Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Υπομονή.



Οι ημέρες μεγάλωσαν.
Οι δουλειές πάρα πολλές.
Οι ώρες εργασίας από 10 έως και 13.
Κάθε μέρα.
Και η κούραση πολύ.
Σωματική
Εγκεφαλική.
Έχω φορτώσει και τα αναγκαία γραφειοκρατικά στο κόκορα.
Τα προσωπικά, ένα πράμα, σαν της Λιβύης οι βορμβαδισμοί.
Που καιρός για αναρτήσεις.
Περιμένει πολύ πράμα πίσω.
Όλα σκέψεις.
Ή πρόχειρα προσχέδια.
Ανακατεμένα.
Μπερδεμένα.
Κουρασμένα.
Νυσταγμένα
Απογοητευμένα….
Αν έβλεπα ή άκουγα και ειδήσεις, θα είχα κόψει φλέβες.
Σίγουρα!

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Φταίει μόνο καιρός;




Σε 3 ημέρες μας τελειώνει και ο Μάρτης.
Τα δυο  νερά του, τα έβγαλε.
Και με το παραπάνω.
Σειρά έχει ο Απρίλης.
Για να δούμε τι θα μας φέρει.
Ούτως ή άλλως, καβατζάραμε την εαρινή ισημερία.
Φορέσαμε καπέλο και τη καλοκαιρινή ώρα.
Τα πρώτα μπουμπούκια έσκασαν μύτη.
Και οι πρώτες μυρωδιές.

Όλα όμως εξακολουθούν να θυμίζουν βαρύ χειμώνα.
Επικρατεί  παγωνιά στη καρδιά.
Που μουδιάζει τη σκέψη.
Νεκρώνει τις αισθήσεις.


Να φταίει άραγε η είδηση, 
 ότι «Κρήτες», 
κολιτάρια του υιού Καντάφι, 
θα πάνε να πολεμήσουν στη Λιβύη, 
εις μνήμη των κατασπαταλημένων δολαρίων 
στα τουριστικά κολάδικα του νησιού;
Ας πάνε.
Αφού πρώτα περάσουν 
από το πυρηνικό αντιδραστήρα 
που είναι έτοιμος να εκραγεί
στην Ιαπωνία.
Και να μείνουν εκεί.
Μακριά από εμάς. 
Τοιούτους λεβέντες 
η Κρήτη 
δεν τους έχει ανάγκη...


Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Η Βέλη των βελανιδιών.

Η φωτογραφία είναι "δανική" από το "Ε" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.

Γεννήθηκε σε  χωριό.
Τη θάλασσα την έβλεπε πάντως. Έστω και από μακριά. Και από ψηλά.
Αυτό ήταν το στοιχείο της.
Το ψηλά.
Τη βάπτισαν Ευαγγελία. Στο όνομα της αγαπημένης αδελφής του πατέρα της. Η Ευαγγελία, παρά τη φτώχεια και τη πείνα, της προπολεμικής εποχής, ήταν στρουμπουλή. Και ροδομάγουλη! Βοηθούσαν τα χαρούπια, τα αγριόχορτα, τα φιστίκια  και τα βελάνια. Ότι έβγαζε το χωριό της δηλαδή. Ειδικά στα βελάνια, είχε ιδιαίτερη αδυναμία. Τα μάζευε κρυφά. Τα έχωνε κάτω από τα ρούχα της. Κατάσαρκα. Για να μην φαίνονται. Και αυτά τα άτιμα, μια ζωή την έγδερναν!
Μπορεί να τη βάπτισαν Ευαγγελία, μα τη φώναζαν «Βαγγελιά». Όλοι. Ακόμα και ο νονός της. Αυτού του είδους το … υποκοριστικό, συνηθιζόταν στο χωριό. Εφόσον το επέτρεπε το όνομα. Τη πρώτη της εξαδέλφη,  αντί για Κατίνα τη φώναζαν «Κατινιά» και μία φιλενάδα της «Γραμμαθιά». Από το Γραμματική.
Σιχαινόταν το «Βαγγελιά». Κάθε φορά που την αποκαλούσαν έτσι, αισθανόταν, σαν να της πέταγαν μία βουτσιά. Τσαντιζόταν. Με τις πρώτες της εξαδέλφες και τις λιγοστές φιλενάδες,  τσακωνόταν συνεχώς. Ήθελε να τη φωνάζουν «Λίτσα». Το «Εύα», δεν είχε εφευρεθεί ακόμα.
Όταν ήταν, κοντά στα 20, ξέσπασε βεντέτα στο χωριό. Την εποχή που σκάβανε τα λιγοστά αμπέλια, μαζευόντουσαν όλοι οι ντελικανήδες του χωριού και έκαναν τα «δανικά». Τη μια μέρα έσκαβαν στου μιανού κύρη και την άλλη στου αλλουνού. Μια μέρα, λίγο καιρό μετά το φευγιό των Γερμανών, εκεί που έσκαβαν, βρήκαν μία χειροβομβίδα. Άσκαστη. Ήταν, που ήταν τροζοκόπελα, στα χνουδάτα ντουζένια τους, είχανε πιει και λίγο κρασί παραπάνω την ώρα του κολατσιού, άρχισαν να σκαρνεύονται. Με τη χειροβομβίδα. Μέχρι που έσκασε. Σκότωσε έναν από αυτούς. Ο πρώτος σκοτωμός, έφερε μετά από λίγο καιρό, άλλον ένα . Η βεντέτα είχε ξεκινήσει.
Η οικογένεια της Ευαγγελίας, βρέθηκε αναγκαστικά στο ένα στρατόπεδο. Το δεύτερο θύμα της βεντέτας ήταν πρώτος της ξάδελφος. Που είχε κατηγορηθεί ότι έφταιγε για το σκάσιμο της χειροβομβίδας. Ο πατέρας της πούλησε ότι είχε στο χωριό. Πήρε την 7μελή οικογένεια του και κατέβηκε στη Χώρα. Στα Χανιά. Αγόρασε ένα χαμόσπιτο στη Νέα Χώρα. Εκεί έμειναν. Βρήκε και μία τρύπα στο Κάτωλα. Τη γέμισε με τόπια υφάσματα. Ήταν καπάτσος και πονηρός. Οι δουλειές πήγαν μια χαρά. Από την αρχή.
Ποιος στις χάρες της Ευαγγελίας. Που έφυγε από το χωριό. Το «Βαγγελιά» το έκοψε. Με βέτο. Το έκανε «Βέλη». Ομόρφυνε με πούδρες, κραγιόνια και φιγουρίνια. Η καλή τύχη, το έφερε έτσι  που μοσχοπαντρεύτηκε. Έγινε σύζυγος επιχειρηματία. Από τη Νέα Χώρα, βρέθηκε στη Χαλέπα. Από το χαμόσπιτο, σε πολυκατοικία. Θεά η Βέλη!
Με το χωριό ξέκοψε. Ακόμα και όταν αυτό έγινε μαστ και τρέντυ ταβερνοτσικνάδικο, για τις Κυριακάτικες παϊδο-κατανύξεις επιφανών αστών Χανιωτών. Με τις εξαδέλφες της σταμάτησε να έχει σχέσεις. Τις πρώτες φιλενάδες, τις διέγραψε. Ούτε  και με αυτές που παντρεύτηκαν  πρωτευουσιάνους γαμπρούς και ήρθαν στα Χανιά. Δεν πήγαινε σε λύπες του σογιού. Στις χαρές δεν καταδεχόταν. Και ας την καλούσαν.
Οι εξαδέλφες της, πάντα την ημέρα του Ευαγγελισμού αναρωτιόντουσαν.
«Ήθελα και να κάτεχα μωρή, ανέ γιορτάζει η Βελάρα σήμερο!»
Και δώστου να γελάνε.
Τρανταχτά.
Ειδικά εκείνη, η Κατινιά…..

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Μία ξεχωριστή επίσκεψη.


Χθες το πρωί μου τηλεφώνησαν από το ΜΑΙΧ.  Για να προγραμματίσουμε, αν μπορούσα,  για σήμερα, μία επίσκεψη ενημέρωσης για τη βιολογική γεωργία , στο χωράφι μου. Κανονίσαμε να έρθουν σήμερα, λίγο μετά το μεσημέρι, αν δεν βρέχει. Δεν μου είπαν ποιοι και πόσοι θα έρθουν. Και εγώ, δεν σκέφτηκα να ρωτήσω. Συνήθως έρχονται μικρές ομάδες σπουδαστών στα μεταπτυχιακά τους, με συνοδό κάποιον γεωπόνο του ΜΑΪΧ. Σαν ήρθαν με περίμενε μία έκπληξη. Ευχάριστη. Επικεφαλής των παιδιών, εκτός από τον συνοδό του ΜΑΪΧ,  ήταν ο Δρ Κώστας Ν. Γιαννοπολίτης. Ο εκδότης του «αγρότυπου Α.Ε.». Που βγάζει το περιοδικό «Γεωργία – Κτηνοτροφία». Το περιοδικό, ομολογώ, δεν το έχω αγοράσει ποτέ. Κάποια τεύχη του, έχουν πέσει κατά καιρούς δανικά στα χέρια μου. Μάλιστα,   όταν έκανα ραδιόφωνο στην Ερα Χανίων, είχα πάρει αρκετά θέματα από αυτά τα περιοδικά. Φυσικά και είχα αναφέρει τη πηγή ενημέρωσης μου. Όμως μία από τις αγαπημένες μου διευθύνσεις στο ίντερνετ, είναι και αυτή του "αγρότυπου". Η  έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση μου, επί αγροτικών θεμάτων, από εκεί ξεκινά.
Παρά το κρύο και τον αέρα, η συνάντηση-ενημέρωση, ήταν πολύ ζεστή. Και ωφέλιμη πιστεύω για τους επισκέπτες. Καθώς δεν είχα άλλες υποχρεώσεις να με κυνηγούν, απόλαυσα την συνάντηση μας χαλαρά. Οι χώρες προέλευσης των σπουδαστών ήταν από Ελλάδα, διάφορες αραβικές χώρες και από τη Γερμανία. Όλοι, έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον και οι ερωτήσεις τους ήταν αρκετές. Ειδικά αυτές, της τρισχαριτωμένης Γερμανίδας, που επέμενε στις λεπτομέρειες. Να πω, ότι ένοιωσα Γιωργάκης απέναντι στη Μέρκελ; Θα πω ψέματα!
Ήταν μεγάλη η τιμή που γνώρισα τον κ. Γιαννοπολίτη.
Ευχαριστώ και το ΜΑΪΧ που μεσολάβησε για αυτή την επίσκεψη-περιήγηση-ενημέρωση-γνωριμία…..

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

25 Μαρτίου 1972

Στην αυλή  του Δημοτικού σχολείου Χρυσοπηγής.
Από τότε του φαινόταν ότι θα γίνει … επαναστάτης!

Η ζώνη που φοράει στη μέση, είναι του παππού του.
Του Ζαμπετογιάννη.
Του την είχε  κάνει  δώρο, για αυτή την ημέρα, και την έχει ακόμα.
Ήτανε το πρώτο του αρσενικό εγγόνι, βλέπεις.
Του έμοιαζε κιόλας.
Πολύτιμο ενθύμιο.
Είναι από μετάξι.
Τους μεταξοσκώληκες τάιζαν  οι θειάδες του.
Η  Ασημένια και  η Στυλιανή.  
Με φύλλα από τη μεγάλη μουριά της αυλής.
Την είχε υφάνει στον αργαλειό  η γιαγιά του.
 Η Βαγγελιώ.
 Η Χριστινοπούλα.


 που το ντύσανε  Κρητικάτσι,
τσε του δώσανε τσε το σημαιάτσι!

Και από συμπαραστάτριες άλλο πράμα!
(καλή τους ώρα, όπου και αν είναι...) 

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Μια μέρα, του δειλινού την ώρα….


Καθόταν αρκετή ώρα στη μουριά.
 Μόνη της.
Που και που άλλαζε θέση.
 Μα πάντα κοίταζε προς τα κυπαρίσσια. 
Μερικές δεκάδες μέτρα πιο πέρα. 
Εκεί ήταν αρκετές δεκαοχτούρες, 
που φώναζαν και έπαιζαν στα κλαδιά των κυπαρισσιών.


 Κάποια στιγμή, έφυγε μία από τα κυπαρίσσια και πλησίασε τη φιλενάδα μας.


 Αμέσως άρχισε το παιχνίδι του ψησίματος.


 Δεν κράτησε πολύ.
 Άμα θέλει η νύφη και ο γαμπρός, 
το ζευγάρωμα δεν μπορεί να περιμένει.
Και τι ζευγάρωμα!
Της μιας φοράς….


 Των δύο…..

 Των τριών…

 Των τεσσάρων…

 Ε, κάποια στιγμή, έπρεπε να τελειώσουν. 
Ο  μπανιστηριτζής που τραβούσε φωτογραφίες άρχισε να κουράζεται. 
Είχε και άλλες πιο σοβαρές δουλειές να κάνει. 
Πάνω στην ώρα, εκείνος την έκανε με ελαφρά φτερουγισματάκια , προς τα κυπαρίσσια.


Εκείνη, πήγε στη φωλιά της. 
Λίγα μέτρα πιο πέρα από τη μουριά.
Και θα ζήσουν αυτά καλά
και εμείς καλύτερα;
Σιγά!

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Εδώ το καλό σεξό-μπλοκό-ριάλιτι.



Πως γίνεται το μεγάλο καμάκι,  με φτερά και πούπουλα;


Είναι εύκολο το "ψήσιμο";


Πως πιάνουν «πουλιά», τα πουλιά στον αέρα;


Πόσες φορές "τρίβουν το πιπέρι";


Προσεχώς….


ΠΡΟΣΕΧΩΣ  είπαμε!

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Άνθρωπε ανόητε. Άπληστε!



Είναι κακό να χτίζεις,
στη κινούμενη άμμο
πυρηνικά παλάτια.
Ο σεισμός και το τσουνάμι,
Θα στα κάνουν συντρίμμια.
Κομμάτια.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Απεργίες ραδιοφώνου… φορ έβερ!




Υπάρχει πιθανότητα,
να ακούσει ποτέ κάποιος,
 αυτή τη μουσική,
στις συχνότητες της «ελεύθερης ραδιοφωνίας»;
Ναι υπάρχει!
Και πότε
η μάλλον κάθε πότε … κληρώνει και σου πέφτει;
Μα όποτε  απεργούν.
Μόνο τότε τα «πλαίη λίστ» τους αποκτούν ενδιαφέρον.
Και ποικιλία.
Χωρίς τις κοινότυπες παρεμβολές ομιλίας, των εκάστοτε «παραγωγών»....

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Κατά φωνή!

«Όπα, μεγάλε καλλιτέχνα, άραξε!
Κάνε κράτει επιτέλους. Πήρες φόρα και δεν έχεις σταματημό. Όλα τα κλαδιά, τα κατέβασες κάτω.

Κοίτα λίγο και αυτό το κλαδί. Άλλη μια φωλιά κοτσυφιού. Η πρώτη για σήμερα. Δεν την είχες δει; Σβήσε το μηχανάκι. Να ξεκουδουνήσει λίγο ο εγκέφαλος σου. Άναψε ένα τσιγάρο. Πιες και τη φραπεδιά που έχεις στο αυτοκίνητο.  Φάε και το τσουρέκι της Βάσως. Ξεκουράσου λίγο. Το σούρουπο είναι μακριά  ακόμα. Δες τι έχει η φωλιά και μετά συνεχίζεις»

Τυχερά τα τρία κοτσυφάκια. Τα πρώτα που είδα για φέτος.  Τη τελευταία στιγμή γλύτωσαν. Εκεί που ήταν, άργησα να τη δώ. Ήμουν και ζαλισμένος....

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Μια φωλιά, μα τι φωλιά!


Άνοιξε ο καιρός. Οι δουλειές στα χωράφια πολλές. Νύχτα φεύγει, νύχτα μπαίνει. Εκεί! Στο καθαρό αέρα. Μια μέρα, σχεδόν 12 ώρες δεν φτάνει. Η κούραση όμως ξεπερισσεύει.  Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια.
Σε πρώτη προτεραιότητα, είναι τα κλαδέματα. Ξεκίνησα από τα ελαφριά. Γιασεμιά, τριανταφυλλιές και λοιπά καλλωπιστικά. Ύστερα συνέχισα με τις κρεβατίνες. Δικές μου, συγγενών και φίλων. Κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος.
Από χθες έπιασα τις  μανταρινιές. Όπως κάθε χρόνο τους δίνω και καταλαβαίνουν!
Φέτος παρατήρησα κάτι. Σε σχέση με τα πουλιά και τις φωλιές τους. Οι φωλιές είναι ελάχιστες.  Στα πρώτα εκατό δέντρα, ενώ άλλες χρονιές συναντούσα τουλάχιστον μία κάθε 15-20 δέντρα, φέτος έχω δει μόνο 2. Η μία χωρίς αυγά και η άλλη αυτή που βλέπετε. Με τρία ζεστά - ζεστά αυγουλάκια.

 
 Και οι 2 κοτσιφιές. Οι μαυροπούλες και οι λιναρίτες ακόμα ζευγαρώνουν. Σίγουρα θα φταίει ο καιρός. Αυτόν  που ζήσαμε και πολύ πιθανόν αυτός που θα έρθει.
Όπως και αν έχουν τα πράγματα, μπορεί να κατέχω την ιδιότητα του «δολοφόνου με το πριόνι», μα τις φωλιές δεν τις πειράζω. Αν μου τύχει φωλιά, πάνω σε κλαδί που πρέπει να κοπεί, δεν το κόβω. Το αφήνω απείραχτο.
Ούτε βουτώ χέρι, μέσα στη φωλιά, για να «δω» τι έχει. Ανεβαίνω στο δέντρο και αποκτώ, οπτική επαφή. Με το χέρι που θα ψαχουλεύει, μπορεί να σπάσουν τα αυγά ή να τραυματιστούν τα πουλάκια. Ακόμα και  να τα «μισήσει» η μαμά … πουλίνα. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι ότι στη φωλιά εκείνη την ώρα μπορεί να είναι κάποιος «κλέφτης». Ποντικός ή φίδι! Οπότε; Φύλαγε τα δάχτυλα σου, για να έχεις την υγειά σου…..

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Α-α-α-ψ-ψ-ψ-ψ-π-π-σ-σ-σ-σ-ι-ού!


Χθες ήταν μία πάρα πολύ ωραία ημέρα.
Καθαρά ανοιξιάτικη.
Καθώς βρέθηκα κάπου παραλιακά, 
βούτηξα  τα πόδια μου στη θάλασσα, 
μέχρι τους αστραγάλους.
Έτσι μετρώ, 
το πρώτο φετινό μπάνιο μου.
Οι ειδήμονες της χειμερινής κολύμβησης,
μπορεί να έχουν αντιρρήσεις.
Εμένα  πάντως με βολεύει να μην  έχω!

Πάει και ο Ρασούλης!



Ζωή σε μας, για  να ακούμε τα τραγούδια του...........

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Τα άλαλα και τα μπάλα-λα.


 Ο Κούγιας σε ρόλο μπόγια!
Των κοπρόσκυλων του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Και να θέλω  να το πιστέψω δεν μπορώ.
Δεν με πείθει ως Μπεο-μ-παίχτης.


Δεν του πάει ο ρόλος του Δαλούκα-πνίχτη.
Πιο πολύ μοιάζει με τη μικρή Ελένη. 


Που δεν την παίζουν οι μεγάλες φιλενάδες της.


Οι Πατέρα-Μαρινάκηδες.

Ακόμα και στο «Τσαντίρι» να τον δω, 
να μιλάει για «παράγκες», 
δεν θα τον πιστέψω.
Το αντίθετο.
Θα σιγουρευτώ.
Ότι έχω δίκιο.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Ο μαζόχας.




Περίμενα με λαχτάρα.
 Μέρες.
Αφότου φάνηκε ότι θα μας επισκεφτεί ο χιονιάς.
Από τη μια η αγωνία.
Για τις ζημιές που πιθανόν να έκανε.
Από την άλλη ήθελα να το ζήσω.
Να το χαρώ. 

Όπως το χάρηκα το 2004. 


Και ας μου βγήκε σε ξινό.
Σήμερα.
Όλη την ημέρα άκουγα να βροντά.
Να αστράφτει.
Γύρω-γύρω.
Σε εμάς, ο δυνατός αέρας το μόνο που έφερνε, αραιά και πού,  ήταν κάτι … βρόχο-σκαγίδια.
Μια ψιλοκατάθλιψη με έπιασε.
Μέχρι πριν από λίγο.
Που το πήρε στα σοβαρά.
Ο αέρας δυνάμωσε.
Πάγωσε.
Το θερμόμετρο έδειξε 3 βαθμούς.
Άστραψε και βρόντηξε.
Το δυνατό χιονόνερο είναι γεγονός.
Και εδώ.
Τι θα μας ξημερώσει, θα φανεί.
Θα κλαίμε;
Θα γελάμε;
Ότι βρέξει ας κατεβάσει….
Τον ΕΛΓΑ, πάντως τον έχω διαγράψει προ πολλού.
Από το 1992.
Που το χαλάζι ρήμαξε τα πάντα.
Έκανα δήλωση καταστροφής.
Πλήρωσα ένα 5χίλιαρο
Και πήρα, μετά από ένα χρόνο 7 χιλιάρικα.
Ευλογημένες δραχμές……


Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Κάτι "ξύπνια" παλικάρια.



Όσο με καλούν.
Κάτι Κολάτοι.
Κάποιοι Κωνσταντάρηδες.
Και τα ρέστα της ίδιας συνομοταξίας.
Να ξυπνήσω.
Να επαναστατήσω.
Να φωνάξω.
Να διαμαρτυρηθώ.
Να σηκωθώ  από το καναπέ.
Τόσο πιο έντονη μου γίνεται η επιθυμία.
Να αποκτήσω επιτέλους ένα καναπέ.
Άνετο.
Ευρύχωρο.
Βολικό.
Ει δυνατόν ανατομικό.
Να χωθώ βαθιά μέσα του.
Να οχυρωθώ πίσω από τα μαξιλάρια του.
Και να πέσω σε ένα λήθαργο βαθύ.
Γλυκό.
Αναίσθητο.......

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Καλό αποκριάτικο υπόλοιπο...



.... και του χρόνου!

Με λιγότερη μιζέρια.

 Κάποτε, εκεί πέρασα 


τη πιο όμορφη αποκριά της ζωής μου.

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Ωραία, ξένοιαστα χρόνια;

Τη τελευταία φορά που ντύθηκα μασκαράς ήταν το 1987.
Παρασκευή βράδυ ήταν, καλή ώρα όπως απόψε.
Συννεφιά, ψιλή βροχή και  κρύο.
Μαζευτήκαμε 5-6 φίλοι και φίλες.
Τροζοκόπελα.
Γυρίσαμε όλα τα Χανιά και το μισό Ακρωτήρι.
Φορούσα  ένα φουστάνι κλαρωτό, της αδερφής μου.
Και από μέσα μια ξεχειλωμένη βράκα της γιαγιάς μου.
Από εκείνες τις παλιές.
Είχα κρεμάσει στον ώμο, σαν τσαντάκι,  ένα μαγνητόφωνο.
Μέσα είχα βάλει  μια κασέτα  
με ένα  τούρκικο τραγούδι, αργό  τσιφτετέλι το «Ογλάν-Όγλάν».

Σε κάθε σπίτι που πηγαίναμε, άνοιγα το μαγνητόφωνο, χόρευα στο ρυθμό του τραγουδιού και άφηνα τη βράκα της γιαγιάς να πέφτει!  Τη μάζευα και έφευγα τρεχάτος. Τάχατες ντροπιασμένος, από το αναπάντεχο.

Ενώ σήμερα…..



…Απορώ……………………..

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Είναι πολύ πικρό το …. ζουμερό!


Σήμερα με προσκάλεσε, φορτικά θα έλεγα, μία κυρία, στο σπίτι της.
Να δοκιμάσω τα κοστούμια του άντρα της.
Στρατηγός, λεβέντης σαν και μένα.
Μα τώρα μακαρίτης.
Της πιάνουν χώρο στη ντουλάπα.
Λυπάται να τα πετάξει.
Είναι όλα πανάκριβα.
Κασμιρένια, μεταξένια και βάλε.
Όσα μου κάνουν και μ’ αρέσουν να τα πάρω.
Της είπα ότι δεν φοράω κοστούμια.
Με πνίγουν.
«Μα γιατί καλέ κύριε Νίκο, θα σας πηγαίνουν!».





Η κυρία είναι ετών 70.
Εγώ 50.
Επομένως;
Επομένως, εκείνη είναι  η τεκνατζού και εγώ  το τεκνό!

Φιλενάδες αγιούτο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Λίγο χρώμα, από το χώμα…

 Από τις τελευταίες σταγόνες βροχής του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, έχουν περάσει κιόλας 48 ώρες.

 Ο ουρανός εξακολουθεί να είναι συννεφιασμένος. 

 Μα είναι όμορφος.

 Ο αέρας παραμένει  παγωμένος, μα είναι καθαρός.
Το χώμα από τα πολλά νερά έχει γίνει λάσπη. 
Δεν μπορείς να πατήσεις πουθενά. 
Αυτό σημαίνει ότι είναι χορτάτο. 

 Και τα πρώτα σημάδια ...


 ... της άνοιξης...


 ... παντού.


 Κάπου εκεί και εμείς. 


 Μαγαριστές.
Της ομορφιάς.
Που μας χαρίζεται απλόχερα.