Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Άλογα, ζωσμένα με τα κάρα της ανάπτυξης….




Ποια χρονιά ήταν που το λάδι της ελιάς είχε «χτυπήσει» τις 1000 δραχμές; Το 1991, 92; Κάπου εκεί τέλος πάντων ήταν. Κυβερνούσε ο Μητσοτάκης πάντως.  Τότε ήταν που γύριζαν στα χωριά της Μαδάρας, πεφωτισμένοι γραμματείς και φαρισαίοι του τότε Υπουργείου Γεωργίας.  Κολλητάρια,   φίλοι της «αγίας οικογένειας». Καλούσαν τον κόσμο να φυτέψει και άλλες ελιές.  Γιατί το λάδι θα έπιανε τα 2 χιλιάρικα.  Χιλιάδες στρέμματα άγριας χλωρίδας, ημιορεινών και ορεινών εκτάσεων, ξεχερσώθηκαν. Φυτεύτηκαν εκατομμύρια νέα δέντρα ελιάς. Το λάδι ποτέ δεν έπιασε τις τιμές που υποσχέθηκαν  οι προφεσόροι. Μα το περιβαλλοντικό έγκλημα ήδη είχε γίνει.  Η καταστροφή ήταν πολυεπίπεδη. Της οποίας οι  παρενέργειες  θα υφίστανται  για πολλά χρόνια ακόμα.  Σε συνδυασμό με όλες αυτές τις ανερμάτιστες πολιτικές για τον πρωτογενή τομέα. Σε τοπικό  και κεντρικό επίπεδο.



Εκ των υστέρων, το «ίδρυμα»  διατήρησης και διαιώνισης  της οικογενειακής  υστεροφημίας τους, προωθεί  άκρως επικοινωνιακά, συνεπικουρούμενο και από τους λογής –λογής  τοπάρχες, μελέτες, αναδάσωσης  των  Λευκών  Ορέων.  Συγνώμη αλλά οι Μαδάρες θα αναδασωθούν, όπως πρέπει,  αν τις αφήσουμε στην ησυχία τους. Περιορίζοντας τις σύγχρονες καταστρεπτικές  ανθρώπινες δραστηριότητες.



Όσο για την «νέα διαμπερή των Λευκών Ορέων στράτα», τι να πω.  Τάσσομαι με το μέρος της Στράτας των Μουσούρων. Που μια ζήλεια,  μετά από μια ιστορία 4.000 ετών,  η καημένη,  θα την  νοιώσει….

Δεν υπάρχουν σχόλια: