Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Προλαβαίνετε.....



Να πάτε.
Να το δείτε.
Ότι καλλίτερο έχω δει.
Τελευταία…. 

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Γύρω-γύρω όλοι.




Ο αθέατος πόλεμος για τον έλεγχο της τροφής.
Με αφορμή την έκθεση “Από τις ρίζες προς τα πάνω, πώς η αγροοικολογία μπορεί να ταΐσει την Αφρική”.






Το Φεβρουάριο του 2015 δημοσιεύτηκε από τη βρετανική οργάνωση «Παγκόσμια δικαιοσύνη τώρα», μια έκθεση 56 σελίδων με τίτλο «Από τις ρίζες προς τα πάνω, πώς η αγροοικολογία μπορεί να ταΐσει την Αφρική». Η έκθεση αφορά την αγροοικολογία, δηλαδή μεθόδους γεωργίας εναλλακτικές στη βιομηχανική γεωργία που γνωρίζουμε, μεθόδους προσαρμοσμένες στα τοπικά περιβάλλοντα και στη μικρής κλίμακας γεωργία. Θα σταθούμε στα σημαντικότερα της έκθεσης, τα οποία αναφέρονται βεβαίως στην Αφρική αλλά νομίζουμε ότι τα συγκεκριμένα αφορούν και την Ευρώπη και την Ελλάδα. Μπορούμε να τα συνοψίσουμε με δικά μας λόγια στην πρόταση: για μια γεωργία μιας άλλης μορφής κοινωνικά χρήσιμης, προσαρμοσμένης στα τοπικά περιβάλλοντα και τις κοινωνικές ανάγκες, μακριά από τον ασφυκτικό έλεγχο των εταιρειών, που απειλούν τη διατροφική ασφάλεια και τη διατροφική κυριαρχία σε όλο τον πλανήτη. Ειδικά για την Αφρική που οι φυσικοί της πόροι (και οι γενετικοί) έχουν καταληστευτεί από τη Δύση και οι λαοί της λιμοκτονούν, ή επιζούν με πολύ κόπο, είναι τεράστιας σημασίας να μπορέσει εκεί να εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική στην παραγωγή της τροφής.


Η βιομηχανική γεωργία (πράσινη επανάσταση) μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο επιβλήθηκε και συνεχίζει να επιβάλλεται σαν το μόνο μοντέλο που μπορεί να εξασφαλίσει την απαραίτητη τροφή στον πλανήτη. Όπως αναφέρει και η έκθεση αυτή η μορφή γεωργίας επιβάλλεται εις βάρος των μικρών αγροτών στην Αφρική που παράγουν το 70% της τροφής στην ήπειρο χρησιμοποιώντας βιώσιμες μεθόδους γνωστές ως αγροοικολογία. Μελέτες δείχνουν ότι αυτές οι μέθοδοι, καλύτερα προσαρμοσμένες στα τοπικά περιβάλλοντα έχουν μεγαλύτερη παραγωγικότητα από τη γεωργία που ελέγχεται από τις εταιρείες και εφαρμόζει τις τεχνικές τους. Επίσης, για την Αφρική, αυτή η εναλλακτική γεωργία, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, προσφέρει μεγαλύτερες δυνατότητες για τις γυναίκες, για την αύξηση του εισοδήματος, την απασχόληση, τη βιοποικιλότητα, την υγεία, τη διατροφή και συμβάλλει στην άμβλυνση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.

Μια μελέτη της Greenpeace αποδεικνύει ότι οι αγρότες στο Μαλάουϊ, για παράδειγμα, κέρδισαν 60% περισσότερο εισόδημα από το καλαμπόκι χρησιμοποιώντας εναλλακτικές μεθόδους από αυτούς που καλλιεργούσαν χρησιμοποιώντας χημικά.



Ένα βαθιά πολιτικό ζήτημα


Αυτές οι καλλιεργητικές μέθοδοι επιτρέπουν τον τοπικό έλεγχο της παραγωγής, δίνουν έμφαση στη χρήση των τοπικών φυσικών πόρων και στο πώς παράγεται η τροφή. Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί στη διατροφική κυριαρχία που επιδιώκουν αγρότες και κινήματα. Η αγροοικολογία βασίζεται στη μικρή κλίμακα και σε μια γεωργία χαμηλών εισροών και έχει πολλά πλεονεκτήματα. Εκτός από την παραγωγικότητα και τη συμβατή της λειτουργία στο κοινωνικό και περιβαλλοντικό πλαίσιο, στην Αφρική βοηθά να καλυτερεύσει η κοινωνική και οικονομική θέση των γυναικών δίνοντας ευκαιρίες μέσω οργάνωσης των ίδιων των γυναικών, τη στιγμή που η πολιτική των μεγάλων εταιρειών στη γεωργία τις αποκλείει. Σε μια έρευνα σε 16 χώρες της Αφρικής, μόνο 2% των γυναικών έχουν τίτλους ιδιοκτησίας γης παρότι κάνουν τις περισσότερες αγροτικές δουλειές. Σαν αποτέλεσμα οι άντρες έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση σε γεωργικές εισροές, επενδύσεις, εκπαίδευση κ.λπ.

Φυσικά το πολύ σημαντικό σύμφωνα με την έκθεση δεν είναι απλά οι διαφορετικές καλλιεργητικές μέθοδοι της αγροοικολογίας, που είναι συμβατές με το περιβάλλον και τις κοινωνικές - διατροφικές ανάγκες, αλλά τελικά πρόκειται για το ποιος ελέγχει την τροφή και πώς χρησιμοποιεί αυτή την εξουσία όποιος ελέγχει την τροφή.

Με πολλά παραδείγματα και έρευνα σε πολλές χώρες η έκθεση αυτή αποδεικνύει ότι η οργανική καλλιέργεια μικρής κλίμακας δεν μπορεί μόνο να προσφέρει επαρκή τροφή στον πλανήτη (την προσφέρει ήδη), αλλά μπορεί επίσης να το κάνει καλύτερα από την εντατική (βιομηχανική) γεωργία που ελέγχεται από τις εταιρείες.

Η έκθεση υπογραμμίζει ότι το πώς παράγεται η τροφή είναι ένα βαθιά πολιτικό ζήτημα που επηρεάζει τη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Δεν είναι η ποσότητα της τροφής που παράγεται η οποία υπαγορεύει ποιος έχει επαρκή τροφή και ποιος πεινάει. Απόδειξη η Αφρική. Αντίθετα, είναι η αύξηση του όλο και μεγαλύτερου ελέγχου που εξασκούν μεγάλες επιχειρήσεις πάνω στο διατροφικό σύστημα, παράλληλα με μια σχεδόν θρησκευτική πίστη στη δύναμη της αγοράς.

Η αγροοικολογία μπορεί να είναι μια απάντηση των ανθρώπων στον έλεγχο της τροφής. Το θέμα δεν είναι, όπως αναφέρεται, η διατροφική ασφάλεια, διότι αυτή είναι η αγαπημένη συζήτηση που προτιμά ο νεοφιλελευθερισμός. Το θέμα είναι η διατροφική κυριαρχία η οποία συμπεριλαμβάνει αυτά που δεν συμπεριλαμβάνονται στη συζήτηση για τη διατροφική ασφάλεια, δηλαδή το πώς παράγεται η τροφή, που και από ποιόν, με ποια μέσα. Η διατροφική κυριαρχία σημαίνει όχι μόνο επαρκή τροφή για όλους αλλά σύστημα παραγωγής τροφής βιώσιμο και δίκαιο.



Τράπεζες σπόρων



Στη συνέχεια διαβάζουμε ανάμεσα σε πολλά και πολύ σημαντικά ζητήματα που υπάρχουν στην έκθεση αυτή, για το ζήτημα του ελέγχου των σπόρων στις Αφρικανικές χώρες, ζήτημα που ωστόσο σήμερα απασχολεί έντονα και τις ευρωπαϊκές πολιτικές και σύντομα θα είναι το μείζον ζήτημα για τους αγρότες και την κοινωνία για τον έλεγχο της παραγωγής τροφής στην Ευρώπη.

Στην έκθεση αναφέρεται ότι 10 μόλις πολυεθνικές ελέγχουν πάνω από το 75% της παγκόσμιας αγοράς των σπόρων. Αυτοί οι εμπορικοί σπόροι δεν είναι μόνο ότι ελέγχονται από λίγες εταιρείες, αλλά επιπλέον είναι σχεδιασμένοι για μονοκαλλιέργειες υψηλών εισροών και δεν έχουν τα χαρακτηριστικά των παραδοσιακών τοπικών ποικιλιών που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των μικρών παραγωγών χωρίς να απαιτούν υψηλές εισροές σε χημικά (εισροές που σημαίνουν υψηλό οικονομικό και περιβαλλοντικό-κοινωνικό κόστος). Αυτοί οι εμπορικοί σπόροι είναι ουσιαστικά δύο ειδών, υβρίδια και γενετικά τροποποιημένοι, και βεβαίως εδώ τίθεται το πολύ μεγάλο ζήτημα του ακόμα ασφυκτικότερου ελέγχου από τις εταιρείες μέσω των πατεντών (πνευματική ιδιοκτησία) αυτών των σπόρων. Οι εταιρείες κατοχυρώνουν πνευματικά δικαιώματα και κατόπιν πιέζουν τις αφρικανικές κυβερνήσεις (και όχι μόνο) να εναρμονίσουν τους νόμους τους κι έτσι να υπάρχει μονοπώλιο στους σπόρους και υποχρέωση των αγροτών να αγοράζουν από τις εταιρείες με συμβόλαια που τους αναγκάζουν να αγοράζουν τους σπόρους, τα λιπάσματα και τα χημικά, πακέτο, από την ίδια εταιρεία, κάθε χρόνο. Αυτή η πολιτική είναι απειλή και στη διατροφική κυριαρχία και στη διατροφική ασφάλεια.

Μια απάντηση σ’ αυτό ήταν οι τράπεζες σπόρων, στις οποίες αναφέρεται εκτενώς η έκθεση, που δημιουργήθηκαν εδώ και 30 χρόνια σε διάφορες χώρες από ΜΚΟ κοινότητες, κινήματα, αγρότες. Ελάχιστες από αυτές τις χώρες υποστηρίζουν τις τράπεζες αυτές, συνήθως οι κυβερνήσεις δίνουν έμφαση στους μοντέρνους σπόρους που απαιτούν χημικές εισροές για να αυξηθούν οι σοδειές. Μια εξαίρεση είναι η Αιθιοπία που έχει δημιουργήσει Εθνικό Κέντρο Φυτικού Γενετικού Υλικού, το οποίο βοήθησε πολλές κοινότητες σε όλη τη χώρα να φτιάξουν τράπεζες σπόρων.



Με το βλέμμα στη δημοκρατία


Η έκθεση στη συνέχεια αφού παρουσιάζει συστήματα καλλιεργειών προσαρμοσμένα σε τοπικές συνθήκες και άλλες προσεγγίσεις για τη βελτίωση φυτών (συμμετοχική βελτίωση), τη γνώση, την καινοτομία, καταλήγει σε μια σειρά προτάσεις για τις πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν ανάμεσα στις οποίες είναι η στήριξη της διατροφικής κυριαρχίας, η αύξηση των επενδύσεων στην αγροοικολογία, η αύξηση της έρευνας, επικέντρωση σε συστήματα παραγωγής τροφής μικρής κλίμακας, σταμάτημα της υποστήριξης των εταιρειών που επιθυμούν τον έλεγχο των αφρικανικών συστημάτων παραγωγής τροφής, υποστήριξη των γυναικών.

Η έκθεση αυτή απευθύνεται σε όσες χώρες χρηματοδοτούν προγράμματα για τη γεωργία στην Αφρική (στηλιτεύοντας την πολιτική τους), όπως παράδειγμα η Βρετανία, και ζητάει στροφή σε λύσεις που υποστηρίζουν τη δημοκρατία και τη διατροφική κυριαρχία των χωρών.

Ίσως, όμως, να μπορούμε να σχολιάσουμε ότι θα ήταν καλύτερη λύση για την Αφρική η κατάργηση της σύγχρονης αποικιοκρατίας και η αυτοδιάθεση- αυτοδιεύθυνση της.

Ο χώρος μιας εφημερίδας δεν αρκεί για να θιχτούν όλα τα ζητήματα που αναφέρονται στην έκθεση: (http://www.globaljustice.org.uk/sites/default/files/files/resources/agroecology-report-from-the-roots-up-web-version.pdf).
 Ας σκεφτούμε πόσο πολύ αφορούν κι εμάς όλα αυτά για τις πολιτικές στην παραγωγή τροφής που όλο και περισσότερο -και μέσω παγκόσμιων οργανισμών όπως ο ΠΟΕ- γίνονται ασφυκτικές για τους λαούς και θρίαμβος εξουσίας και κερδών για τις πολυεθνικές. Ο πόλεμος για τον έλεγχο της τροφής από τις εταιρείες είναι ένας πόλεμος που μαίνεται στη σκιά όποιας δημοσιότητας, καταργεί τη δημοκρατία και απειλεί να ελέγξει κάθε επίπεδο ζωής.




Κυριακή Κλοκίτη, γεωπόνος
«Η ΕΠΟΧΗ» 22 Μαρτίου 2015

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Τα νεύρα μου…..



Μπήκε στο κατάστημα.
Καλή πελάτισσα.
Λίγο αστρόλογη.
Αρκετά περίεργη.
Πολύ μίζερη.
Είδε την πωλήτρια με τη σφουγγαρίστρα.
Και έβαλε τις φωνές.
Γιατί σφουγγάριζε.
Η  χλωρίνη.
Θα της χάλαγε.
Τα παπούτσια.
Που τα είχε αγοράσει εκατόν εβδομήντα Ευρώ.
Ήθελε  να μιλήσει με έναν υπεύθυνο.
Του Διοικητικού Συμβουλίου.
Να της ζητήσει συγνώμη.
Βγήκε έξω από το κατάστημα.
Τσιρίζοντας.
Σε έξαλλη κατάσταση.
Πήγε να της μιλήσει η υπεύθυνη του καταστήματος.
Την έβρισε.
Ο υπεύθυνος.
Στη τελική.
 Ήμουν εγώ.
Που  ενημερώθηκα έγκαιρα και τηλεφωνικά.
Προτίμησα να μην παρουσιαστώ.
Διότι.
Αν πήγαινα.
Θα την έβαζα να φάει.
Το δίκαιο της πελάτισσας .
Ωμό και αμάσητο.
Μαζί με τα παπούτσια της.
Θα την έλουζα με τα σφουγγαρόνερα.
Θα την πότιζα.
Με το υπόλοιπο καθαριστικό υγρό.
Που τελικά.
Δεν ήταν χλωρίνη.
Και τέλος.
Θα τη ξαπόστελνα.
Στον αγάερτο.
Αυτήν και τα λεφτά της.


Είπαμε.
Να υποστώ το χαμαλίκι.
Του θώκου.
Εθελοντικά.
Αλλά να κάνω και τον καραγκιόζη.
Στη κάθε μια κυρία.
Μη γνωρίζουσα.
Που να εναποθέσει.
Την πλούσια.
Ανισορροπία της.
Πολύ πάει….