Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Χίλια δυο γιατί μες στην καρδιά σου.



Τώρα που προσπαθείς.  Να μαζέψεις  τα κομμάτια σου.  Να συνέλθεις. Να σταθείς όρθιος. Να συνεχίσεις  να ζεις.  Όπως  πλέον μπορείς.  Κάποιοι από αυτούς. Που είχαν εξαφανιστεί.  Έχοντας άλλες "υποχρεώσεις". Άλλες "προτεραιότητες".  Ενώ όφειλαν να είναι δίπλα σου. Όπως είχες,  υπάρξει στα δύσκολα τους. Σε θυμούνται. Σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα.  Λες και πέρασες  μία απλή γρίπη. Επιζητούν επαφές και χαρούλες.

Σου είναι δύσκολο πολύ. Να συνυπάρξεις με τον οποιοδήποτε τρόπο πλέον μαζί τους. Να συνγελαστείς και να συνφάγεις ως ομοτράπεζος τους.  


Και δεν ξέρεις  αν ποτέ καταφέρεις  να ξεπεράσεις  την απουσία τους, ενώ τους είχες ανάγκη…….

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

Και τα …μπουλντόκ λυμένα!





Ο Εριώδης Αλευρώδης (Aleurothrixus floccosus) είναι ένα έντομο που τρέφεται ρουφώντας  χυμούς από τα φύλλα των εσπεριδοειδών.  Τα έντομα αυτά εκκρίνουν  μελιτώδεις ουσίες. Οι οποίες εμφανίζονται σαν μπαμπάκι  κάτω από τα φύλλα. Στην συνέχεια , καλύπτονται με ένα βρώμικο μαύρο στρώμα που προκαλεί ο μύκητας της καπνιάς, ο οποίος αναπτύσσεται πάνω στα μελιτώματα. 

Έτσι τα φύλλα, τα μικρά κλαδιά της νέας βλάστησης  και οι καρποί μαυρίζουν, μειώνεται η φωτοσυνθετική ικανότητα των δέντρων με αποτέλεσμα τη μειωμένη ανάπτυξή τους και τη σοβαρή ποιοτική υποβάθμιση των καρπών των εσπεριδοειδών.  Για την αντιμετώπιση του, την 10ετία του 80 αν δεν κάνω λάθος, τότε που πρωτοεμφανίστηκε και δημιούργησε τεράστια προβλήματα, εξαπολύθηκε από το Ινστιτούτο Υποτροπικών και ελαίας  το ωφέλιμο έντομο  Cales noacki.  Τα αποτελέσματα αντιμετώπισης με αυτόν τον τρόπο, του προβλήματος,  ήταν θεαματικά. Φέτος βλέπω πάλι να υπάρχει μία σημαντική έξαρση. Δεν μπορώ να γνωρίζω για ποιο λόγο ακριβώς συμβαίνει αυτό. Οι καιρικές συνθήκες;  Τα φυτοφάρμακα που χρησιμοποιούνται  κατά κόρον στα αμπέλια,  στις ελιές ή στα κηπευτικά, έχουν επηρεάσει και τον πληθυσμό  του ωφέλιμου αρπακτικού ;  

Ή μήπως το πρόβλημα αυτό δεν προέρχεται από τον εριώδη αλευρώδη, αλλά από άλλο έναν, νέο ξενόφερτο εχθρό, τον Μαύρο Ακανθώδη  Αλευρώδη ( Aleurocanthus spiniferus). Ο οποίος δεν επηρεάζεται από το ωφέλιμο Cales noacki. Τα συμπτώματα της προσβολής από αυτό το είδος μοιάζουν με αυτά που προκαλούνται από τον Εριώδη Αλευρώδη. Ήδη έχει εντοπιστεί στην Κέρκυρα. Και στην Αργολίδα έχουν σημάνει συναγερμό.
Εδώ ασχολείται με αυτό το θέμα  κάποιο  από τα ευρισκούμενα και ευχερούμενα ερευνητικά ιδρύματα;
Το Περιφερειακό Κέντρο Προστασίας Φυτών και Ποιοτικού Ελέγχου; 
Η Αντιπεριφέρεια μήπως;

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Τι-μωρία.




Πριν από λίγα βράδια, για να ξεφύγω, λέει, από  μία κρίση άγχους, είπα να δω λίγο τηλεόραση. 
Μπας και παίζει κάνα καλό έργο.

Πάνω στο ψάξιμο και άλλαγμα των καναλιών, κόλλησα σε  μία συζήτηση περί  αγροτικών θεμάτων.

Ήταν μάλλον σε επανάληψη. 
Χωρίς το προειδοποιητικό σήμα στην οθόνη. 

Μιλούσε ένας κύριος.

Το όνομα του δεν το συγκράτησα.

Με εμφάνιση Πάγκαλου.

Μιλούσε όπως ο Μάργαρης.

Που ήταν πανεπιστημιακός καθηγητής διαχείρισης οικοσυστημάτων.

Θεός σχωρέστον, γιατί τώρα έχει πεθάνει.

Κουνούσε το δάκτυλο, όπως ο Γεωργιάδης των άγονων  γαλάζιων  αγώνων , της τηλεοπτικής  «Βουλής».

Επέμενε ότι τα χημικά λιπάσματα είναι χρήσιμα, διότι εμπλουτίζουν το έδαφος με τροφή για τα φυτά.

Δεν είναι δηλητήρια.

Δεν βλάπτουν τους οργανισμούς του εδάφους.

Δεν αφήνουν κατάλοιπα στο έδαφος και στα τρεχούμενα νερά.

Σε αντίθεση με τη κοπριά.

Που είναι μικροοργανισμοί   των εντέρων των  ζώων.

Ξαφνικά ένιωσα και ζώο και φυτό.

Και τα δύο ταυτόχρονα.

Πατάτα με γονίδια μέδουσας.

Ντομάτα με γονίδια αρουραίου

Καλαμπόκι με γονίδια σκορπιού.

Έλατο με γονίδια πυγολαμπίδας.

Που ταϊσμένο τόσα χρόνια με κοπριά, φυτοχώματα, χλωρές λιπάνσεις κλπ, έπαθε στερητικό σύνδρομο ή σκορβούτο.

Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Δεν έχω συνέλθει ακόμα.

Για σουβλιστά κοκορέτσια, γαρδουμάκια κλπ, ούτε σκέψη, ούτε λόγος.

Διότι δεν ξέρω  τι μου επιφυλάσσουν τόσοι μικροοργανισμοί.
Γλύτωσα   από μία πισίνα χημειοθεραπειών, ένα σολάριουμ ακτινοβολιών, απολαμβάνω τώρα   ένα τζακούζι ουρικού οξέως, μην πάω και από μικροοργανισμούς εντέρων ζώων. 
Έχω πεθυμιά. 

Αντί για αρνί να σουβλίσω ένα τσουβάλι λίπασμα.

Όχι εισαγωγής.

Όχι ελληνοποιημένο.

Ντόπιο.

Της Μου-Λου-Μου.

Για να υποστηρίξω, εν μέσω οικονομικής κρίσης  την Ελληνική εργατιά.

Αντί για λαδολέμονο, θα χρησιμοποιήσω ένα ειδικό κοκτέιλ.

Από αυτά τα φυτοφάρμακα, που ενώ έχουν απαγορευθεί, εξακολουθούν να πωλούνται. Ή που έρχονται παράνομα στην Ελλάδα από την Βουλγαρία.

Έτσι.

Για να είμαι σίγουρος.

Ότι δεν θα πάθω, μετά τον πρόσφατο καρκίνο  και μαλάκυνση εγκεφάλου.

Που αν τη πάθω, καλά να πάθω….




Τα άσχημα κωλάδικα, άσχημα καίγονται.




Σε ένα μικρό, μα όμορφο και βολικό διαμέρισμα στην πολυκατοικία που είναι στη Λεωφόρο Συγγρού 101, ακριβώς απέναντι από την Πάντειο, έζησα πρόσφατα   μερικές από τις πιο σημαντικές ημέρες της ζωής μου. Σημαντικές και ταυτόχρονα κρίσιμες.   Στους ανθρώπους που είχα  πάντα  δίπλα μου, όλη αυτή την περίοδο, ως γερούς στυλοβάτες, είναι και η ιδιοκτήτρια αυτού του διαμερίσματος. Καλή της ώρα. Η οποία μου το είχε παραχωρήσει  για όσο διάστημα το χρειάστηκα. Ήταν στην πίσω πλευρά της πολυκατοικίας. Στον πρώτο όροφο.
Ακριβώς πάνω από ένα  στρηπτιτζάδικο.  Το «Lido». Κάθε βράδυ, μετά τις 10 ξεκίναγε η μουσική. Είχε, δεν είχε κόσμο. Ακουγόταν μέχρι απάνω, παρά την μόνωση. Τα Σαββατοκύριακα όταν έβαζαν την μουσική πιο δυνατά ήταν μαρτύριο. Ποτέ πριν τις 6 το πρωί δεν σταμάταγε. Κίνηση πολύ δεν είχε. Τακτικοί πελάτες Ρώσοι λεφτάδες. Γομάρια. Και κάτι εγχώριοι ντεληκανήδες , που ερχόντουσαν σκυφτοί, σαν να ντρεπόντουσαν. Σαν να μην ήθελαν να τους δουν.  Την απορία την είχα. Αφού δεν είχε κόσμο, πως δούλευε κάθε βράδυ. Πως επιβίωνε οικονομικά.
Διαμαρτυρίες από τους ενοίκους υπήρχαν πολλές. Δεν έφταναν όμως. Ούτε οι προσφυγές στην Αστυνομία  ούτε και στην Δικαιοσύνη. Το «δίκαιο του επιχειρηματία» ήταν ισχυρότερο. Και προκλητικότερο. Καθώς περιείχε και απειλές ενίοτε. Προς τους «ενοχλητικούς». Δια μέσου των  μπράβων που ήταν  ακροβολισμένοι στα πεζοδρόμια, μπροστά από την είσοδο.

Την Δευτέρα που μας πέρασε, άρπαξε φωτιά. Μία φωτιά που έβαλε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της «επιχείρησης», για να μην του την  πάρουν οι τοκογλύφοι για 600.000 Ευρώ. Πέταξε ένα αναμμένο στουπί,  χωρίς να υπολογίσει ότι βάζοντας φωτιά, θα κινδυνέψουν ανθρώπινες ζωές. Μετά παραδόθηκε μόνος του στην Αστυνομία. 


Ευτυχώς δεν κινδύνεψαν να χαθούν ανθρώπινες ζωές. Ζημιές στην πολυκατοικία δεν υπήρξαν. Η επέμβαση της πυροσβεστικής ήταν άμεση  και αποτελεσματική. Αν όμως   κάποιοι από τους ενοίκους έχαναν την ζωή τους, αν καιγόταν και η υπόλοιπη πολυκατοικία, ή μέρος της,  θα πλήρωναν όλοι αυτοί  οι ανεύθυνο-υπεύθυνοι που ανεχόντουσαν, με τον εύλογα κατανοητό γνωστό τρόπο,  αυτήν την επικίνδυνη και παράνομη συνύπαρξη, τόσο καιρό;