Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Φρό-ζεν γό-γιαρτ: Μόνο για σοβά στα ιγκλού….


Μετά-γιαούρτι και αστικοί μύθοι


Καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω. Και το καινούργιο σε αυτή την περίπτωση είναι το γιαούρτι με συμπεριφορά παγωτού (ή μήπως το αντίθετο;) που με μανία πλέον αγοράζει ο κόσμος και εδώ στην Ελλάδα. Μου έχουν πει για τεράστιες ουρές όταν πρωτοάνοιξε ένα τέτοιο κατάστημα σε καινούργιο κέντρο με πολλά καταστήματα λίγο έξω από την Αθήνα.
Αυτό το νέο-γιαούρτι είναι ένα προϊόν με ηλικία τουλάχιστον τριάντα πέντε ετών σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Άραγε οι σταθεροί καταναλωτές του είδους πιστεύουν πως αγοράζουν ένα καλύτερο παγωτό ή μήπως ένα πιο εκλεπτυσμένο γιαούρτι; Και, κυρίως, μπορούν να το κατατάξουν ανεπιφύλακτα στις υγιεινές τροφές;

Γύρω από αυτή την «τροφή» λοιπόν πρόλαβαν να δημιουργηθούν κάποιοι μύθοι - αστικούς μύθους θα τους αποκαλούσα -, αφού προς το παρόν στις μεγάλες πόλεις της χώρας μπορείς να τη γευθείς. Ο πρώτος είναι πως μπορώ να τρώω πολύ περισσότερο από αυτό σε σχέση με το συνηθισμένο παγωτό αφού περιέχει πολύ λιγότερο λίπος. Κατά ένα ποσοστό αυτό είναι αλήθεια (αφού το παγωτό περιέχει μπόλικη κρέμα γάλακτος και κανονικό γάλα όταν δεν είναι του τύπου light) αλλά δεν προσφέρεται και με μηδέν θερμίδες διότι και η ζάχαρη και τα πρόσθετα στην κορυφή συνεισφέρουν. Ένας δεύτερος είναι ότι σε αυτό το παγωτό υπάρχουν και τα γνωστά προβιοτικά, ωφέλιμοι δηλαδή μικροοργανισμοί που εμπλουτίζουν την απαραίτητη για τον οργανισμό μας εντερική χλωρίδα και ενισχύουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Εδώ υπάρχει πρώτα μια δυσκολία ακόμη και για το πραγματικό απλό και φυσικό γιαούρτι να μπορέσουν να επιζήσουν τα προβιοτικά που περιέχει των διαφόρων δοκιμασιών στη διαδρομή ως το έντερο. Από τις διαδικασίες παραγωγής ως τα οξέα που εκκρίνονται στο στομάχι. Ακόμη πιο δύσκολα λοιπόν γίνονται τα πράγματα στο παγωτό-γιαούρτι με τη διαδικασία της κατάψυξης αφού οι ακραίες θερμοκρασίες επιδρούν αρνητικά στην επιβίωση των μικροοργανισμών. Αν υποθέσουμε όμως ότι έστω βρίσκουμε κάποιον τρόπο όπου έχουν αντιμετωπίσει το θέμα βάζοντας πολύ ανθεκτικούς μικροοργανισμούς ας μην έχουμε και την αυταπάτη ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε ένα γεύμα, ας πούμε το μεσημέρι στη δουλειά, με μια καλή ποσότητα από αυτό. Γενικά «ένα γιαουρτάκι» δεν είναι δυνατόν να αντικαθιστά ένα πλήρες γεύμα, ούτε καν ένα σωστό σάντουιτς με ψωμί ολικής αλέσεως και χωρίς περιττές... σάλτσες. Πολύ δε περισσότερο αυτό το νεο-γιαούρτι που με τον τρόπο διάθεσής του σε ορισμένα μέρη δεν αφήνει και περιθώρια να ελέγξει ο καταναλωτής τη σύστασή του. Ψάχνοντας πάντως βρίσκεις ότι ένας συνηθισμένος τύπος από αυτό το επιδόρπιο περιέχει: φρουκτόζη, δεξτρόζη, μαλτοδεξτρίνη (που έχει υψηλό γλυκαιμικό δείκτη και όσοι υποφέρουν από διαβήτη αποφεύγουν τέτοιες ουσίες), αποβουτυρωμένο γάλα, σκόνη γιαουρτιού και προβιοτικά, συνήθως Lactobacillus Sporogenes ενώ στο κανονικό γιαούρτι συναντούμε και τους Lactobacillus bulgaricus και Streptococcus Thermophillus. Πέρα λοιπόν από την πληθώρα ζάχαρης σε διάφορες μορφές, όπως φαίνεται από αυτή τη σύνθεση, στο κανονικό γιαούρτι συναντούμε περισσότερους από 2,6 δισεκατομμύρια ζωντανούς μικροοργανισμούς ανά γραμμάριο. Όπως έδειξαν μετρήσεις σε παγωτό-γιαούρτι διαφόρων εταιρειών και μάλιστα από τις πιο γνωστές στο εξωτερικό βρέθηκαν από 130 εκατομμύρια ανά γραμμάριο, στην καλύτερη περίπτωση ως και μερικές δεκάδες χιλιάδες μόνο στις χειρότερες των περιπτώσεων. Όπως φαίνεται, η κατάψυξη παίρνει το μερτικό της και εκατομμύρια μικροοργανισμοί που θα επιζούσαν σε ένα κανονικό γιαούρτι θυσιάζονται στην ψευδαίσθηση γιαούρτι-υγιεινό παγωτό. Στην ουσία έχουμε πιο πολύ ένα καταναλωτικό κοινό αγχωμένο από τις ιστορίες τρόμου για χοληστερόλες, καρδιαγγειακά, παραπάνω σωματικά κιλά και του προσφέρεται μια δροσερή παγωμένη ψευδαίσθηση υγιεινής τροφής. Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να εξηγήσεις την πρόσκαιρη επιτυχία της.
Από το «Βήμα της Κυριακής».
29-7-2012


…Ειδικά όταν δεν περιέχει ίχνος γάλακτος. Αλλά είναι φτιαγμένο από τράνς λιπαρά.


Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Άλλαξε κάτι;



Κάποτε καίγαμε τα δάση για βοσκότοπους.
Αργότερα για καλλιεργήσιμες εκτάσεις.
Κυρίως για ελαιώνες.
Ήμασταν ολιγαρκείς.
Αφού λαδώθηκε το άντερο μας και καρδαμώσαμε λιγάκι, θελήσαμε το εξοχικό.
Ή την έπαυλη μας.
Αυθαίρετα βεβαίως.
Με τη συνδρομή του βουλευτού μας.
Και του κολλητού, γνωστού ή στραβομάτη πολεοδόμου.
Ύστερα αναζητήσαμε και το παντεσπάνι μας.
Τις μεζονέτες.
Διώροφες.
Τριώροφες.
Με πισίνες.
Με τζακούζι.
Όλα παραδοσιακά.
Για να τις μοσχοπουλήσουμε στους συνταξιούχους βόρειο Ευρωπαίους.
Σήμερα γινόμαστε οικολόγοι.
Φυτεύουμε τις καμένες εκτάσεις.
Με σβούρους.
Ανεμογεννήτριες.

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Ευτυχώς….


Δεν είναι κουνούπια του Νείλου.


Οι μαύροι μετανάστες.
Οι άσπροι ημεδαποί.
Οι δημοκράτες.
Οι φασίστες.
Οι ξανθιές αθλήτριες.
Με ή χωρίς ντόπα.
Οι παράγοντες του αθλητισμού.
Εμείς όλοι.
Δεν κινδυνεύουμε.
Από αυτά.
Ας απολαύσουμε τη θερινή ραστώνη.
Εν μέσω υψηλών θερμοκρασιών
Και χαμηλών προσδοκιών.

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Χωρίς σταματημό και ανάσα


Το έλεγε.
Το ζώδιο μου.
Το προηγούμενο Σάββατο.
Για τούτη τη βδομάδα.
Ότι η    Σελήνη θα ταξιδεύει 
μέσω του Κριού 
στον όγδοο οίκο μου.
Ο όγδοος οίκος μου 
είναι αυτός του σεξ και της ψυχής.
Επομένως αυτή η εβδομάδα 
θα είναι λέει
χαλαρή και της απόλαυσης.
Του εαυτού μου.
Θα περάσω ευχάριστα.
Με τις έγνοιες παρατημένες μακριά.
Φευ!

Ξυπνώ στις 4 και μισή το πρωί.
Ξεκινώ στις 5 και μισή το αργότερο.
Δουλεύοντας με το φακό.
Του ανθρακωρύχου.
Στο κούτελο.
Σταματώ για 2 με 3 ώρες το μεσημέρι.
Δεν γίνεται διαφορετικά.
Και συνεχίζω μέχρι τις 8 το βράδυ.
Τουλάχιστον.
Αν το ζώδιο μου δεν προέβλεπε αυτά,
για αυτή την εβδομάδα,
τι άλλο θα μου συνέβαινε;

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Μανάρι μου, να κάνουμε σαλάτα!


Με τόση ζέστη, ποιος κάθετε να μαγειρεύει;

 Ντομάτα.

 Ατζούρι κλωσουδάκι. 

 Γλιστρίδα.
Λάδι, πολύ-πολύ. 
Για .... παπάρα.

 Μπόλικη μυζήθρα, αλάτι και έτοιμη!

Που είναι η φωτογραφία της σαλάτας;
Δεν υπάρχει!
Φαγώθηκε....

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Δροσιά. Και ας ήταν … Πατρινή!


Ένα κρεβάτι.
Με τα σκεπάσματα του.
Ένα μικρό τραπέζι παραδίπλα.
Με ένα μπουκάλι νερό και ένα ποτήρι πάνω.
Μία καρέκλα.
Ένα φορητό σι-ντι πλέϊερ.
Τέσσερις προβολείς.
Ένα δυνατό, ζωντανό κείμενο.
Του Γιώργου Χρονά.
Μία εξαίσια ηθοποιός.


Η Ελένη Κοκκίδου.
Άσημη.
Επειδή δεν έχει παίξει στη τηλεόραση.
Σύνολο;
Μια θαυμάσια παράσταση.
Θεατρική.


«Η γυναίκα της Πάτρας.»
 Πέρασε και από τα Χανιά.
Επιτέλους.
Ευτυχώς δεν πέρασε απαρατήρητη.
Ήρθε για Δευτέρα και Τρίτη.
Έκατσε και τη Πέμπτη.
Ως χθες Κυριακή.
Μία μικρή ένσταση, 
ως προς το χώρο, 
που φιλοξένησε τη παράσταση.
Δεν ήταν, 
με συνθήκες αφόρητης ζέστης 
ο καταλληλότερος.
Παρόλα αυτά, 
όσοι πήγαμε το απολαύσαμε.

 Και μία ερώτηση.
Αυτή η παράσταση, 
δεν μπορούσε, να ενταχθεί, 
στις δημοτικές πολιτιστικές καλοκαιρινές εκδηλώσεις;
Πέρυσι.
Ή φέτος.

Το ΔΗΠΕΘΕΚ, 
που τόσες «ανακλήσεις», 
θεατρικών παραστάσεων έκανε από την Αθήνα, 
γιατί δεν φιλοξένησε και αυτή;
Μήπως η θεματολογία της, 
ενοχλεί το μικρομέγαλο αστισμό μας;
Μήπως τα Χανιά, 
δεν θέλουν να έχουν σχέση με πόρνες;
Ακόμα και θεατρικές;
Ή,   
οι συντελεστές της παράστασης, 
δεν ταιριάζουν με το καλλιτεχνικό πρε-στί-ζζζ, 
του ΔΗΠΕΘΕΚ…….


Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Άντε και στην Επίδαυρο, ντουέτο!


Είπαμε,
καλή είναι η πλάκα,
για να ευθυμήσουμε λιγουλάκι,
αλλά όχι και να πάω στης Καιτούλας!
Δεν τρώγω καλλίτερα
ένα μαγκάλι κάρβουνα,
εν μέσω βαρέως καύσωνος;
Ας πάει ο Αντιδήμαρχος.
Επί των καλλιτεχνικών του Δήμου Χανίων.
Που είναι και συνάδελφοι.
Της ίδιας καλλιτεχνικής,
τερατώδους,
σε μέγεθος,  
αξίας.

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Η αλαφρόπετρα του είναι.


Στα πλαίσια των καλοκαιρινών, 
γιατί έχει και χειμωνιάτικων, 
πολιτιστικών εκδηλώσεων του Δήμου Χανίων, 
αύριο στο νέο όπεν θήατερ, 
της Ανατολικής Τάφρου, 
θα τραγουδήσει η Καιτούλα. 
Η Γαρμπή. 
Θα είμαι και εγώ εκεί. 
Για να γιορτάσω. 
Προσωπικά. 
Αλό-ουν. 
Με χάρη και χαρά.
 Γιατί;


Μα γιατί δεν….
…. «πιστεύω, ότι σε ένα καιρό που η αφανιστική πνοή ενός σκληρού και άτεγκτου μηδενισμού των αξιών και των θεμελιακών και ηθικών κανόνων, δεν πρέπει να παραχύσουν οι δυνάμεις της ψυχής και του πνεύματος. Ως Έλληνας και ως Κρητικός, σας γνωρίζω ότι τα χνάρια που αφήνω πίσω μου σε όλη μου τη ζωή  θέλω να είναι βαριά πατήματα , δεν θέλω να είναι τόσο μαλακά ώστε να μην μπορούν οι επόμενοι να πατήσουν πάνω τους και να βαδίσουν με   ασφάλεια χωρίς   να βουλιάξουν.-»
Καταλάβατε;
Εγώ να δείτε!

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Από τη ζέστη.


Το κεφάλι
 και ότι λίγο έχει πια μέσα του
έχει παραδώσει.
Το μόνο
που κατεβάζει  
είναι ιδρώτας.
Που θολώνει
τα γυαλάκια.
Και τσούζει
τα μάτια…..

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Η αποχή των Παγετώνων.


Τη Παρασκευή που μας πέρασε, πήρα τον 11χρονο ανιψιό μου και πήγαμε στο θερινό «Αττικόν». Έπαιζε και εξακολουθεί να παίζει το «Η εποχή των παγετώνων Νο 4». Σε απλή προβολή, όχι τρισδιάστατη. Πήγαμε στη πρώτη παράσταση. 9 με 11. Γινόταν ο χαμός. Μαμάδες, μπαμπάδες, ενίοτε και θείοι, με πάρα πολλά παιδάκια.  Ο ήχος της ταινίας ήταν σιγανός, για να μην ενοχλούνται οι διπλανές πολυκατοικίες. Από τη φασαρία, τα χάχανα, τις στριγκλιές και τους λοιπούς θορύβους, λίγα ακούγαμε. Ήταν και μεταγλωττισμένη η ταινία, ήρθε και έδεσε.
Αυτό όμως που με πείραξε περισσότερο ήταν ότι για δύο πατάκια και δύο μικρές  λεμονάδες, πλήρωσα 7, ναι επτά Ευρώ. Χωρίς απόδειξη…
Αν θέλετε να πάτε να το δείτε, με ή χωρίς παιδιά, προτιμήστε μία καθημερινή και αν είναι δυνατόν, τη παράσταση 11 με 1. Καλό θα είναι να κρατάτε μαζί σας νερό και ότι άλλα «ξε-λιξολο-είδια» επιθυμείτε. Για να μην σας πιάσουν …..κότσους!

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Ποί-η-μα!


Είμαστε στο μπαλκόνι.
Μόνοι.
Και τρώμε ένα πεπόνι!
(Καλή εβδομάδα να έχουμε.
Ας μην είναι δροσερή.
Δεν πειράζει.
Καλοκαίρι είναι……)

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Ε-περάσαμε όμορφα!



 Όμορφη.
Χαλαρωτική.
 Ήμασταν τόσοι, όσο έπρεπε για να περάσουμε υπέροχα.
Φάγαμε καλά.
Όλα όσα … γλιστριδένια,  μας είχε ετοιμάσει ο Γιάννης.
Με πολύ μεράκι, μαγειρική τέχνη και φαντασία.
Τι φάγαμε;
Αφού ακούσαμε τη κ. Πετράκη, με πολύ ενδιαφέρον.

 Μακαρόνια  με λιαστή τομάτα και γλιστρίδα.
Κοτόπουλο φρικασέ με γλιστρίδα.
Πλιγούρι με γλιστρίδα.
Σαλάτα γλιστρίδας, με γιαούρτι δυόσμο και βασιλικό, ξεχωριστά.
Και σαλάτα επίσης με γλιστρίδα, τοματίνια και απάκι.
Η φιλοξενία του Νεκτάριου και του Μανώλη, των ιδιοκτητών του «Πειναλέων», ήταν άψογη.
Και σε  άλλες φορές  με το καλό…..

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Μάπα το καρπούζι.


 Οι κολοκυθιές, όλα τα είδη, καθώς  και οι καρπουζιές, είναι της ίδιας οικογένειας. Πρώτες ξαδέλφες. Όταν  φυτεύονται στο ίδιο χωράφι, έτσι όπως  οι μέλισσες πεταρίζουν από λουλουδάκι σε λουλουδάκι, μέσ’ τη πρωινή δροσούλα, γονιμοποιούν άθελα τους τις καρπουζιές με τη γύρη των λουλουδιών των κολοκυθών. Έτσι τα καρπούζια που προκύπτουν είναι άνοστα, άγλυκα και σκληρά.
 Για το λόγο αυτό οι παλιοί αγρότες δεν φύτευαν ποτέ,  αυτά τα φυτά στο ίδιο χωράφι.
  
 Οι σημερινοί καρπουζοπαραγωγοί, ακόμα και οι βιοκαλλιεργητές, κάνουν το αντίθετο. Φυτεύουν σπορόφυτα γλυκοκολοκύθας, όπου πάνω τους έχουν μπολιαστεί οι καρπουζιές. Δηλαδή 2 σε 1. Αυτό γίνεται, έτσι το πλασάρουν οι φυτοριούχοι και λοιποί ειδήμονες, για να είναι, λέει τα φυτά ανθεκτικά στις ιώσεις των κολοκυνθοειδών, να κερδίζουν πρωιμότητα και να κάνουν μεγάλα καρπούζια.
Καταλάβατε τώρα γιατί δεν  είναι νόστιμα τα καρπούζια τα τελευταία χρόνια;

Παρεμπιπτόντως, οι ιώσεις στα κολοκυνθοειδή, αντιμετωπίζονται προληπτικά με το γάλα. Ή το παράγωγο του,  χουμά ή τζίρο. Ψεκάζουμε ή ριζοποτίζουμε με γαλατάκι και σώνεστε. Και τα φυτά σας επίσης. Το έγραφαν και τα παλαιά γεωπονικά βιβλία αυτό….
Ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα και εφάρμοσα ως βιοκαλλιεργητής και σώθηκα!

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Ελάστε!


Θα είμαι και εγώ εκεί….


….καθώς και η γλιστρίδα μου.
 
Θα περάσουμε καλά.