Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Έχω μαζέψει αρκετά, για γράψιμο.
Όχι στο πνεύμα των Χριστουγέννων
Μα στο πνεύμα των Καλικατζάρων.
Και να ήθελα, δεν με αφήνουν να αγιάσω.
Δυστυχώς όμως δεν έχω το χρόνο.
Λόγω της πολλής δουλειάς των ημερών, η κούραση είναι μεγάλη.
Τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχω, προτιμώ να τον επενδύω στον ύπνο.
Θα τα πούμε μόλις λασκάρω λίγο.
Εν τω μεταξύ….
Καλή χρονιά να έχουμε.
ΟΛΟΙ!!!




Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Γλυκιά και καταφρονεμένη.



Μέχρι πριν αρκετά χρόνια, η ποικιλία αυτής της κολοκύθας που βλέπετε, ήταν ένα από τα «ειδικά» χειμωνικά φαγητά. Λέω «ειδικά», γιατί ήταν πεντανόστιμη. Έστελνε αυτούς που την έτρωγαν μαγειρεμένη, στο παράδεισο της Πεμπτουσίας. Χωρίς υπερβολές!
Τη πρώτη φορά που τη δοκίμασα ήταν στο χωριό της μητέρας μου. Στο Κάστελο του Αποκόρωνα. Ως νήπιο αστρόλογο και γενικά δύσκολο στο φαγητό του, η γλυκοκολοκύθα με ξετρέλενε. Την έψηνε η συχωρεμένη γιαγιά μου, τηγανητή, όπως τις πατάτες, στη πυροστιά, αλλά και στο ξυλόφουρνο ψητή, με πολύ - πολύ λάδι ελιάς και κρεμμύδι. Αν ήμουν τυχερός και είχε φουρνίσει ψωμί, ήμουν το πιο ευτυχισμένο παιδί του κόσμου. Εκείνα τα ψωμάκια που μου έφτιαχνε, από τα στριψουλίδια της ζύμης, που έμενε στο πάτο της σκάφης όταν ζύμωνε, θα τα θυμάμαι όσο ζω!
Τότε δεν υπήρχαν θερμοκήπια, να βγάζουν μέσα στο καταχείμωνο, κολοκυθάκια. Ούτε ο κόσμος είχε λεφτά να τα αγοράζει, αν υπήρχαν. Αργότερα, λόγω της ξενομανίας, ήρθαν άλλες ποικιλίες. Από το Ισραήλ και τις … Γιούσα. Ήταν άνοστες. Γιατί δεν ήταν για φάγωμα. Ήταν πιο εντυπωσιακές στην εμφάνιση. Πιο φιγουράτες. Σε διάφορα μεγέθη και αποχρώσεις. Απλά διακοσμητικές.
Έτσι σιγά-σιγά ξεχάστηκε.
Τώρα τελευταία, πολλοί είναι εκείνοι που τη θυμήθηκαν και την αναζητούν. Και πολύ καλά κάνουν. Διότι πέρα από τη νοστιμιά της, είναι πολύ θρεπτική και σημαντικά ωφέλιμη.
Τα θρεπτικά συστατικά της:
-Υψηλή περιεκτικότητα σε β-καροτένιο (το οποίο μετατρέπεται στον οργανισμό σε βιταμίνη Α).
-Βιταμίνες Β1, Β3, Β5, Β6, C.
-Μαγνήσιο, κάλιο, φυτικές ίνες, χαλκό, ω-3 λιπαρά οξέα, σύνθετους υδατάνθρακες και άμυλο.
Κάθε 100 γραμ. περιέχουν:
-θερμίδες 34,
-υδατάνθρακες 8,6 γρ,
-πρωτεΐνες 0,9 γρ,
-λίπος 0,1 γρ,
- Β-καροτένιο 820 mg,
-κάλιο 350 mg,
-μαγνήσιο 14 mg,
-φυτικές ίνες 1,5 γρ.
Η κατανάλωση της μειώνει:
-Τη χοληστερίνη και το κίνδυνο ανάπτυξης καρδιαγγειακών νοσημάτων.
-Το κίνδυνο καρκίνου σε παχύ έντερο και πνεύμονα.
-Την οξύτητα των υγρών του στομάχου και τη δυσκοιλιότητα.
Πέραν των 2 τρόπων μαγειρέματος της, που σας είπα πιο πάνω, δηλαδή τηγανιτή ή στο φούρνο ψητή, γίνεται και κεφτέδες, μπουρέκι με ξινή μυζήθρα, καλιτσούνια, σούπα. Δοκιμάστε τη και ψητή στα κάρβουνα!
Ως γλυκό του κουταλιού κλέβει τη παράσταση. Φτιάχνεται όπως το κυδώνι. Αν δεν κάνω λάθος, διότι δεν είμαι ο Παρλιάρος.
Το πρωτοδοκίμασα στη Μήλο πριν από λίγα χρόνια. Το περίφημο «κουφέτο». Είχα φέρει μάλιστα και κάμποσα βαζάκια για δώρο σε φίλους. Μάγειρους και μαγείρισσες. Χωρίς να τους πω τι είναι τους έβαλα να δοκιμάσουν και να μου πουν. Μόνο η Τασούλα η «Κοπανίστρα», στο Μελιδόνι κατάλαβε από τι ήταν φτιαγμένο. Ο Γιάννης, ο Σεφ του ΜΑΙΧ δεν το βρήκε, μα βρήκε ότι ήταν τσουκνιασμένο…….

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Απαγορεύτηκε το κυνήγι; Για ποιούς;






Μια φορά και ένα καιρό, έλειπε η γάτα από τον αγρό.


Όχι δεν ήταν σε χορό.


Συμμετείχε σε μία σύσκεψη.


Που ήταν της μόδας.


Νεοκλασικά.
Στον αγρό όμως ήταν ένας μεσόκοπος λεβέντης. Κουρασμένος, απελπισμένος, άφραγκος, με κοιλίτσα, φαλακρίτσα και πρεσβυωπιούλα. Και κάμποσα άλλα που θα τα μάθετε στη πορεία. Αλλά παλικάρι! Ασκούσε διατριβή κολίγα. Για να πάρει το «φαμέγιενσυ». Μαζεύοντας ελιές.


Αλλό-ουν.


Που λεφτά για εργάτες!
Εκεί που ήταν αφιερωμένος και αφοσιωμένος στο έργο του, άκουσε από το ένα του αυτί τσιρίδες. Από το ελεύθερο αυτί, γιατί το άλλο ήταν βουλωμένο με ένα ακουστικό που έπαιζε μουσική. Οι τσιρίδες, θα τις έλεγε κάποιος και στριγκλιές, ερχόντουσαν από πολύ κοντά. Και ήταν σίγουρα από κάποιο μιαρό.
Σταμάτησε τη δουλειά του και κοίταξε προς το μέρος που ερχόταν η φασαρία. Κοντά στο πετρόκτιστο φράχτη, είδε έναν αρουραίο τεραστίων διαστάσεων να τρέχει και να φωνάζει. Ξωπίσω του ήταν μια νυφίτσα, στο ¼ του μεγέθους του και τον κυνηγούσε.
Το παλικάρι, όσο πιο αθόρυβα μπορούσε, έβγαλε τη φωτογραφική μηχανή από τη πλαϊνή τσέπη του παντελονιού του. Πάντα τη κρατούσε. Ναι, είχε και αυτό το κουσούρι. Δυστυχώς όμως η φωτογραφική μηχανή, δεν είχε μπαταρία. Είχε ξεχάσει να τη φορτίσει. Επομένως, μια διάγνωση σοβαρής φυρό-μυαλιάς, τη βγάζετε αβίαστα. Προφανώς το οξυγόνο του καθαρού αέρα, είχε … οξυζενάρει τον εγκέφαλο του.
Τι να κάνει, έκατσε ακίνητος. Για να δει τι θα απογίνει. Πιο ευκίνητη η νυφίτσα, πρόλαβε τον αρουραίο σε μια γωνιά του φράχτη. Τον άρπαξε από το λαιμό και προσπάθησε να τον ακινητοποιήσει. Ο αρουραίος προς στιγμή ξέφυγε. Και επιτέθηκε στη νυφίτσα. Η οποία ατρόμητη και πιο ευέλικτη, τον ξανάρπαξε από το ίδιο μέρος. Έγιναν μια θανατηφόρα αγκαλιά. Πάλευαν με λύσσα. Δαγκάνοντας, το ένα το άλλο. Μέχρι που η νυφίτσα με 2 γερά … αεροπλανικά σακοτινάγματα τον έπνιξε. Ο αρουραίος, τίναξε τα πόδια του και έμεινε ακίνητος. Η νυφίτσα συνέχισε να σφίγγει το λαιμό. Όταν βεβαιώθηκε ότι είχε ξεκάνει τον αρουραίο, τον άφησε και σηκώθηκε στα πισινά της πόδια. Κοίταξε γύρω της και τότε είδε πως είχε ένα θεατή. Απομακρύνθηκε ξαφνιασμένη, από το θήραμα της περίπου μισό μέτρο. Ο θεατής δεν κινήθηκε. Η νυφίτσα κοίταζε νευρικά, μία το θεατή, μία τον αρουραίο και μία το σκίνο που ήταν πίσω της. Δεν το σκέφθηκε πολύ. Με ένα σάλτο, βούτηξε τον αρουραίο και με άλλους δύο, σαν να μη σήκωνε φορτίο, χάθηκε στα κλαδιά του σκίνου.
Και πέρασε η νυφίτσα καλά και το παλικάρι ακόμα καλλίτερα.
Το οποίο ευχαρίστησε το Θεό.
Που δεν τον είχε κάνει αρουραίο.
Μετά ευχαρίστησε και τη νυφίτσα που έφαγε τον αρουραίο.
Αλλά και για τους επόμενους που θα φάει….

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

"Βουνό είναι και η θάλασσα"





Ποτέ μου εγώ τη θάλασσα
Στα μάτια δεν την είδα
Μα ξέρω για τα πάθη της
Καλλίτερα από την ίδια.
Σε βράχους μέσα έζησα
Σε βάτους και λαγκάδια
Μα ξέρω για τα κύματα
Και του νερού τα χάδια.

Τον Άγιο εσυνάντησα
Με το κουπί στη πλάτη
Σε πέτρα πάνω μοναχό
Πεζό και στρατηλάτη.

Άγιε και Προφήτη μου
Τι σου ‘χουν καμωμένα
Άνοιχ’ τα φύλλα της καρδιάς
Και πες τα όλα σε μένα.

Δίχτυ διπλό μου έπλεξε
Πάνω στα άλμπουρα της
Με φώναξε για μια στιγμή
Και γέρασα κοντά της

Και από τα λόγια τα πικρά
Και τ΄ αλμυρό του δάκρυ
Εμαραθήκαν τα κλαδιά
Και η γης σ’ απάκρη σ’ άκρη.

Μίλα σιγά Προφήτη μου
Ο Πάνας μη ξυπνήσει
Και με τραγούδια και φωνές
Παράπονα αρχινήσει.
Μη δει πως σ’ άλλονε Θεό
Τώρα κερί ανάβω
Μίλα σιγά Προφήτη μου
Και ‘γω θα καταλάβω.

Με ένα πανί ξεκίνησα
Γαϊτα στα νερά της
Μ’ ένα κουπί εβούλιαξα
Και έφυγα μακριά της.

Άγιε μου και Προφήτη μου
Πάρε ψωμί και γάλα
Και εγώ μ’ αυτά που μου ΄χεις πει
Και μ’ όλα τα άλλα.

Βουνό λέω η θάλασσα
Με βράχους και χαράδρες
Λύκοι τα μαύρα κύματα
Τσακάλια και φονιάδες.

«Κάϊρο-Ναύπλιο-Χαρτούμ»
Νίκος Ξυδάκης - Θοδωρής Γκόνης


Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Έχει ο καιρός γυρίσματα!


Το φθινόπωρο του 1987, ταξίδεψα αεροπορικώς από τη μια μεριά του πλανήτη στην άλλη. Για επαγγελματικούς λόγους. Έπρεπε σαν ανθυποπλοίαρχος, εργαζόμενος σε γνωστή Χιώτικη ναυτιλιακή εταιρεία, να ναυτολογηθώ σε ένα από τα καράβια της. Χύμα φορτίου, 7500 τόνων. Στο, φτηνιάρικης γιαπωνέζικης κατασκευής, σαπάκι «Chios Trader».
Ξεκίνησα από τα Χανιά. Στην Αθήνα άλλαξα αεροπλάνο. Και από τη βιασύνη μου, διότι είχε καθυστέρηση η πτήση, στον έλεγχο, έχασα τη μπλούζα. Σειρά είχε η Ρώμη, το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη. Εκεί φεύγοντας από το ένα αεροδρόμιο για το άλλο, και με θερμοκρασία 10 βαθμούς Κελσίου άρπαξα ένα γερό κρυολόγημα. Καθώς ήμουν με το κοντομάνικο και χωρίς αποσκευές. Το τέλος των πτήσεων ήταν στη Βαλτιμόρη. Μετά από 36 ώρες ταξίδι. Αφότου ξεκίνησα από τα Χανιά.
Φτάνοντας στο καράβι, με αποτέλειωσε η εικόνα του καραβιού που αντίκρισα. Ήταν όλο σκουριά, βρώμικο, με στενάχωρους χώρους ενδιαιτήσεως. Τόσο στενάχωρα ήταν, που το κρεβάτι με χώραγε μόνο αν ξάπλωνα διαγώνια! Αποδείχθηκε, στη πορεία, ότι αυτό ήταν σωτήριο. Όποτε πέφταμε σε κατακαίρια, και δεν έμενε τίποτα όρθιο στο καράβι, σφηνωμένος στις γωνίες του, δεν χαμπάριζα τίποτα! Κοιμόμουν του καλού καιρού…
Ξεθεωμένος, πουντιασμένος, το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Έπρεπε όμως να παρουσιαστώ. Στο σαλόνι των αξιωματικών με περίμεναν οι Έλληνες. Όλοι Χιώτες. Συγγενείς μεταξύ τους και συγγενείς με τον εφοπλιστή. Οικογενειακή επιχείρηση! Πριν τις συστάσεις, τα καλωσορίσματα, η πρώτη κουβέντα που άκουσα από ένα λεβεντόγερο, λίγο πριν τη σύνταξη, ήταν «από πού είσαι ρε μάστορα».
Ήταν ο μάγειρας.
Μπουμπούκι, τον έκοψα.
Μπουμπούκι αποδείχτηκε.
- Από τα Χανιά, Κρητικός, απάντησα.
- Και γιατί, ρε συ Κρητικέ, δε ψηφίζετε το Μητσοτάκη, παρά βγάζετε συνέχεια στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, συνέχισε με επιθετικότητα.
Συνήθως όταν είμαι κουρασμένος, δεν είμαι ετοιμόλογος. Εκεί όμως δεν του χαρίστηκα. Γιατί τσατίστηκα. Μετά από τόσες ώρες πτήση, τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα, ένα γομάρι χάλια, μόνο αυτό δεν περίμενα να ακούσω.
Τον αγριοκοίταξα και πήρε την απάντηση που του έπρεπε. Χωρίς να με νοιάζει πως θα αντιδράσει. Απλά ήθελα να τελειώνω, για να πάω στη καμπίνα μου και να κοιμηθώ.
- Οι Κρητικοί είτε ΠΑΣΟΚ ψηφίζουμε, είτε το Μητσοτάκη, εμείς πάλι θα είμαστε στα πράματα, οπότε μην τη ψάχνεις…..
Έντεκα ολόκληρους μήνες χαράμισα από τα νιάτα μου σε αυτό το καράβι, κουβέντα δεν μου ξανάκανε!


Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!






Αυτοί οι Μακεδόνες, τέτοια αχαριστία! Να μη τιμήσουν με τη ψήφο τους, μια γνήσια Κρητικοπούλα, ως αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας; Τσάμπα έχυσαν το αίμα τους οι χιλιάδες των Κρητών Μακεδονομάχων; Για να είναι σήμερα ελεύθεροι και να ψηφίζουν Σαμαρά; Ντροπή!
Για να τους αποδείξουμε το σφάλμα τους, προτείνω, να διακηρύξουμε την αλληλεγγύη μας στους λεβέντες Ευρυτάνες. Οι οποίοι ψήφισαν «δαγκωτό», το κορίτσι μας. Προτείνω να διοργανώσουμε εκστρατεία για την απελευθέρωση της Ευρυτανίας. Διώχνοντας τις τζιπάρες από τους δρόμους. Αδειάζοντας τα σαλέ τύπου Αράχοβας. Από τους σύγχρονους Μακεδόνες. Που εκδράμουν μπουλουκηδόν στο Βελούχι.
Και από τα αγριογούρουνα.
Κυρίως από αυτά.
Πριν κάνουμε το οτιδήποτε, καλό θα ήταν να διαφυλάξουμε τα ν-ώτα μας. Από το … μυδραλιοβόλο της ακατάσχετης πολιτικής μωρολογίας και μπουρδολογίας, της κυρίας Παπακώστα. Η οποία, με τις δάφνες που … έδρεψε, ως φανατική υποστηρίκτρια του Σαμαρά, δεν πιάνεται!