Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Στα Μάταλα, Αγγελικούλα μου. Στα Μάταλα.




Βλέποντας τη. Καιρό. Στη σημερινή. Συντηρητικά ντυμένη. Σιτεμένη βερσιόν της. Αναρωτιόμουν. Ψαχνόμουν. Κάτι μου θύμιζε. Τι; Δεν μπορούσα να καταλήξω. Μέχρι που είδα τη φωτογραφία. Χθες. Ναι αυτή είναι. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Καμία. Είναι εκείνο το κορίτσι. Στα Μάταλα. Δεν έλεγε όχι. Ποτέ. Δεν είχε αφήσει τρύπα για τρύπα.
 Είχε περάσει από όλες τις σπηλιές. Επισκέψεις. Καλεσμένες. Ακάλεστες. Είχε και άλλο κουσούρι. Τα …. «κούρευε». Παντού. Με τα χρόνια σκεπάστηκαν. Τα «κουρέματα». Έγιναν γαιάνθρακες. Βιοαέριο. Πολλαπλασιάστηκαν.  Κοίτασμα τεράστιο. Εκμεταλλεύσιμο. Και έρχεται τώρα. Να το διεκδικήσει. Με κάθε τρόπο.


Εν τω μεταξύ. Χθες βράδυ. Σχετικά νωρίς. Για Σαββατόβραδο. Νυσταγμένος. Κουρασμένος. Ζαλισμένος. Λίγο πριν πάρω αγκαλιά. Τον ύπνο. Θέλησα να κάνω μια σύντομη βόλτα. Ιντερνετική. Στα αγαπημένα. Ξεκίνησα από τον "Ανταριασμένο". Εκεί σταμάτησα. Κόλλησα. Δεν είναι και λίγο. Να διαβάζεις. Ότι ένας «ζωντανός συγγραφέας». Νέκρωσε τις καταθέσεις του στις τράπεζες. Έκαψε τα χρήματα του. Τέσσερα χιλιάρικα. Όλα και όλα. Το κέντημα των λέξεων. Η ζωγραφιά των σκέψεων. Έδειχναν. Ότι το καταφχαριστήθηκε.
Σήμερα πρωί-πρωί. Πριν χαράξει. Καθόμουν στην αυλή. Απολάμβανα. Ανάσαινα βαθιά. Το μυρωμένο αέρα. Από τα ανθισμένα εσπεριδοειδή.  Άκουγα. Τα πουλιά που κελαηδούσαν. Το μυαλό καθαρό. Ξεκούραστο. Με τις πρώτες γουλιές καφέ. Το πρώτο τσιγάρο. Οι σκέψεις ποτάμι. Γάργαρο νερό. Πεντακάθαρο.
Είναι δυνατόν να το έκανε; Πρώιμο πρωταπριλιάτικο ψέμα; Να προκαλέσει; Να δει αντιδράσεις; Ικανό για όλα τον έχω.

 Ύστερα πάλι. Αν το κάναμε όλοι αυτό; Όλοι; Όσοι αξιολογούμε. Έχουμε. Ως περιουσία μας. Την ανθρωπιά μας. Ευκαιρία να μετρηθούμε. Αν βγάζαμε τα λεφτά μας από τις τράπεζες. Λίγα ή πολλά. Μα όλα. Και τα καίγαμε. Δημόσια. Στις πλατείες. Τους δρόμους. Τι θα γινόταν; Η συντέλεια; Του κόσμου; Του δικού μας; Του δικού τους;
Η αποθέωση. Ναι. Της παράνοιας. Υστερίας. Παράκρουσης. Της Αγγέλας. Μετά τη συνεδρίαση. Έκτακτη. Επείγουσα. Του Γιούρο-γκρούπ.  Να σκύβει. Εκεί που καθόντουσαν. Στις καρέκλες. Οι αποχωρήσαντες. Πρόεδροι. Πρωθυπουργοί. Αρχηγοί,  κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να μυρίζει. Τα … «κουρεμένα» τους……



Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Έχω το κεφάλι μου ήσυχο!



Ήθελα πολύ....


….Να τινάξω το μαλλί.


Ως γνωστό δεν έχω.
 

Οπότε; 

Τινάζω τη σφουγκαρίστρα……

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Σκιάχτρα παραμυθίας.



Προχθές το βράδυ. Συνεδρίασε το Περιφερειακό Συμβούλιο. Την πλήρη ημερήσια διάταξη δεν τη μάθαμε. Μάθαμε όμως ότι έδωσαν «πράσινο φως για τη δημιουργία ενός πρωτοποριακού κέντρου θεραπείας του καρκίνου, με πρωτόνια. Θα συνδυάζεται η εκπαίδευση, η έρευνα και η καινοτομία με τον ιατρικό τουρισμό». Για τη θεραπεία του καρκίνου. Πάντα. Με κόστος  «1000 Ευρώ ανά συνεδρία θεραπείας». Για αυτούς που τα έχουν. Επομένως θα είναι ιδιωτικό. Αν αντελήφθην σωστά. Θα είναι όμως αναπτυξιακό. Συν τοις άλλοις. Άρα κάλλιστον!
Παρόντες ήταν αρκετοί. Ως γκέστ-τς.  Καθηγητές ογκολογίας. Εξαίρετοι. Κορυφαίοι. Υπερθεμάτισαν. Παρομοίως ένθερμος υποστηρικτής και παρών στη συνεδρίαση, ο … ογκώδης όγκος κάλου, Μπούλης Κεφαλογιάννης. Ωσεί παρών ο μουσιού Αβζενατσίς.
Θα υποστηρίξουν. Θα αγκαλιάσουν. Θα συνδράμουν. Τη καινοτόμα πρωτοποριακή ιδέα. Αμφότεροι.
Από την άλλη, τα Δημόσια Νοσοκομεία της Κρήτης, είναι υπό διάλυση. Χωρίς γιατρούς. Οι υπάρχοντες  απλήρωτοι. Χωρίς βοηθητικό νοσηλευτικό προσωπικό. Χωρίς στοιχειώδη ιατροφαρμακευτικά αναλώσιμα. Με μηχανήματα σε αχρηστία.
Οι Κρήτες καρκινοπαθείς περιμένουν μήνες για τη θεραπεία τους. Αντιμετωπίζοντας  συχνότατες ελλείψεις  αναγκαίων φαρμάκων. 

 Το Περιφερειακό Συμβούλιο. Η Περιφέρεια Κρήτης. Οι καθηγητάδες. Οι επικοινωνιακώς επιφανέστατοι προαναφερόμενοι πολιτικάντηδες. Δεν έχουν πάρει θέση. Επ΄αυτών. Ποτέ. Και πουθενά. Για αυτούς δεν υπάρχει πρόβλημα. Όλα καλά!
Επιτέλους, πόσο «τουρίστας» μπορεί να  ένας καρκινοπαθής; Εκτός και αν το θεωρήσουμε ως δεδομένο. Ότι όλοι. Υγιείς και νοσούντες. Ήμαστε τουρίστες. Από αυτή τη ζωή…..

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Ανοικτή επιστολή.




Αγαπητοί φίλοι και μέλη της «γαία»

μέσα στην οικονομική κρίση, κάνουμε καθημερινά επιλογές. Όταν ψωνίζουμε, είτε θα επιλέξουμε αυτόν που μας δίνει καλή σχέση ποιότητας και τιμής ή αυτόν που γνωρίζουμε ότι έχει πρόβλημα επιβίωσης. Μερικοί στηρίζουμε την οικογενειακή επιχείρηση και άλλοι, αυτόν που ποτέ δεν κορόιδεψε, αλλά μας σεβάστηκε. Με άλλα λόγια, τα κριτήρια που χρησιμοποιούμε δεν είναι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά και τα υπαγορεύουν οι αξίες μας-η φιλία, η ανθρωπιά ή η ιδεολογία μας.


Οι συνεταιριστικές αξίες
Όταν επιλέγουμε να ψωνίσουμε από έναν συνεταιρισμό, στηρίζουμε τις αξίες εκείνες πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το παγκόσμιο συνεταιριστικό κίνημα-τις αξίες της αυτοβοήθειας, της αυτοευθύνης, της δημοκρατίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Οι συνεταιρισμοί έχουν καταστατικό και σύμφωνα με αυτό οφείλουν να έχουν διπλό ρόλο και να συνδυάζουν την οικονομική αποτελεσματικότητα με την κοινωνική ευαισθησία.


Οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις χτίζουν ένα καλύτερο κόσμο.
Δεν είναι τυχαίο ότι το 2012 είχε ανακηρυχθεί από τον ΟΗΕ ως Διεθνές Έτος Συνεταιρισμών, με το σύνθημα «Οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις χτίζουν έναν καλύτερο κόσμο».
Συνολικά μπορούμε να πούμε ότι ο συνεργατισμός παρέχει ένα δικαιότερο τρόπο επιχειρηματικής δραστηριότητας και ένα εναλλακτικό επιχειρηματικό μοντέλο που είναι πιο βιώσιμο.



Η «γαία» και η κρίση
Η κρίση που με τόσο οδυνηρό τρόπο βιώνει η πλειοψηφία του κόσμου,
δεν έχει αφήσει αλώβητο τον συνεταιρισμό μας.
Οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες των πελατών μας, οδήγησαν στην μείωση των τζίρων. Τα φέσια της αγοράς, ή άρνηση χορήγηση μπλοκ επιταγών ή δανείων από τις Τράπεζες, μείωσαν δραματικά την ρευστότητα. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε άδεια ράφια και μειωμένες εισπράξεις και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Οι οικονομίες και οι περικοπές που έχουμε εφαρμόσει, καθώς και οι θυσίες των υπαλλήλων μας δεν επαρκούν για να λυθεί το πρόβλημα.


Πως μπορώ να στηρίξω τη "γαία";
Η δύναμη της γαία είναι τα μέλη της, οι παραγωγοί και καταναλωτές. Για να συνεχίσει ο συνεταιρισμός το έργο του για την διάδοση της βιολογικής γεωργίας, την στήριξη των παραγωγών, και την εξασφάλιση στους καταναλωτές εγγυημένων καλής ποιότητας και σε προσιτές τιμές βιολογικών προϊόντων, απευθυνόμαστε σε σας.
Για να αυξηθούν τα έσοδα, αποφασίσαμε την μείωση της έκπτωσης των μελών κατά τις αγορές, στο 2%, από τη 1η Απριλίου και ζητούμε την στήριξη και την κατανόησή σας.


Οι συνεταιρισμοί δίνουν λύσεις σε περιόδους κρίσης
Υπάρχουν και άλλοι τρόποι που μπορείτε να στηρίξετε τον συνεταιρισμό:
  •      Κάντε μέλη της γαία φίλους και γνωστούς σας
  •      Ψωνίζετε αποκλειστικά από τα καταστήματα της γαία
  •      Πείστε φίλους σας να ψωνίζουν από τη "γαία"
  •      Ενισχύστε τον συνεταιρισμό με έκτακτες εισφορές (όποιου ποσού μπορείτε να διαθέσετε)
  •       Αγοράστε επί πλέον συνεταιριστικές μερίδες (150€ μετρητοίς ή 50€ σε τρεις δόσεις. Για περισσότερες πληροφορίες, στη κ. Αντωνία Μυλωνάκη, 9.00-2.00 μμ., τηλ. 28210-28783)                                                                                   
                                                                                                 
Το Δ.Σ.



Η «γαία» από το 1996 προτείνει ένα άλλο τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης.
Κοινωνικά δίκαιο.
Είναι κοντά στους Βιοκαλλιεργητές.
Κοντά στους Καταναλωτές.
Χωρίς μεσάζοντες.
Με ποιότητα, φθηνές τιμές και ποικιλία προϊόντων.

Στηρίξτε τη «γαία».
Γίνετε μέλη της.
Συμμετέχοντας ενεργά και υπεύθυνα
στη διαρκή και έντιμη προσπάθεια της.

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Ο χορός των μαϊμούδων.




Στη φωτογραφία φαίνεται,  μία διαφημιστική πινακίδα ενός βενζινάδικου-πλυντηρίου αυτοκινήτων. Από τη Λεωφόρο Σούδας. Απέναντι από το Ινστιτούτο Υποτροπικών και ελαίας. Διαφημίζει αυτά που βλέπετε.
Σίγουρα χρησιμοποιεί σαμπουάν από φύκια. Ο στεγνωτήρας – σκουπιστήρας του είναι από μεταξωτές κορδέλες.  Το νερό δεν είναι χλωριωμένο, αλλά κατευθείαν από τη δίπλα πηγή. Και το κερί από κηρύθρα κηφήνων.
Το τι είναι βιολογικό και τι όχι, καθορίζεται από το Κανονισμό 2092/91. Ο ίδιος κανονισμός-νομοθεσία  προστατεύει τον όρο «βιολογικό». Απαγορεύει στον οποιοδήποτε να τον χρησιμοποιεί αυθαίρετα. Με σκοπό τη παραπλάνηση και την εξαπάτηση των καταναλωτών. Προβλέπονται μάλιστα και αυστηρές κυρώσεις.
Το διαχρονικά ζητούμενο είναι, ποιος είναι αυτός που θα κάνει   ελέγχους  στους απατεώνες. Ποιος θα επιβάλει τις κυρώσεις. Οι Οργανισμοί ελέγχου και Πιστοποίησης ελέγχουν μόνο τους παραγωγούς βιολογικών προϊόντων.  Κάθε μορφής. Δεν έχουν δικαίωμα ελέγχου στους απατεώνες. 


Επομένως ποιος ελέγχει; Ο  ΟΠΕΓΕΠ;  Ο ΕΦΕΤ; Η Διεύθυνση Αγροτικής οικονομίας; Μικτά «συνεργεία της Περιφερειακής Ενότητας Χανίων;
 Μπα! Νομίζω ότι  υπεύθυνη είναι η Διεύθυνση  Κτηνιατρικής. Μιας και πρόκειται για μαϊμούδες……

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Βιολογική Μελισσοκομία: Τόσο απλά, τόσο δύσκολα.




 Από καιρό είχα σκοπό να σας συστήσω τη κυρία. Αλλά που χρόνος. Είναι και ένα θέμα που το κατέχω μόνο θεωρητικά. Διαβάζοντας το σχετικό κανονισμό. Τον 1804/99. Βλέποντας λοιπόν σήμερα στις ανθισμένες μανταρινιές,  τις μέλισσες να πεταρίζουν από λουλούδι σε λουλούδι, είπα  να το κάνω απόψε. Παρά τη κούραση μου. Βεβαίως είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα με πολλά τεχνικά σημεία. Θα τα αποφύγω, για να μην σας κουράσω,  κουραστώ και εγώ, καταλήγοντας στο να μην ξέρω τι γράφω.

 Όπως και η Βιολογική Γεωργία-Κτηνοτροφία, έτσι και η Βιολογική Μελισσοκομία συμβάλει στην προστασία του περιβάλλοντος. Ο χαρακτηρισμός των μελισσοκομικών προϊόντων ως βιολογικής παραγωγής εξαρτάται από τη μεταχείριση  των κυψελών, τη ποιότητα του περιβάλλοντος, τις συνθήκες συλλογής, επεξεργασίας και αποθήκευσης των μελισσοκομικών προϊόντων.
Όταν ένας μελισσοκόμος ελέγχεται και πιστοποιείται ως βιοπαραγωγός, πρέπει όλες οι κυψέλες του να είναι στην ίδια περιοχή και να τηρεί όσα προβλέπει ο κανονισμός για το σύνολο τους. Τα προϊόντα που προκύπτουν, μέλι, κηρύθρα, βασιλικός πολτός, γύρη, χούμελη  κλπ  για να πάρουν πιστοποίηση ως βιολογικά, πρέπει, να έχουν τηρηθεί τα του κανονισμού επί ένα χρόνο. Και να έχουν υπάρξει αναλύσεις που να αποδεικνύουν τη καθαρότητα των προϊόντων.
Κατά την επιλογή των φυλών των μελισσών πρέπει, να χρησιμοποιούνται ντόπιες φυλές, που είναι προσαρμοσμένες  στις τοπικές συνθήκες, έχουν ζωτικότητα και αντοχή στις ασθένειες. Πχ στη Κρήτη η Κρητική Μέλισσα. Αν υπάρχει ακόμα και δεν έχει εξαφανιστεί.
Για τη  πρόληψη των ασθενειών  πρέπει να γίνονται τακτικές ανανεώσεις βασιλισσών, συστηματική επιθεώρηση, έλεγχος των κηφήνων, τακτική απολύμανση, τακτική ανανέωση του κεριού και πάντα πρέπει να υπάρχουν επαρκή αποθέματα γύρης στις κυψέλες. 
Αν τα μελίσσια ασθενήσουν ή μολυνθούν, υποβάλλονται αμέσως σε θεραπευτική αγωγή. Χρησιμοποιούνται φυτοθεραπευτικά  και ομοιοπαθητικά προϊόντα. Η χρήση αλλοπαθητικών συνθετικών χημικών φαρμάκων ή απωθητικών  απαγορεύεται.  Αν χρησιμοποιηθούν από ανάγκη τέτοιου είδους φάρμακα, τα μελίσσια πρέπει να απομονώνονται, το κερί να αντικαθίσταται και η πιστοποίηση ξεκινά από την αρχή. Δηλαδή για ένα έτος δεν δίνεται πιστοποιητικό. Για τη βαροϊκή ακαρίαση αλλά και για άλλες ασθένειες  υπάρχει κατάλογος στο κανονισμό, στον οποίο αναφέρονται οι επιτρεπτές ουσίες. Από όσο ξέρω,  ένας Χανιώτης βιομελισσοκόμος, ο πρώτος που πιστοποιήθηκε στη Κρήτη και από τους πρώτους της Ελλάδας,  για τη βαροϊκή ακαρίαση χρησιμοποιεί το ξύδι, με άριστα αποτελέσματα. Πως το χρησιμοποιεί δεν ξέρω.
Απαγορεύεται η χρησιμοποίηση κηρυθρών που περιέχουν γόνο προς εξαγωγή μελιού, η εξόντωση των μελισσών στις κηρύθρες κατά τη συλλογή του μελιού και η κορυφοτομή των φτερών της βασίλισσας. Επίσης το κερί για τις νέες κηρύθρες πρέπει να προέρχεται από μονάδες βιολογικής εκτροφής.
Αν απειληθεί η επιβίωση των μελισσών από κακές καιρικές συνθήκες επιτρέπεται η τεχνητή διατροφή τους, με πιστοποιημένες βιολογικές τροφές, πχ ζάχαρη.  


Η τοποθέτηση των κυψελών πρέπει να είναι τέτοια που να εξασφαλίζει αρκετές φυσικές πηγές από νέκταρ, μελίτωμα, γύρη και νερό. Σε ακτίνα τριών χιλιομέτρων πρέπει να υπάρχουν μόνο βιολογικές καλλιέργειες ή αυτοφυής άγρια βλάστηση. Δεν πρέπει να υπάρχουν επίσης στη περιοχή πηγές μόλυνσης. Όπως σκουπιδότοποι ή δρόμοι. Πάρτε το αυγό και κάντε του μία περμανάντ! Δηλαδή αυτό είναι  το ποιο δύσκολο κομμάτι , εφαρμογής της βιολογικής μελισσοκομίας.
Παλαιότερα, στις χρυσές εποχές, που είχαμε λεφτά και χαλούσαμε,  γινόντουσαν αρκετά  «αναπτυξιακά» συνέδρια. Για την ανάπτυξη του «πρωτογενούς τομέα». Το μόνο και μόνιμο, διαχρονικό συμπέρασμα που έβγαινε από τέτοιου είδους εκδηλώσεις, ήταν ότι οι τότε «άρχοντες» ήθελαν να επιβεβαιώσουν τον «προοδευτισμό» τους και να καλύψουν την ανυπαρξία τους. Σε ένα τέτοιο συνέδριο που είχε γίνει στο ΜΑΪΧ, κάλεσαν τον Σύνδεσμο Παραγωγών Βιολογικών Προϊόντων των Χανίων, το τοπικό Συνδικαλιστικό όργανο, να καταθέσει τις προτάσεις για την ανάπτυξη της βιολογικής γεωργίας. Φυτικής και ζωικής. Πέντε άνθρωποι, το τότε Διοικητικό Συμβούλιο, δουλέψαμε σκληρά. Κατεβάσαμε είκοσι δύο προτάσεις! Για τη βιολογική μελισσοκομία προτείναμε:
«Δημιουργία Μελισσοκομικών Πάρκων για την εφαρμογή της Βιολογικής Μελισσοκομίας, σε εκείνους τους Δήμους ή Κοινότητες του ορεινού όγκου των Λευκών Ορέων, που ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές που ορίζει ο Κανονισμός 2092/91. Η αρχή μπορεί να γίνει από τον Δήμο Ινναχωρίου όπου υπάρχουν & οι υποδομές.»
Δεν το προτείναμε έτσι αυθαίρετα. Είχα μιλήσει μάλιστα , ως πρόεδρος του Συνδέσμου,  και με το τότε Δήμαρχο, ο οποίος είχε συμφωνήσει.
Στα «συμπεράσματα» του Συνεδρίου μπήκε ένα σκέτο, ξερό,  «Ανάπτυξη της Βιολογικής Γεωργίας». Από τότε την αναπτύσσουμε ανελλιπώς. Ανασκολοπίζοντας την, κατά κόρον…..


Πόσοι είναι οι βιομελισσοκόμοι στα Χανιά; Δεν γνωρίζω. Πρέπει να είναι 2 ή 3, όχι παραπάνω. Και αυτό όχι με απόλυτη σιγουριά. Εκείνο όμως που ξέρω, είναι ότι, αυτοί που ξέρω ότι είναι σίγουρα,  κοιτάζουν πως θα βγάλουν ο ένας τα μάτια  άλλου. Έχουν βάλει στο τραπέζι της αντιπαράθεσης, τη μελισσοκομική τους τέχνη και τις μετράνε να δουν ποιος την έχει πιο μεγάλη. Χώρια τις κατηγορίες του στυλ «ποιος αυτός,  που φέρνει μέλι ή βασιλικό πολτό ή γύρη από τη Κίνα;».
Όσο για τη τιμή του βιολογικού μελιού; Είναι στα 12 Ευρώ το κιλό από το παραγωγό. Μέση, κανονική τιμή. Γιατί υπάρχουν αρκετοί απατεώνες. Οι οποίοι κάποτε, έγιναν «βιομελισσοκόμοι», για τις επιδοτήσεις. Όταν σταμάτησαν οι επιδοτήσεις, σταμάτησαν και τη πιστοποίηση. Εξακολουθούν όμως  να πωλούν το μέλι τους ως «βιολογικό» από γνωστό σε γνωστό. Σε τιμές εξωφρενικές. Ένας τέτοιος «πρώην» στη Γαύδο, το κοπανάει στα 27 Ευρώ!
Αυτά!  Ανάσα…..

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Παρέλαση; Ποια παρέλαση!


Χθες βράδυ. Χαζολογούσα στις διάφορες ιντερνετικές ενημερωτικές σελίδες. Σοβαρές, σοβαροφανείς και ανάλαφρες. Αηδιασμένος από τις σκληρές τσόντες των τηλεοπτικών «μεγάλων» ειδήσεων. 

 Κάπου εκεί έπεσα πάνω της. Όταν την είδα, αγκαλιά με τις πιπερίτσες, αναμαλλιασμένη, με το λουστρινέ γαλοτσίνι και το κόκκινο νυχάκι. Μια ξεραΐλα μου ήρθε. Στο δόξα πατρί. Τα δικά μου χωράφια είναι ακόμα ακαλλιέργητα. Πνιγμένα στα αγριόχορτα. Τα φυντάνια μου, καχεκτικά. Στο τέταρτο φύλο μόλις.
Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα.  Από τη ζήλια. Ψώρα. Ενώ ήθελα σήμερα να πάω στη παρέλαση.   Έχω να πάω από τότε που ήμουν σημαιοφόρος. 

 Να καμαρώσω τα τιμημένα παλικάρια. Της εξέδρας. Να βαράνε παλαμάκια βαριεστημένα, μασώντας τσίχλα. Ήσυχοι ότι δεν θα τους έρθει ξαφνικά. Το αδέσποτο μπινελίκι. Άλλαξα σχέδια. 

 Από το πρωί φυτεύω μπάμιες. 
Ναι μπάμιες.
 Όπως σας γράφω. 
Και με διαβάζετε…..

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

«Ύμνος εις Γαίαν»



Ξεχάσαμε.
Ξεχαστήκαμε.


Χαθήκαμε.

«Την παμμήτορα Γη θα ψάλλω, την ομορφοθελιωμένη, την πρεσβυτάτη, που τρέφει επάνω στο έδαφος όλα, όσα υπάρχουν, και όσα επάνω στο χώμα το θείο πατούν, και όσα στον πόντο, και όσα πετούν, όσα τρέφονται από την αφθονία σου.
Από σε δε γίνονται και καλλίτεκνοι και καλλίκαρποι, ω σεπτή, και από σε εξαρτάται να δώσεις ζωή ή να την πάρεις από τους θνητούς ανθρώπους. Ευτυχισμένος δ’ εκείνος, τον οποίο συ με καρδιά πρόθυμη τιμήσεις σ’ αυτόν όλα άφθονα εμφανίζονται.
Γεμάτο μεν είναι το γεωργούμενο χωράφι το ζείδωρο, και ανά τους αγρούς του ευτυχεί στα κτήνη του, το δε σπίτι του γεμίζει από αγαθά.
Αυτοί δε κατά την ωραιογυναίκα πόλη τους εν ευνομία άρχουν, μεγάλη δε ευτυχία και πλούτος επακολουθούν τα δε παιδιά τους με νεανική αγαλλίαση καμαρώνουν, και τα κορίτσια τους ανθοστεφανωμένα με χορούς ευφρόσυνα παίζουν, πηδώντας στα μαλακά της χλόης άνθη, όσους συ θα τιμήσεις, σεμνή και άφθονη θεά»
Όμηρος
(1-16)

 
Εν αφθονία.
Φθονήσαμε.


Και να τα.
Τώρα….

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Τραπέζι καλά στρωμένο.


 Κέρδισε η ΑΚΤΩΡ.
Τη δικαστική μάχη.
Της εργολαβίας.
Επέκτασης του αεροδρομίου.
Στο Ακρωτήρι.
Όλοι ευτυχείς.
Πανευτυχείς.
Ειδικά ο Μπόμπολας.
Με τα 110 εκατομμύρια Ευρώ.
Από το ΕΣΠΑ.
Που θα πάρει.
Για να έρθει αργότερα κάποιος άλλος.
Μπορεί και ο ίδιος.
Να πάρει άλλη εργολαβία.
Κατασκευής του δρόμου.
Πρόσβασης στο αεροδρόμιο.
Από τα Χανιά.
Τη Σούδα.
Ισοπεδώνοντας ένα χωριό.
Το Πιθάρι.


Όλα αυτά, θα τα βρουν έτοιμα.
Οι αναπτυξιακοί επενδυτές.
Που θα αγοράσουν το αεροδρόμιο.
Κύριος είδε πόσο.
 Πήραν σβάρνα από το πρωί.
Τα ραδιόφωνα.
Αντιπεριφερειάρχης.
Δήμαρχος.
Πανηγύριζαν
Θριαμβολογούσαν.
Παρακάμπτοντας τα αυτονόητα.
Με το γνωστό τρόπο.
Και  ύφος.

 Ως κακόβουλος.
Κακόπιστος.
Παριστάνοντας  τον αφελή.
Πολίτη.
Με σκέψη που …  ενεργείται.
Αντί να κοιτάξω τη δουλειά μου.
Να φυτέψω ραπανάκια για την όρεξη.
Αναρωτιέμαι.
Τι ήθελαν να πουν;
«Αφήστε τα αυτά.
Μην τα σκαλίζεται.
Τι να πούμε.
Θα δούμε.
Το παλεύουμε».
Τί;
Ποιό;
Ω, άρχοντες  πανηγυριώτες;

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Επιτέλους!



Μετά από 11,5 ώρες.
Εργασίας.
Χαράς.
Και 2,5 ώρες συνεδρίασης.
Συμβουλίου.
Στη «γαία».
Ώρα για κάτι  καλό.
Ωφέλιμο.


Ύπνο!
Μόνο ύπνο…..

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

Σόδα ή βραστάρι από δυόσμο;


 Βρέθηκα στο παράδεισο.
Σε ένα παράδεισο περίεργο.
Γεμάτο βουκαμβίλιες.
Ανθισμένες.
Τις οποίες μισώ.
Αροκάριες
Πανύψηλες
Που απεχθάνομαι.
Και κυπαρίσσια.
Τεράστια.
Αυτά μου αρέσουν.

 Πολυτελή ξενοδοχεία.
Σουίτες.
Έμπαινα σε ένα τεράστιο ασανσέρ.
Καθρεφτένιο.
Με πολλά φώτα.
Όλο ανέβαινα.
Ανέβαινα.
Μα πάντα η σουίτα ήταν ημιυπόγεια.
Κάτι σαν πυλωτή.
Είχα και γειτόνισσα.
Επιφανή.

 Την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Πάντα ξανθιά.
Απεριποίητη.
Γερασμένη.
Με μια μαύρη ρόμπα.
Τη πέρασα για την  Ελένη Ζαφειρίου.
«Δεν ήμασταν τόσο καλοί. Για αυτό έχουμε αυτές τις σουίτες».
Η στεναχώρια της.
Αντί για καλημέρα.

 Μου έτυχε χθες βράδυ.
Στον ύπνο μου.
Δεν ήταν όνειρο.

 Ήταν εφιάλτης.
Το χθεσινό φαγοπότι έφταιγε.

 Λαγάνες.
Ελιές.
Ψαρές.
Σκόρδα.
Κρεμμύδια.
Σουπιές.
Γαρίδες.
Ταραμοσαλάτα.
Και χαλβά.
Πολύ χαλβά.


Ήμαρτον.

Δεν το ξανακάνω.
Μέχρι του χρόνου.
Αν ζω.
Εν τω μεταξύ….

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Ντουφεκιά …. Ριαλωτή



Στους αδελφούς Κυπρίους.
Τα δικά μας παθήματα.
Δεν έγιναν μαθήματα.

 Ας πρόσεχαν….

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Ε-σκού-τσα-μι…



Πριν από αρκετά χρόνια ασχολιόμουν και με τα πολιτιστικά. Της γειτονιάς μου. Μέσω του Πολιτιστικού Συλλόγου του       Κόκκινου Μετοχιού. Κάθε Απόκριες διοργανώναμε 3 μεγάλες εκδηλώσεις, για όλο το τότε Δήμο Ελευθερίου Βενιζέλου. Σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο του  Νεροκούρου. Υπό την «αιγίδα» του Δήμου, φυσικά. Ήταν μια μεγάλη γιορτή μασκαρεμένων μικρομέγαλων παιδιών, τα «Παπούδια» στον Άγιο Γεράσιμο κάθε Καθαρή Δευτέρα και το «Κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού». Μεταδιδόταν ζωντανά από την ΕΡΑ Χανίων και παιζόταν μέσα στα Διοικητικά όρια του Δήμου.

Η «αιγίδα» όμως του Δήμου, ήθελε και άλλα πράγματα. Μεγαλεπήβολα. Όπως τη διοργάνωση και πραγματοποίηση Αποκριάτικου Καρναβαλιού. Εφάμιλλο των Σουδιανού, Βατολακιανού και Καλυβιανού. Ήταν σε μεγάλες δόξες τότε. Με άρματα και σύγχρονα μασκαροειδή, να  ακολουθούν χοροπηδώντας. Με διαπασών μουσική υπόκρουση από μπαμπολέϊο, ντζομπί-ντζομπά, μπιμ-μπιμ Μαρία και άλλα παραδοσιακά της Βραζιλίας και της σάμπας.
Μαζευτήκαμε λοιπόν για να το συζητήσουμε. Τα 2 Διοικητικά Συμβούλια, οι εθελοντές και ο Αντιδήμαρχος. Ο «υπεύθυνος» επί των πολιτιστικών. Κοκκινομετοχιανός. Αλλά, γόνος μεγάλης, τρανής και ξιπασμένης φαμίλιας. Με πολλά παρακλάδια. Κουμπαριές και συμπεθέρια. Εξ ου και οι ψήφοι εκλογιμότητας στις κορυφάδες της Καποδιστριακής Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η σχέση του με πολιτισμό, ξεκινούσε από τα σκυλάδικα των Τσικαλαριών και τελείωνε με την εφαρμοσμένη ζωγραφική από σφαίρες σε ανθρώπινα σώματα. Με ενδιάμεση στάση μια γεωργιαλίδικη φοράδα. Άφησε έργο όμως. Ένα μαρμάρινο μνημείο στις Μουρνιές. Το χρυσοπληρώθηκε βεβαίως, ως εργολάβος-έμπορος μαρμάρων. Διόρισε και το κανακάρη του. Στο Δήμο. Οδηγό του σκουπιδιάρικου. Οδηγό με άποψη όμως.

 Παράδειγμα; Για το που θα μπαίνουν και πόσοι οι κάδοι απορριμμάτων.
Τις ημέρες που είχαν προηγηθεί της συνάντησης, είχα σκεφτεί κάποια πράγματα. Η δουλειά, δουλειά και η σκέψη, σκέψη. Βοήθησε και το μάσημα  τσίχλας. Όπως πάντα. Με την τροφοδοσία του εγκεφάλου, αρκετής ποσότητας οξυζενέ. Είχα προλάβει να κάνω και μία προεργασία. 

Από τους αμαξάδες που εκείνη την εποχή έκαναν πιάτσα στο Ενετικό λιμάνι, οι 4 ήταν από το Κόκκινο Μετόχι.  Το απόγευμα της ημέρας που θα ορίζαμε ως «Καρναβαλική», θα γύριζαν τις γειτονιές του Δήμου. Σε κάθε άμαξα θα ήταν και από ένας λυράρης με τη παρέα του. Θα τραγουδούσαν Κρητικά Αποκριάτικα  τραγούδια. Θα τους ακολουθούσαν με τα πόδια μικρές παρέες «Κουκούγερων». Στο τέλος, θα κατέληγαν όλοι μαζί στο χώρο όπου θα γινόταν η Κεντρική Αποκριάτικη εκδήλωση. Θα στηνόταν ένα γλέντι τρικούβερτο. Με τους λυράρηδες και τη Δόμνα Σαμίου. Είχα ψάξει και βρει το τηλέφωνο της. Είχα μιλήσει μαζί της. Της άρεσε η ιδέα μου. Μου επέτρεψε να το συνεχίσω. Απλώς ήθελε να γνωρίζει έγκαιρα την ημερομηνία διεξαγωγής της εκδήλωσης. Για χρήματα δεν μιλήσαμε.
Όσο τους ανέλυα την πρόταση μου, με κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια. Ο αρχοντολεβέντης, μια βαριά, απαξιωτική ξινάδα στο πρόσωπο την είχε.  Σιγά μη φέρναμε την αφορεσμένη. (Με τα «Αποκριάτικα» της, γινόταν εκείνη την εποχή η σχετική  αναθεματική – αφοριστική αναμπουμπούλα.) Να αφορέσουνε και μας; Αν ήταν να κάναμε κάτι, γιατί να μην φέρναμε το Ρέμο. Μια 6η εξαδέλφη του αρχοντοπαλίκαρου, ήταν γειτόνισσα με μια συμπεθέρα της μαμάς του Αντώνη. Που ήταν και καλό παιδί. Ντόμπρο. Λεφτά δεν θα μας έπαιρνε. Καραντί. Θα κλείναμε τα «Ζαμάνια» και από τα λεφτά που θα βγάζαμε θα πληρώναμε και τους αμαξάδες. Γιατί, τσάμπα δεν θα το κάνανε. Αμαξάς και ο ίδιος!
Δεν μίλησα ξανά. Ούτε δέχτηκα να συμμετέχω σε οποιαδήποτε μορφή αποκριάτικης εκδήλωσης, που δεν θα είχε να κάνει με την Ελληνική Παράδοση. Αργότερα ξανατηλεφώνησα στη Δόμνα Σαμίου. Της είπα την αλήθεια. Η καταδεκτικότητα και η απλότητα της μου το επέτρεψαν. Την ευχαρίστησα και της ζήτησα συγνώμη. Ντροπιασμένος.

 Το «Κυνήγι του κρυμμένου Θησαυρού», που διοργάνωσα, μόνος μου, εκείνη τη χρονιά ήταν το τελευταίο. Ο «κρυμμένος θησαυρός» ήταν ο Κώστας Μουντάκης.  Στο Δελτίο Τύπου αλλά και στη ραδιοφωνική διαφήμιση γινόταν κατά κόρον, λόγος για πολλές και μεγάλες εκπλήξεις. 


Μία από αυτές θα ήταν Βραζιλιάνες ημίγυμνες χορεύτριες. Τοποθετημένες σε κάποιο σημείο της διαδρομής του παιχνιδιού. Το σημείο που τις έβαλα να χορεύουν σάμπα και να κάνουν μπάνιο ήταν στα ερείπια των Ρωμαϊκών Λουτρών που υπάρχουν λίγο μετά την Αγία Βαρβάρα, πηγαίνοντας προς Βαντέ. Στη πάνω μεριά του ποταμού.
Όταν το  μετέδωσα από το Ραδιόφωνο, έγινε χαμός. Τα Λουτρά δεν ήξεραν που ήταν. Έψαχναν, στα τυφλά, να ακούσουν σάμπες και να δουν Βραζιλιάνες. Περνούσαν από τα καφενεία των Μουρνιών, ρωτούσαν  και όλοι μαζί, ερωτώντες και ερωτώμενοι, συμμετέχοντες και μη, έψαχναν τις Βραζιλιάνες. Όχι τα Ρωμαϊκά Λουτρά. Φυσικά Βραζιλιάνες δεν υπήρχαν….

Το τραγούδι, που ακολούθησε την αναγγελία αυτού του σημείου της διαδρομής ήταν "ο ναυαγός". Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Που κατάλαβε.
Στο τέλος του παιχνιδιού, στην αυλή της ΕΡΑ Χανίων,  με τη λήξη του παιχνιδιού, στήθηκε πανηγύρι μεγάλο. Ένα μέρος του μάλιστα μεταδόθηκε  ζωντανά. Με τα τραγούδια του Μουντάκη…..