Αν-αγωγές....

Η ώρα ήταν 3.30.

Ντάλα ανοιξιάτικου απομεσήμερου.

Με ζέστη 27 βαθμών.

Ο πειρασμός για ένα υπνάκο μεγάλος!

Κτύπησε όμως το τηλέφωνο.

Το κινητό.

Απάντησα βεριεστημένα.

Χωρίς να δω ποιος με ... θυμήθηκε.

Στο ακουστικό η άγνωστη φωνή, μιας ευγενέστατης κυρίας, χωρίς όνομα.

Υπαλλήλου, που προφανώς δεν απεργούσε, μιας μεγάλης τράπεζας.

Με θυγατρική ασφαλιστική εταιρεία, που ήδη διαφημίζει κατά κόρον τα συνταξιοδοτικά της προγράμματα.

Με ρώτησε αν είμαι ο "κ. Νίκος".

Ξαφνιάστηκα.

Ενοχλήθηκα.

Τη ρώτησα τι με ήθελε.

Τι τόθελα!

Άρχισε να μου αναλύει, τη προσφορά της τράπεζας της.

Για πιστωτικές κάρτες.

Σε μένα.

Τον καταναλωτή.

Που γιόρταζα τη προηγούμενη εβδομάδα τη "Παγκόσμια ημέρα" μου.

Αφού τέλειωσε, με ρώτησε αν θέλω να γίνω συνδρομητής.

Πριν απαντήσω ήθελα κάποιες διευκρινήσεις.

Καλό το "τσάμπα", που λέει ο λόγος!

Τα δολωματικά πλεονεκτήματα πολλά.

Τη ρώτησα, λοιπόν, αν αυτή η πιστωτική κάρτα, μέσα στις άλλες προσφορές, που δεν μπορούσε να μου αναλύσει τηλεφωνικώς, συμπεριλαμβάνει & αντιολισθητικές αλυσίδες.

Δυστυχώς μου έκλεισε το τηλέφωνο!

Με άφησε με την απορία.

Και τώρα πως θα ζήσω, σε μια χώρα όπου μεταξύ άλλων .... ¨δημοκρατεύει", η εικονική πραγματικότητα του παράλογου;

Βέβαια, με θεωρώ τυχερό, διότι δεν κατηγορήθηκα, για σεξουαλική παρενόχληση.

Ακόμα.....