Τη Κυριακή έπρεπε να πάω στην εκκλησία. Για ένα μνημόσυνο. Είχε ψοφόκρυο. Φύσαγε δυνατός αέρας. Ψιλόβρεχε. Έξω στο περίβολο της εκκλησίας δεν είχε χώρο να σταματήσει κάποιος. Έτσι ήταν όλοι μέσα. Ο ένας κολλητά δίπλα στον άλλο. Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ βαριά. Από τα κεριά, τα λιβάνια και το ζεστό, ξηρό αέρα που έριχναν χυμαρωδώς καταπάνω μας τα μηχανήματα. Από γύρω – γύρω, το μόνιμο σιγόντο στις ψαλμωδίες, ήταν, των πιστών με τα κόκκινα μάτια και μύτες, γκαχ –γκουχ. Η ιδανικότερη περίπτωση παρτούζας ιογενών και νοσηρών μικροβίων. Χωρίς να χρειαστεί να βάλει ο διάολος την ουρά του, την άρπαξα. Γερά. Ποιος; Εγώ! Που είχα φάει, του μέχρι τώρα βαρβάτου χειμώνα, τα περισσότερα κρύα και βροχές. Χωρίς να έχω βγάλει ούτε ένα αψού!
Χρειάστηκε 2 ημέρες να κάτσω στο κρεβάτι. Παρέα μου ο αποχαυνωτικός λήθαργος του πυρετού και κατά διαστήματα η τηλεόραση. Όταν το είδα να συμβαίνει δεν ήμουν σίγουρος. Νόμιζα ότι είναι παραλήρημα. Του πυρετού. Η Λιάνα Κανέλλη στην εκπομπή της Μενεγάκη. Χείμαρρος τα λόγια της. Από αυτούς, που σε παρασέρνουν και σε πνίγουν, πετώντας σε, από τη πόλη στη κορφή της κανέλας. Στο πίτς φυτίλι. Χωρίς να ξέρεις από πού σου ήρθε. Με τέτοια έπαρση! Με τόση αυταρέσκεια! Να προσπαθώ να καταλάβω τι λέει και να μην μπορώ να βγάλω νόημα. Και να αναρωτιέμαι από μέσα μου για το τόσο πολύ άρρωστος είμαι;
Ένα πράμα ομοιοπαθητικής ίασης μου ήρθε. Μετά από αυτό. Άρχισα να γίνομαι όλο και πιο καλά. Ο πυρετός έπεσε εντελώς. Το κεφάλι σταμάτησε να πονά και με έπιασε μεγάλη λαχτάρα. Όχι, να πάω στα γραφεία της ΔΕΗ για να διαμαρτυρηθώ, παρέα με τα συντρόφια. Αλλά για να ρουφήξω μια ξεγυρισμένη καυτή σούπα με μπόλικο λεμονάκι και πιπεράκι από αλανιάρα κότα. Που σιγόβραζε πάνω στη ξυλόσομπα από το πρωί. Παρεμπιπτόντως όσο ζούσε η κότα , τα φτερά της ήταν κόκκινα…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου