Όνειρα τρελά, ενός κουρασμένου που κρεβάτια ονειρεύεται.

Τις ημέρες αυτές, δουλεύω πολύ.
Οι δουλειές είναι πολλές και επείγουσες.
Χώρια τα έκτακτα.
Ζευγαρίσματα, φυτέματα, ξεβοτανίσματα, φυτοπροστασίες, καθαρισμοί ελαιόδενδρων από τα ξεφυσίδια, παραγγελίες προϊόντων, κόψιμο ξύλων για τη ξυλόσομπα…..
Από κοντά και τα καταραμένα γραφειοκρατικά, οι οικογενειακές υποχρεώσεις, τα διάφορα συμβούλια.
Ο ελεύθερος χρόνος ανύπαρκτος.
Και οι ώρες ύπνου ελάχιστες.
Που να φτάσουν, 5 ώρες με το ζόρι για να προλάβω να ξεκουραστώ…..
Μέρες τώρα λαχταρώ, να πιάσει «μια βροχή, μια καταιγίδα», διαρκείας.
Από αυτές που η βροχή πέφτει δυνατά, που αστράφτει, βροντά και φυσάει αέρας.
Για να εξαφανίσουν….
…Τη φασαρία των πολλών αυτοκινήτων που ανεβοκατεβαίνουν από το δρόμο της κακιάς ώρας, που από το 2001, χαρακτηρίστηκε «αρτηρία πρόσβασης» για το νέο Νοσοκομείο και που περνάει μπροστά από το σπίτι.
…Το θόρυβο από το φαναρτζίδικο αυτοκινήτων που με «όλους τους νόμους και τις διατάξεις» φυτεύτηκε δίπλα στα σπίτια μας.
…Τις τσιρίδες του χοντρομπαλά και πανηλίθιου ιδιοκτήτη του.
…Τη ξινισμένη φωνή της ξιπασμένης γειτόνισσας μου, βαπτισμένης Ελένης που κάποια στιγμή έγινε Ελίνα και που ξανάγινε Ελένη μόλις άρχισε να διαφημίζει ο Βέγγος στη τηλεόραση τα κωλόχαρτα «Ελίνα».
Να βρέξει, να αστράψει και να βροντήσει.
Να μην μπορώ να δουλέψω με γαλότσες και νιτσεράδα.
Ετοιμάζοντας παραγγελίες.
Να πέσω στο κρεβάτι.
Να χουχουλιάσω κάτω από τη κουβέρτα.
Και να κατεβάσω … βλέφαρα.
Να κοιμάμαι ώρες.
Ώρες ατέλειωτες.
Με έναν ύπνο βαθύ, γλυκό, λυτρωτικό!
Χωρίς όνειρα.
Και να ονειρευτώ, τι;
Λεφτά, χαβανέζες, κότερα, αμαξάρες, σπιταρόνες;
Το έργο τόχω ξαναδεί.
Και βαρεθεί!
Είπαμε, ύπνο θέλω…..