….. Ακρίδες.

Αυτή την εποχή.

Συνήθως τα απομεσήμερα.

Τις ημέρες που έχει λιακάδα.

Τις βλέπεις δυό-δυό.

Όχι δεν είναι Χιώτισσες.

Κοκκινομετοχιανές είναι.

Και κοντοχωριανές.

Κατσιφαριανά.

Χρυσοπηγή.

Βεήτ Μπέη.

Και πάει λέγοντας.

Βγαίνουν να μαζέψουν χορταράκια.

Βρώσιμα χορταράκια.

Που υπάρχουν εν αφθονία.

Ξεκινούν με τα πόδια.

Φορώντας πασουμάκια.

Κρατώντας τσάντες.

Και τσαντάκια.

Κάπου μέσα στις τσάντες.

Καλά κρυμμένα γαλοτσίνια.

Άντε αθλητικά παπούτσια.

Φτάνοντας προς το Μετόχι του Καλλιτέρη.

Αλλάζουν παπουτσάκια.

Οπλίζονται.

Με καλά ακονισμένα μαχαιράκια.

Και ξαμολιόνται.

Σαν τις φουριάρες κατσίκες.

Που το σκάσανε.

Μετά από μήνες εγκλεισμού.

Σε στάβλο.

Δεν αφήνουν τα δυο μαζί.

 Ότι βρουν.

Ακρίδες σκέτες.

Χτές το απόγευμα.

Με το που έβγαλε τον ήλιο.

Πέτυχα.

Στο κήπο μου.

Δύο τέτοιες.

Προς το τέλος της … τουρνέ τους.

Οι τσαντούλες.

Είχαν μετατραπεί.

Σε τσαντάρες.

Τίγκα.

Φίσκα.

Στα καλούδια.

Από όπου είχαν περάσει.

Είχαν τσαλαπατήσει.

Ότι δεν είχαν κόψει.

Τους φέρθηκα.

Όσο κόσμια μπορούσα.

Διώχνοντας τες.

Οι επόμενες ας προσέχουν.

Από σήμερα.

Κυκλοφορεί.

Κρύβεται.

Στα αβοκάντο.

Ένα τέρας.

Ένας ανισόρροπος.

Ένας επικίνδυνος.

Κρατά στα χέρια του.

Μια πετσέτα.

Καλά διπλωμένη.

Μέσα στα … διπλώματα.

Έχει βάλει.

Μια πλάκα σαπούνι.

Μεγάλη πλάκα.

Της ΑΒΕΑ.

Όποια πετύχει να κλέβει.

Τη κάνει του …. σαπουνιού.

Και της πετσέτας.

Που δεν αφήνουν  μελανιές.

Στα δυνατά χτυπήματα…..