Σκούπα!

Παλιές εφημερίδες. Διαβασμένες, που για κάποιο λόγο, ήθελα να κρατήσω. Αδιάβαστες που δεν πρόλαβα να διαβάσω και ξεχάστηκαν. Αποκόμματα εφημερίδων. Περιοδικά. Κόμικς. Σημειώσεις. Φάκελοι. Ημερολόγια. Βιβλία. Έγγραφα. Άλμπουμ με φωτογραφίες. Χύμα φωτογραφίες. Χάρτες. Δίσκοι βινυλίου. CD. DVD. Και τέλος κάποιες ξεχασμένες τσόντες.
Όλα αυτά, ατάκτως μπερδεμένα. Ξεκίνησαν να πιάνουν χώρο πρώτα στη βιβλιοθήκη. Ούτε που θυμάμαι από πότε. Όταν γέμισε η βιβλιοθήκη, άρχισα να τα βάζω δίπλα, στο εντοιχισμένο ντουλάπι. Από το ντουλάπι, ξεχείλισαν και έπιασαν το ντιβανομπάουλο με τα προικιά της μητέρας μου. Όταν άρχισαν να απλώνουν και στο τραπέζι, το πήρα απόφαση. Έπρεπε να ξεσαβουρώσω. Να μου λείψει και η γκρίνια. Είχα δώσει ρητή εντολή. «Δεν θα τα πειράζετε. Αν χάσω κάτι αλίμονο σας». Και δεν τα πείραζαν.
Περίμενα να χειμωνιάσει. Και τη προηγούμενη εβδομάδα που ο καιρός προσφερόταν, άρχισα. Τρεις ολόκληρες μέρες ξεσκάρτιζα και πετούσα. Πετούσα αβέρτα. Βρήκα δίσκους ξεχασμένους. Βιβλία χαμένα. Φωτογραφίες που έδειχναν άλλες παλιές καλές εποχές.
Αφού τέλειωσα, μετά από 3 μέρες, με είχε φάει η σκόνη. Και η κούραση. Ήμουν όμως χαρούμενος. Ικανοποιημένος. Έπρεπε όμως να καθαρίσω. Έβαλα τη σκούπα. Την ηλεκτρική, Κάπου ζορίστηκε και τα … έφτυσε. Πρώτα χάλασε ο διακόπτης του ΟΝ-ΟΦ. Τον κόλλησα με μία μονωτική ταινία, μα δεν έγινε τίποτα. Πριν πει η σκούπα «τετέλεστε» την παρακάλεσα, να φωνάξει βοήθεια στις φιλενάδες της. Σε αυτές που έτρεχε όταν το είχαν και εκείνες ανάγκη. Όλες μα όλες αρνήθηκαν. Δεν μπορούσαν. Είχε χαλάσει και σε αυτές ο διακόπτης. Τέτοια … διακοπτήτιδα. Λες και έπεσε πανδημία! Μόνο μία ήταν, σπαστικά ειλικρινής. Απάντησε ότι δεν μπορούσε να βοηθήσει, επειδή το βουρτσάκι της είναι μόνο για μάρμαρα και γρανιτένια πλακάκια. Και όχι για απλά πατώματα. Ναι η ψηλομύτα!
Τι να κάνω, έπιασα ξεσκονόπανο, σκούπα και φαράσι. Αφού τη μούντζωσα πρώτα. Πολλές φορές. Και για τις «φιλενάδες» που είχε. Έφαγα άλλη μια μέρα, για να γίνουν όλα λαμπίκο. Κρέμασα και καθαρές υφαντές, στον αργαλειό, κουρτίνες. Έβαλα και τα απαραίτητα ασορτί σεμεδάκια εκεί που έπρεπε. Αν ήθελα, ας έκανα και αλλιώς. Ο κέρβερος ήταν στη πόρτα και σπαθόκοβε!
Όχι στο καπάκι του πικ-άπ, δεν έβαλα σεμεδάκι. Έβαλα όμως στο πλατό του πικ-απ, έναν αγαπημένο δίσκο που τον είχα χάσει και τον βρήκα. Το “close to the edge” των Yes. Δυνατά. Κάθισα στο ντιβανομπάουλο και ξεφύλλισα πανευτυχής ένα βιβλίο που είχα χρόνια να το δω. Τους «Κροκανθρώπους» του Νικόλα Άσημου. Που το είχα αγοράσει στις αρχές της δεκαετίας του 80 από τον ίδιο, στα Προπύλαια.
Μου είχε λείψει όλο αυτό. Να ακούω μουσική και να διαβάζω αγαπημένα βιβλία. Αραχτός.....
Καλά Χριστούγεννα!