Ακολουθεί, ένα μικρό απόσπασμα, πολύ ενδιαφέρον,
από τα όσα έγραψε και δημοσίευσαν σήμερα τα «Χανιώτικα Νέα» Ο δρ Βαγγέλης Μπούρμπος*.
Αφορά τη ρήψη των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο.
Όχι στη καταστροφή των συριακών χημικών στη Μεσόγειο.
….. Είναι πραγματικά αξιοθρήνητη η τακτική που
ακολουθεί ο ΟΑΧΟ για την καταστροφή του συριακού χημικού οπλοστασίου. Με
αστήρικτη δικαιολογία και τη συγχορδία των Η.Π.Α. και της Ρωσίας που δεν
αποφασίζουν να καταστρέψουν τα δικά τους χημικά όπλα, καταλήγει εντελώς
επιπόλαια, αδικαιολόγητα και στα κρυφά να τα αδρανοποιήσει στη Μεσόγειο, στο
τρίγωνο των διεθνών νερών μεταξύ της Κρήτης της Μάλτας και της Ιταλίας. Κι
είναι απορίας άξιο πως οι εμπειρογνώμονες του ΟΑΧΟ δεν πήραν τον κόπο να
σκεφτούν, πως η Μεσόγειος είναι τόσο φορτωμένη περιβαλλοντικά που μια τέτοια
επιχείρηση ακόμα και με μικρό ρίσκο πρέπει να αποφευχθεί. Και είναι ακόμα πιο
αξιοκατάκριτο το γεγονός ότι η ελληνική Κυβέρνηση, που ασκεί και τα καθήκοντα
της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης «κωφεύει» και προσπαθεί με «λόγια του αέρα»
να αποπροσανατολίσει και να καθησυχάσει τους διαμαρτυρόμενους πολίτες της.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως ούτε η Αλβανία, ούτε η Ταϊλάνδη δεν δέχτηκαν την
καταστροφή αυτών των πολεμικών χημικών ουσιών στον τόπο τους, παρόλο που παλαιότερα
είχαν αποδεχτεί με αμοιβή κάτι τέτοιο. Το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα
είναι η ενημέρωση και η κινητοποίηση όλων των μελών της Ε.Ε. και πρώτιστα των
διαβρεχόμενων από τη Μεσόγειο, ώστε να βροντοφωνάξουν ένα μεγάλο ΟΧΙ στα
επικίνδυνα πειράματα στη Μεσόγειο. Θα έπρεπε εδώ και τώρα να έλθει σε
συνεννόηση με την Ιταλία και τη Μάλτα για τη δημιουργία Αποκλειστικής
Οικονομικής Ζώνης (Α.Ο.Ζ.), πράγμα που δεν θα επιτρέψει στους αμερικανούς να
αδειάσουν τα απόβλητα του συριακού χημικού οπλοστασίου χωρίς την άδειά τους.
Είναι σαφέστατο το άρθρο 56 της Σύμβασης του Δίκαιου της θάλασσας για τα
δικαιώματα, τις αρμοδιότητες και τις υποχρεώσεις του παράκτιου κράτους στην
Α.Ο.Ζ. Το παράκτιο κράτος είναι υπεύθυνο για «την προστασία και διαφύλαξη του
θαλάσσιου περιβάλλοντος». Αν αναλάμβαναν μια τέτοια πρωτοβουλία για τον
καθορισμό της Α.Ο.Ζ. όλα τα περιβρεχόμενα από τη Μεσόγειο κράτη δεν θα είχαν
καμιά ευκαιρία οι Η.Π.Α., η Κίνα και η Ρωσία να «σουλατσάρουν» και να
«αλωνίζουν» τη θάλασσά τους.
Η υδρόλυση δεν είναι η πανάκεια εξουδετέρωσης των συριακών πολεμικών χημικών ουσιών. Πολύ περισσότερο όταν εφαρμόζεται πειραματικά εν πλω σε ένα σαραντάχρονο και μονοπύθμενο πολεμικό αμερικάνικο πλοίο. Όταν ακόμα η διαδικασία αυτή γίνεται για πρώτη φορά σε διαφορετικά επίπεδα για τα μηχανήματα και τα χημικά, πράγμα που δημιουργεί διαφορά πίεσης και σε κινούμενο λόγω θαλασσοταραχής περιβάλλον. Έπειτα για πολλές πολεμικές χημικές ουσίες θα χρειαστεί και άλλη τεχνική όπως εκείνης της υδροπεροξιδόλυσης και της υδροξειδιόλυσης. Οι σταθεροποιητές και οι άλλες προσμίξεις που εμπεριέχουν δυσχεραίνουν τη διαδικασία. Ομολογείται και από τον επιθεωρητή χημικών όπλων των Ηνωμένων Εθνών στον πόλεμο του Ιράκ, ο οποίος τονίζει για την υδρόλυση πως μπορεί να μην πετύχει αν υπάρχουν προσμίξεις στα χημικά: «Δεν υπάρχει ούτε περιβαλλοντική μελέτη, ούτε μελέτη ανθρωπογενών επιπτώσεων αν υπάρξει κάποιο ατύχημα». Κανείς δεν γνωρίζει εάν τα συριακά χημικά περιέχουν προσμίξεις. Δεν είναι βέβαιο αν η διαδικασία της υδρόλυσης αποδώσει σε εν πλω περιβάλλον. Δεν υπάρχει μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων και εκτίμησης του κινδύνου για τη διαδικασία αυτή. Γιατί άραγε οι Η.Π.Α. αναλαμβάνουν αυτό το εγχείρημα στη Μεσόγειο, όταν στη χώρα τους είναι παράνομο; Οι μεταβολίτες που θα προέλθουν σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες ακόμα μέχρι και 14 φορές δεν στερούνται τοξικότητας. Πολλοί πιστεύουν πως υπάρχει «ειλημμένη» και μη ανακοινώσιμη απόφαση τα απόβλητα από τη διαδικασία αυτή να καταποντιστούν στη Μεσόγειο. Η πολυδιαφημιζόμενη μεταφορά τους σε χώρες όπως η Γερμανία και η εν συνεχεία καταστροφή τους με πυράκτωση είναι απλά «στάχτη στα μάτια»,αφού δεν θα επιτραπεί η παρακολούθηση των εργασιών από ομάδα επιστημόνων από τα ενδιαφερόμενα κράτη. Ακόμα και αν δεν γίνει κάτι τέτοιο το ρίσκο από τον πειραματισμό αυτό είναι πολύ μεγάλο. Αλήθεια ποια θα είναι η τελική καταστροφή αν για κάποιο λόγο παρουσιαστεί κατά τη διαδικασία της υδρόλυσης στο μέσο του πελάγους κάποιο αξεπέραστο πρόβλημα; Τα «διεθνή» νερά του τριγώνου όπου σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν το πείραμα της καταστροφής των χημικών της Συρίας αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του μεσογειακού οικοσυστήματος. Δεν υπάρχουν «στραλίκια» στα φυσικά οικοσυστήματα. Μία έξωθεν επίδραση μπορεί να μεταφερθεί από το ένα στο άλλο. Κι αυτό επιτυγχάνεται ταχύτερα στη Μεσόγειο, όπου η λεκάνη της διασχίζεται από μεγάλα και μικρά θαλάσσια ρεύματα.
Η Μεσόγειος δεν στέργει πειράματα στη πλάτη της. Κι αυτό γιατί έχει υποστεί εδώ και χιλιετίες τέτοιες ανθρώπινες παρεμβάσεις, ώστε ελάχιστα από τα αρχικά της οικοσυστήματα έχουν μείνει. Δεν γνωρίζει ο Ο.Η.Ε. ο θεματοφύλακας της σύμβασης για την απαγόρευση των χημικών όπλων, πως η Μεσόγειος ενώ αντιπροσωπεύει το 1% των παγκόσμιων θαλάσσιων εκτάσεων,περιέχει το 6% του συνόλου των θαλάσσιων ειδών; Δεν έχει αναγνώσει το δικό του πρόγραμμα περιβάλλοντος σύμφωνα με το οποίο κάθε χρόνο χύνονται στη Μεσόγειο 650 εκατομμύρια τόνοι λυμάτων, 129.000 τόνοι ορυκτέλαιου, 60.000 τόνοι υδραργύρου, 3.800 τόνοι μολύβδου και 36.000 τόνοι φωσφορικών αλάτων και ότι το 70% των αποβλήτων δεν έχει υποστεί κανενός είδους επεξεργασία; Δεν έχει πληροφορηθεί πως στις παράκτιες πόλεις της λεκάνης της Μεσογείου σε δέκα χρόνια θα ζουν 150 – 170 και οι τουρίστες που θα συγκεντρώνονται σ αυτές κάθε χρόνο θα ξεπεράσουν τα 200 εκατομμύρια; Δεν έχει ακούσει πως στη Μεσόγειο κάθε λεπτό της ώρας ταξιδεύουν 2.000 πλοία, πως σε ετήσια βάση χύνονται από διάφορες αιτίες 1.000.000 τόνοι αργού πετρελαίου, πως κολυμπούν 250 δισεκατομμύρια μικροπλαστικά και πως η ανανέωση των νερών της χρειάζεται 80-90 χρόνια; Δεν έφτασε στα χέρια του η καταγγελία της Legabiente σύμφωνα με την οποία έχουν βυθιστεί στη Μεσόγειο περισσότερα από 30 πλοία με τοξικά και πυρηνικά απόβλητα;
Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από την επιλογή της Μεσογείου για την καταστροφή εν πλω των συριακών χημικών όπλων; Γιατί δεν ακούγεται το κουδούνι του κινδύνου για μη αναστρέψιμη αποϊσορρόπηση του μεσογειακού οικοσυστήματος; Τι «τζίρος» και «τζόγος» παίζεται σ’ αυτό το εγχείρημα;
Η υδρόλυση δεν είναι η πανάκεια εξουδετέρωσης των συριακών πολεμικών χημικών ουσιών. Πολύ περισσότερο όταν εφαρμόζεται πειραματικά εν πλω σε ένα σαραντάχρονο και μονοπύθμενο πολεμικό αμερικάνικο πλοίο. Όταν ακόμα η διαδικασία αυτή γίνεται για πρώτη φορά σε διαφορετικά επίπεδα για τα μηχανήματα και τα χημικά, πράγμα που δημιουργεί διαφορά πίεσης και σε κινούμενο λόγω θαλασσοταραχής περιβάλλον. Έπειτα για πολλές πολεμικές χημικές ουσίες θα χρειαστεί και άλλη τεχνική όπως εκείνης της υδροπεροξιδόλυσης και της υδροξειδιόλυσης. Οι σταθεροποιητές και οι άλλες προσμίξεις που εμπεριέχουν δυσχεραίνουν τη διαδικασία. Ομολογείται και από τον επιθεωρητή χημικών όπλων των Ηνωμένων Εθνών στον πόλεμο του Ιράκ, ο οποίος τονίζει για την υδρόλυση πως μπορεί να μην πετύχει αν υπάρχουν προσμίξεις στα χημικά: «Δεν υπάρχει ούτε περιβαλλοντική μελέτη, ούτε μελέτη ανθρωπογενών επιπτώσεων αν υπάρξει κάποιο ατύχημα». Κανείς δεν γνωρίζει εάν τα συριακά χημικά περιέχουν προσμίξεις. Δεν είναι βέβαιο αν η διαδικασία της υδρόλυσης αποδώσει σε εν πλω περιβάλλον. Δεν υπάρχει μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων και εκτίμησης του κινδύνου για τη διαδικασία αυτή. Γιατί άραγε οι Η.Π.Α. αναλαμβάνουν αυτό το εγχείρημα στη Μεσόγειο, όταν στη χώρα τους είναι παράνομο; Οι μεταβολίτες που θα προέλθουν σε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες ακόμα μέχρι και 14 φορές δεν στερούνται τοξικότητας. Πολλοί πιστεύουν πως υπάρχει «ειλημμένη» και μη ανακοινώσιμη απόφαση τα απόβλητα από τη διαδικασία αυτή να καταποντιστούν στη Μεσόγειο. Η πολυδιαφημιζόμενη μεταφορά τους σε χώρες όπως η Γερμανία και η εν συνεχεία καταστροφή τους με πυράκτωση είναι απλά «στάχτη στα μάτια»,αφού δεν θα επιτραπεί η παρακολούθηση των εργασιών από ομάδα επιστημόνων από τα ενδιαφερόμενα κράτη. Ακόμα και αν δεν γίνει κάτι τέτοιο το ρίσκο από τον πειραματισμό αυτό είναι πολύ μεγάλο. Αλήθεια ποια θα είναι η τελική καταστροφή αν για κάποιο λόγο παρουσιαστεί κατά τη διαδικασία της υδρόλυσης στο μέσο του πελάγους κάποιο αξεπέραστο πρόβλημα; Τα «διεθνή» νερά του τριγώνου όπου σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν το πείραμα της καταστροφής των χημικών της Συρίας αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του μεσογειακού οικοσυστήματος. Δεν υπάρχουν «στραλίκια» στα φυσικά οικοσυστήματα. Μία έξωθεν επίδραση μπορεί να μεταφερθεί από το ένα στο άλλο. Κι αυτό επιτυγχάνεται ταχύτερα στη Μεσόγειο, όπου η λεκάνη της διασχίζεται από μεγάλα και μικρά θαλάσσια ρεύματα.
Η Μεσόγειος δεν στέργει πειράματα στη πλάτη της. Κι αυτό γιατί έχει υποστεί εδώ και χιλιετίες τέτοιες ανθρώπινες παρεμβάσεις, ώστε ελάχιστα από τα αρχικά της οικοσυστήματα έχουν μείνει. Δεν γνωρίζει ο Ο.Η.Ε. ο θεματοφύλακας της σύμβασης για την απαγόρευση των χημικών όπλων, πως η Μεσόγειος ενώ αντιπροσωπεύει το 1% των παγκόσμιων θαλάσσιων εκτάσεων,περιέχει το 6% του συνόλου των θαλάσσιων ειδών; Δεν έχει αναγνώσει το δικό του πρόγραμμα περιβάλλοντος σύμφωνα με το οποίο κάθε χρόνο χύνονται στη Μεσόγειο 650 εκατομμύρια τόνοι λυμάτων, 129.000 τόνοι ορυκτέλαιου, 60.000 τόνοι υδραργύρου, 3.800 τόνοι μολύβδου και 36.000 τόνοι φωσφορικών αλάτων και ότι το 70% των αποβλήτων δεν έχει υποστεί κανενός είδους επεξεργασία; Δεν έχει πληροφορηθεί πως στις παράκτιες πόλεις της λεκάνης της Μεσογείου σε δέκα χρόνια θα ζουν 150 – 170 και οι τουρίστες που θα συγκεντρώνονται σ αυτές κάθε χρόνο θα ξεπεράσουν τα 200 εκατομμύρια; Δεν έχει ακούσει πως στη Μεσόγειο κάθε λεπτό της ώρας ταξιδεύουν 2.000 πλοία, πως σε ετήσια βάση χύνονται από διάφορες αιτίες 1.000.000 τόνοι αργού πετρελαίου, πως κολυμπούν 250 δισεκατομμύρια μικροπλαστικά και πως η ανανέωση των νερών της χρειάζεται 80-90 χρόνια; Δεν έφτασε στα χέρια του η καταγγελία της Legabiente σύμφωνα με την οποία έχουν βυθιστεί στη Μεσόγειο περισσότερα από 30 πλοία με τοξικά και πυρηνικά απόβλητα;
Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από την επιλογή της Μεσογείου για την καταστροφή εν πλω των συριακών χημικών όπλων; Γιατί δεν ακούγεται το κουδούνι του κινδύνου για μη αναστρέψιμη αποϊσορρόπηση του μεσογειακού οικοσυστήματος; Τι «τζίρος» και «τζόγος» παίζεται σ’ αυτό το εγχείρημα;
*γεωπόνος, ερευνητής, οικοτοξικολόγος
Το υπόλοιπο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Αν και μεγάλο αξίζει το κόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου