιγά σιγά-, να εξαφανίζονται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, όπως και πάμπολες νησιωτικές περιοχές! Καθώς αδυνατίζουν οι ασπίδες της Γης που μας προστατεύουν από βλαπτικές έως και θανατηφόρες κοσμικές ακτινοβολίες, ο ήλιος γίνεται κι αυτός ολοένα και πιο επικίνδυνος (Καρκίνοι του δέρματος κ.λπ.)! Η συνεχής και αυξανόμενη ρύπανση των θαλασσών απ' την άλλη μεριά -καθώς και η υπεραλιεία- έχουνε μειώσει σε τραγικό σημείο τις απανταχού «ψαριές» και καταστρέφουνε τη ζωή και τους γόνους της θαλάσσιας πανίδας και χλωρίδας.
Οι καιρικές συνθήκες γίνονται όλο και πιο ακραίες, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, όλο και πιο απρόβλεπτες. Τυφώνες, ανεμοστρόβιλοι και πλημμύρες από δω, ανεξέλεγκτες πυρκαγιές από κει, ερημοποιήσεις παραπέρα!!... Οι πληθυσμοί (οι ανθρώπινοι, να εξηγούμεθα) αυξάνονται, η τροφή όμως μειώνεται, καθώς και οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις, το κλίμα γίνεται όλο και πιο απειλητικό κι επικίνδυνο κι αυτό! Μια συνταγή για γενικές και ραγδαίες ανακατατάξεις!!!
Οποιος πιστεύει πώς όλ'αυτά είναι άσχετα με τη γνωστή μας «κρίση» -το οικονομικό σφίξιμο, τα κοινωνικά ξεσπάσματα και τους αναβρασμούς, τις πολιτικές αδύναμες παλινδρομήσεις, τις εργασιακές συνθήκες που έχουνε πάει πάλι πίσω στον 19ο αιώνα και το γενικό πόλεμο που έχουν κηρύξει σ'όλον τον πλανήτη εναντίον κρατικών οντοτήτων (και που θα τον ονομάσουμε «Αγορές/Κεφάλαιο vs Λαών»), διότι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα (τα «προεόρτια» είχαν ουσιαστικά αρχίσει γύρω στα τέλη του Β' Π.Π.)- όποιος λοιπόν πιστεύει πως όλ'αυτά είναι άσχετα, πλανάται, φευ, πλάνην οικτράν!
Ο δύναμιν κατέχων και ως εκ τούτου δυνάμενος (able, ready and willing, pou leme kai sto elliniko sxoleio kiria Καρβουνοπούλου -διότι μην ξενάμε πως και τα διαμάντια κάρβουνα είναι-ε;!) να έχει «εσωτερικήν πληροφόρησιν» (inside information, ε; κυρία;), υπολογίζοντας βάσει των πληροφοριών αυτών το τι μέλλει γενέσθαι (έστω μέσες-άκρες) κοιτάει κι αυτός «σαν άνθρωπος», με θεμιτά (αλλά απ' όσο φαίνεται και με αθέμιτα κυρίως) μέσα, να περιφράξει τα ατομικά του βεβαίως συμφέροντα (που ενίοτε επεκτείνονται και μέχρι την οικογένειά του, ή και μέχρις έναν κλειστό κύκλο φίλων και συνεργατών), και ρίχνοντας μια «ζαριά» βρε αδερφέ στέλνει στα τάρταρα κράτη ολόκληρα πλέον, ή και εν δυνάμει συνομοσπονδίες κρατών, όπως η Ε.Ε. μας, που δεν εμφανίζονται να έχουν την πολιτική θέληση, τη δύναμη, τη βούληση εν τέλει, να θωρακίσουν τους λαούς τους ενάντια σ' αυτό το αόρατο και ανώνυμο θανατηφόρο τσουνάμι που μας έχει χτυπήσει με φόρα και μας περιδινίζει στα όλο και πιο θεόρατα κύματά του. Διότι πλέον δεν αρκούνται και στα ολίγα! Με το μοντέλο «Ησυχία-Τάξη-Ασφάλεια» τα κέρδη δέν ικανοποιούν τις αδηφάγες ορέξεις τους και την απληστία τους! Κι έτσι έχουνε βάλει σε εφαρμογή το «Plan Β»:
Ζήτω το χάος, ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται!!! Ιδε και «Σοκ και Δέος»!! Και τα κέρδη απογειώνονται, ενώ οι λαοί καταβαραθρώνονται στη φτώχεια και την απελπισία που τους επιβάλλονται απ' τις απρόσωπες «Αγορές»! Οι εργασιακές συνθήκες έχουνε πάει ενάμιση αιώνα πίσω και θα χειροτερέψουν κι άλλο!!! Και πού είσ' ακόμα!!! Κι εσύ μου τσαμπουνάς τώρα για νεολαίες άνεργες, για δημόσιους υπάλληλους, stagiers και γεροντάκια που τους κόβουνε τη σύνταξη... σου μιλάω για κοσμογονικές αλλαγές και ανατροπές εκ βάθρων κι εσύ μου λες για «ανθρωπάκια»;!!!
Κι όμως! Εφόσον η «λύση», η πολιτική εν τέλει λύση, εκ των πραγμάτων δεν δίνεται «άνωθεν» (διότι στο κάτω κάτω η πολιτική και οι πολιτικοί αυτής της του πελατειακού-ρουσφετολογικού, του μετριοκρατικού του άδικου και ψυχοφθόρου τελικά τύπου «Δημοκρατίας», δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να βγάλουνε τα μάτια τους μόνοι τους, ούτε να κινηθούνε ενάντια στους τζογαδόρους/ κερδοσκόπους, αν λάβουμε υπ' όψιν μας πως πολλοί απ' αυτούς είναι ακριβώς και από τους κύριους χρηματοδότες των κομμάτων/καιροσκόπων αυτού του συστήματος εξουσίας που τόσα χρόνια μας ταλανίζει, μας κατατρύχει και μας κατατρώει (ακόμα και στο θάνατό μας, 23% ΦΠΑ είχανε το θράσος να βάλουνε!!!), θα πρέπει λοιπόν άρα η λύση να δοθεί «κάτωθεν»! Απ' αυτά ακριβώς τ' ανθρωπάκια που μου λες!
Στους ίδιους τους λαούς πλέον εναπόκειται να οργανωθούν με τέτοιους τρόπους ρηξικέλευθους, ευφάνταστους, με νέους όρους ποιότητας ζωής, ανοχής της διαφορετικότητας επιτέλους, συμπόνιας και αλληλεγγύης, καθώς και με νέα γλώσσα, που δεν θα είναι αυτή η ξύλινη γλώσσα που μας πληγώνει κάθε μέρα, όπου οι λέξεις και οι έννοιες έχουνε χάσει πια τη σημασία τους! Και (last but not least) ας μην ξεχάσουμε και το ελληνικό μας, σωτήριο πολλές φορές, χιούμορ! Μην υποτιμάτε το χιούμορ! Το χιούμορ είναι ισχυρότατο όπλο στα χέρια του λαού (αν και θα 'πρεπε ίσως να πω: στο στόμα του λαού), των λαών γενικά και δεν το 'χουμε ώς τώρα εκμεταλλευτεί όπως θα 'πρεπε σαν εργαλείο, σαν πολιορκητικό κριό ας πούμε! Αυτό, προς το συμφέρον του λαού, καλό θα ήτανε ν' αλλάξει! Και ο κυριότερος λόγος είναι ότι, όπως έχει περίτρανα αποδειχτεί, οι εξουσίες στον τομέα του χιούμορ υστερούν τραγικά! (ίσως όχι τόσο, ενίοτε, στο μακάβριο!). Η Βία εξάλλου, η οργανωμένη, η τεθωρακισμένη και η θεσμοθετημένη Βία της σημερινής Εξουσίας δεν αντιμετωπίζεται πλέον στα «ίσα». Ασε που -για να χρησιμοποιήσω κι ένα κλασικό «κλισέ»- η βία φέρνει βία.
Το θέμα δεν είναι να αιματοκυλιστούμε! Η Εξουσία σήμερα δεν τρομοκρατείται με τη βία. Τουναντίον μάλιστα! Στην ήσσονα τυχόν βία κάποιας λαϊκής -ας πούμε- εξέγερσης, αντιτάσσει την μείζονα δική της κατασταλτική, κρατική τρομοκρατία. Αυτό που κατατρομάζει την Εξουσία σήμερα (και ανέκαθεν η αλήθεια είναι), αυτό που η Εξουσία φοβάται σήμερα πάνω και πέρα απ' όλα, είναι η ξεφτίλα!! Οτιδήποτε μπορεί να καταρρακώσει την άρρωστη σοβαροφάνειά της!!! Και το μοναδικό αμυντικό της όπλο σ' αυτή την αριστοφανικού φερ' ειπείν τύπου επίθεση, είναι η διαβολή! Το ψέμα! Ο λίβελος! Οι εξουσίες -όσο δε πιο άδικες και διεφθαρμένες είναι, τόσο και περισσότερο- φοβούνται, τρέμουνε το χιούμορ. Οι μάσκες πέφτουνε!
Ο πονηρός πολιτευτής εμφανίζεται γυμνός μποστά στην υπομειδιούσα νέμεσή του κι αρχίζει να πανικοβάλλεται και να οπισθοχωρεί ατάκτως, τρέχοντας «ξεβράκωτος στ' αγγούρια»!!! Και το υπομειδίαμα εξελίσσεται εις γέλωτες τρανταχτούς και ανακουφίζεται επιτέλους το ποικιλώνυμο και ποικιλόμορφο πλήθος των αναξιοπαθούντων πολιτών!!! Επιμένετε λοιπόν ΚΑΙ με χιούμορ, διότι όπως τον αντίπαλο πάντα κοιτάς να τον χτυπήσεις στο πιο αδύνατο σημείο του, έτσι και η έλλειψη χιούμορ των «από πάνω» (προσοχή μόνο, στο μακάβριο!), μπορεί ν' αποτελέσει την Κερκόπορτα για να μπούνε «μέσα» οι «από κάτω»!




Φιλάκια...Μήτs.ο.s. Π. Πουλικάκος

 

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Να ντυθείτε καλά!

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου στις 21.30 σε μια μοναδική βραδιά !! Mια παράσταση που γίνεται ταξίδι, ένα ταξίδι που γίνεται γιορτή.

Το συγκρότημα Encardia για πρώτη φορά στα Χανιά







Που; Στο  Τζίτζικα. Στους Αρμένους Αποκορώνου.

 
Οι σπαρακτικές μελωδίες από την Ελληνόφωνη Κάτω Ιταλία θα μας οδηγήσουν στον εκστατικό χορό της “tarantella pizzica”.
Μόνο για όσους δε φοβούνται τα όνειρα.
Αν θέλετε να ζήσετε ακόμα πιο έντονα την εμπειρία της βραδιάς με τους encardia ελάτε από τις 20.00 κάτω από τα θεόρατα πλατάνια του Τζίτζικα όπου μέλη του συγκροτήματος θα μας δείξουν τα βασικά βήματα και θα μας μιλήσουν για τα μυστικά του χορού της ταραντέλας pizzica pizzica!!
Το πιο μεγάλο δώρο, αυτό που δε μπορεί ποτέ κανείς να στο στερήσει, μοναχά ο εαυτός σου…
οι encardia είναι ένα ελληνικό συγκρότημα που εμπνέεται, δημιουργεί και παρουσιάζει μουσικές και τραγούδια μέσα από την πλούσια μουσική παράδοση της Κάτω Ιταλίας. Ιδρύθηκαν το 2004 και μέχρι τώρα έχουν πραγματοποιήσει σχεδόν από τετρακόσιες ζωντανές εμφανίσεις σ’ όλη την Ελλάδα, Ιταλία, Νότια Γαλλία, Γερμανία και Κύπρο και Αλγερία. Έχουν εκδώσει πέντε δίσκους που απέσπασαν τις καλύτερες κριτικές, ενώ ιδιαίτερα έχει σχολιαστεί η μοναδική σχέση που έχουν με το κοινό όταν βρίσκονται στη σκηνή. Έχουν συνεργαστεί και δισκογραφικά αλλά και σε ζωντανές εμφανίσεις με τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της κατωιταλικής μουσικής (G. Avantaggiato, R. Licci, Cinzia Villani, Enza Pagliara, E.Castagna, Daniele Durante, τα συγκροτήματα ghetonia, mala lingua, Canzoniere Grecanico Salentino κ.α.) και με Έλληνες καλλιτέχνες όπως ο Αργύρης Μπακιρτζής, Νίκος Πορτοκάλογλου, Φοίβος Δεληβοριάς, Κώστας Θωμαΐδης, Βασίλης Λέκκας, Χρ.Τσιαμούλης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Nίκος Ξυδάκης, Καίτη Κουλλιά, συμφωνική ορχήστρα του δήμου Αθηναίων,οι συνθέτες Ν. Πλατύραχος και Γ. Βούκανος, η ομάδα θεάτρου κούκλας «κιβωτός μύθων», ο ηθοποιός Hλίας Λογοθέτης κ.α.. Tόν Αύγουστο του 2008 παρουσιάστηκαν μαζί με το Βετεράνο Giovanni Avantaggiato στο κορυφαίο και μοναδικό στo είδος του φεστιβάλ “la notte della taranta” στην Ιταλία, παρουσία 120.000 θεατών!!
ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ
Αρμένοι Αποκορώνου
τηλ. 28250 41144

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Τα νεύρα μου!


Το είχε η ημέρα σήμερα.
Που το μεγαλύτερο μέρος της, το πιο δημιουργικό, το πέρασα και επομένως έχασα, στο κέντρο της πόλης. Έτρεχαν διάφορα γραφειοκρατικά, μέρες φορτωμένα στο … κόκορα.


Ξεκίνησα από τα γραφεία πρωτοκόλλου του Δήμου.  Εκεί που με εξυπηρετούσε η υπάλληλος και αφού είχα περάσει πρώτα από την εξυπηρετικότατη προϊσταμένη, ήρθε μία άλλη υπάλληλος του Δήμου. Λουφαδόρισα από άλλη υπηρεσία. Από αυτές τις χλαπατσοειδείς ξανθιές  πενηντάρες, που μέσα από ένα τυφώνα παλιμπαιδισμού, το παίζουν 20άρες. Κυρά μου στο δήμο δουλεύεις, Δεν κάνεις κονσομασιόν σε σκυλάδικο! Ευχές, φιλιά, τι μου κάνεις, πως πέρασες στις διακοπές, που πήγατε, που πέρασαν τα παιδιά, αν είναι ευχαριστημένα, αν βρήκατε σπίτι, πόσο το ενοίκιο, ποιος σκοτώθηκε, ποια αρρώστησε, ποιανής της έκλεψαν το σπίτι, ποιος χώρισε…..
Ο μαλάκας που περίμενε, έκανε υπομονή 10 λεπτά. Πολλά,  λίγα, τόσα ήταν. Με το ρολόι. Με φόρα πήγα στη προϊσταμένη. Παραπονέθηκα. Δεν έφτανε που η μανδάμ δεν δούλευε, χασομερούσε και τη συνάδελφο της.
Η προϊσταμένη, να είναι καλά η γυναίκα, είπαμε εξυπηρετικότατη, τους έβαλε τις φωνές. Αυτές ζεματισμένες, γύρισαν με κοίταξαν με πολύ μίσος, ευχήθηκαν η μια στην άλλη «καλό χειμώνα» και υποσχέθηκαν ότι θα τηλεφωνηθούν για να πιουν ένα «επρεσάκι» και να τα πουν.
Η υπάλληλος του πρωτοκόλλου, για να μου σπάσει το τσαμπουκά, ρώτησε αιμοβόρικα
- Εσείς κύριε, τι είσαστε και κάνετε αυτή τη καταγγελία;
- Θιγόμενος κυρία μου. Θι-γό-με-νος!


Φεύγοντας από εκεί, μιας και ήταν στο δρόμο μου, σταμάτησα να βγάλω τα εισιτήρια, για τις διακοπές που προγραμματίζω να πάω. Είχα ενημερωθεί για τα Σεπτεμβριανά δρομολόγια του καραβιού της άγονης γραμμής και είχα προγραμματίσει ημέρα αναχώρησης, ξενοδοχείο και ημέρα επιστροφής.
Αμ δε!
Ο υπάλληλος με ύφος αυστηρό, με ενημέρωσε ότι τα δρομολόγια είχαν αλλάξει τη τελευταία στιγμή. Οι ώρες ίδιες, κομμένες όμως κάποιες ημέρες. Από  τις κομμένες και οι  ημέρες αναχώρησης και επιστροφής μου! Όλα άνω κάτω. Μέχρι να τακτοποιηθεί εκ νέου το ξενοδοχείο με τις νέες ημερομηνίες είδα και έπαθα. Τέλος πάντων,  φεύγοντας, με μελιστάλακτο ύφος ο υπάλληλος μου ευχήθηκε «καλό χειμώνα»! Τον αγριοκοίταξα  και κατάλαβε. «Καλά να περάστε», διόρθωσε αμήχανος…..


Μέχρι να τελειώσω με τα υπόλοιπα, είχε φτάσει πια μεσημέρι. Το κεφάλι καζάνι. Τα νεύρα τσατάλια.  Όποιο γνωστό και αν συναντούσα, η πρώτη του κουβέντα ήταν «καλό χειμώνα».
Στη τελευταία που μου το ευχήθηκε ξέσπασα.
Ως άνθρωπος είμαι ευγενικός και πράος. Αλλά μην νευριάσω. Τότε δεν μπορώ να διαχειριστώ σωστά το τι λέω και το τι κάνω. Τύφλα νάχει το … Πινατούμπο. Δεν έχαιρε και της συμπάθειας μου η εν λόγω κυρία!  Ως  δημόσιος υπάλληλος διακοπιζόταν όλο τον Αύγουστο. Τα άκουσε στον ενικό. Ενώ εκείνη μου ευχήθηκε στο πληθυντικό….
Γιατί «καλό χειμώνα»; Πέντε του Σεπτέμβρη είναι σήμερα. Μέχρι το χειμώνα έχουμε τρεις ολόκληρους φθινοπωρινούς μήνες. Εσύ έκανες τις διακοπές σου. Ξεκουράστηκες. Εγώ τώρα τις προγραμματίζω. Γιατί με καταριέσαι;
Μαζεύτηκε.
Μαράθηκε.
Εκείνη την ώρα δεν με ένοιαξε.
Της τα είπα και ξαλάφρωσα. Σαν να τα είχα πει σε όλους όσους  μου είχαν ευχηθεί το ίδιο, πριν από αυτήν.
Αργότερα το μετάνιωσα.
Τι έφταιγε και αυτή η δόλια.
Όλοι το ίδιο εύχονται αυτές τις ημέρες!

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ.



Υπάρχουν και χειρότερα......

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Τέλος καλό, όλα καλά.


Μετά την ημερήσια κρουαζιέρα μας, σε Ήμερη Γραμβούσα  και Μπάλο, τη παραμονή του 15Αύγουστου, είπαμε να πάμε στη παραλία της Κισσάμου, για ένα καφέ. Είχαμε καιρό να πάμε, είχαμε και χρόνο, έτσι η απόφαση ήταν ομόφωνη. 


Ήταν τέτοια η ώρα που κόσμος πολύς δεν υπήρχε. Είχε ησυχία. Το μόνο που ακουγόταν ήταν ο παφλασμός των κυμάτων. Διαλέξαμε μία καφετέρια, όχι στη τύχη, μα να έχει σκιά και βολικά καθίσματα. Ήμασταν σε ηλικία, από 35 ετών και πάνω, και ταλαιπωρημένοι. Το άνετο λοιπόν καθισματάκι, μας ήταν απαραίτητο.
Παράγγειλα, ένα Ελληνικό διπλό. Δεν είμαι και πολύ του «εσπρεσακιού». Εξ άλλου φιλάω την όρεξη μου για «εσπρεσάκι», όταν και με άμα με καλέσουν από εκεί που μου τον έχουν τάξει. Έχω υπομονή. Όσο πιο πολύ καθυστερήσει τόσο πιο απολαυστικός θα είναι. Ξέφυγα λίγο, συγνώμη! Άργησε λίγο να έρθει, ο ελληνικός, μα άξιζε το κόπο. Ήταν ψημένος κανονικά και όχι της μηχανής. Πραγματικός καφές. Και φτηνός. Μόλις 1 Ευρώ και 80 λεπτά. Α ναι, και με μαύρη ζάχαρη!
Θες ο καλός καφές, θες ο θόρυβος του κύματος, η καλή παρέα, η χαλαρή κουβεντούλα, ηρέμησα. Όλη η ένταση, η ταλαιπωρία και η κούραση της κρουαζιέρας πήγαν περίπατο.
Όταν άνοιξε η έκθεση του «Κισσαμίτικου Αύγουστου», πήγαμε. Χαζέψαμε, κουβεντιάσαμε και ψωνίσαμε, επιλεκτικά κάποια πράγματα. Το γεγονός ότι ήταν πιο καλά στημένη η έκθεση και με πιο πολλούς εκθέτες από ότι τον «Αγροτικό Αύγουστο» των Χανίων, με χαροποίησε ιδιαίτερα. Ναι. Γιατί, εμείς εδώ στα Χανιά, μια μανία να πουλάμε επικοινωνιακά, τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, τόχουμε. Είχε και περισσότερο κόσμο. Έλληνες και ξένους.
Επειδή δεν μας έκανε όρεξη να φύγουμε, αποφασίσαμε χωρίς πολλά – πολλά, να κάτσουμε και για φαγητό. Κάνοντας βόλτα στη παραλία, είχα φροντίσει, διακριτικά ή αδιάκριτα δεν με ενδιέφερε, να ενημερωθώ από τους αναρτημένους τιμοκαταλόγους για φαγητά και τιμές. Διαφορές στη τιμή δεν υπήρχαν. Το πολύ μισό Ευρώ. Και φτηνά! Πολύ πιο φτηνά από τα Χανιά.
Στο μόνο που προβληματιστήκαμε ήταν τι θα φάμε. Κρέας; Θαλασσινά; Μαγειρευτό; Τελικά, επειδή η θεούσα της παρέας νήστευε καταλήξαμε σε μια ψαροταβέρνα. Από πλευράς φαγητού ήταν όλα πολύ ωραία. Και οι πατάτες τηγανισμένες σε λαδάκι δικό μας. Ελαιόλαδο! Το ουζάκι τσούρησε σαν βάλσαμο στο λάρυγγα. Η ταρίφα μας ήρθε 12,5 Ευρώ το άτομο. Μία ένσταση μόνο. Το σέρβις ήταν ελαφρώς απαράδεκτο. Με 2 υπαλλήλους, αλλοδαπούς, που δεν μιλούν καλά Ελληνικά, που δεν είναι της δουλειάς και πολύ πιθανόν να δουλεύουν υπό συνθήκες μαύρης εργασίας, δεν εξυπηρετούνται, όσο λίγα τραπέζια και αν έχεις, καλά. Που δεν ήταν λίγα και όλα σιγά – σιγά γέμισαν. Και μια και δυο φορές. Είχε κόσμο! Όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα.
Για να μην σας κουράζω περισσότερο, φύγαμε χορτάτοι, ξεκούραστοι, ευχαριστημένοι, από τη μικρή κωμόπολη της Κισσάμου, σχεδόν κοντά μεσάνυχτα. Γιατί αν κάπου περνάς καλά και είσαι με καλή παρέα, ξεχνάς να  κοιτάς το ρολόι.
Και θα ξανάπαμε. Σύντομα. Αλλά μόνο εκεί. Όχι στο Μπάλο. Όχι στην Ήμερη Γραμβούσα. Μόνο σε φωτογραφίες θα τα ξαναδούμε……

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Άντε και στους λογαριασμούς με το καλό!

Πριν καλά-καλά προλάβει να στεγνώσει το μελάνι από τα δημοσιεύματα.
Της προηγούμενης εβδομάδας.
Για τις πολύμηνες βλάβες-διακοπές στις γραμμές του ΟΤΕ.
Στην ευρύτερη περιοχή του Κόκκινου Μετοχιού, 
λόγω των έργων.
Τα συνεργεία άρχισαν να δουλεύουν πυρετωδώς.


Έτσι μέσα σε ελάχιστες ημέρες οι βλάβες 
αποκαθίστανται σιγά - σιγά.
Ήταν η καλλίτερη απάντηση που θα μπορούσαν να δώσουν.
Βεβαίως το ερώτημα πάντα υπάρχει.
Έπρεπε, για να επισκευάσουν τις ζημιές μετά από 3-4 μήνες, 
να υπάρξουν δημοσιεύματα εις βάρος τους;
Άρα;
Φιλότιμο καϊμάκι.
Όχι τσίπα …….