Δύο χρόνια μετά: Μακαρία!

Σήμερα το πρωί, περιμένοντας να ξημερώσει και πίνοντας καφέ, ξεφύλλιζα μηχανικά τη Σαββατιάτικη εφημερίδα.

Το μάτι μου σκάλωσε σε μία φωτογραφία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου.
Στη λεζάντα της φωτογραφίας έγραφε:

«Ένας γέροντας μου είχε συστήσει να αποφεύγω τα 3 Δέλτα:

Δικηγόρους, Δημοσιογράφους και Δεσπότες».

Τι θυμήθηκα με αυτό;
Ο αθεόφοβος;
Το προκάτοχο του.
Και για την ακρίβεια τη κηδεία του!

Παρά το γεγονός ότι σπάνια έβλεπα

και εξακολουθώ να βλέπω

τηλεόραση,

τις περισσότερες φορές επιλεκτικά,

εκείνο το μεσημέρι, λίγο μετά τη κηδεία του Μακαριστού,

την ώρα του φαγητού,

την άνοιξα.

Έτσι, για χάζεμα.
«Έπεσα» στις δηλώσεις ενός «άγιου».
Προφανώς υποψήφιου.
Για τη χηρεύουσα θέση του Αρχιεπισκόπου.
Λίγο μετά τη κηδεία.
Μέσα στο νεκροταφείο.
Δεν είχα ακούσει τι είπε.
Γιατί είχα απορροφηθεί από το θέαμα πίσω του
Παρατρεχάμενοι - κλασικό φαινόμενο της εποχής, γενικώς - ιερωμένοι γελούσαν.
Όχι απλά γελούσαν, σκασμένοι από τα γέλια ήταν!
Σαν να είχε σηκωθεί ο Μακαριστός, πριν τον σκεπάσουν & τους είχε πει ένα τελευταίο ανέκδοτο.
Από αυτά τα «γελαστερά» που συνήθιζε να λέει.
Είχα γελάσει & εγώ.
Φανταζόμενος τη σκηνή.
Αλλού τα ράσα & αλλού τα θαύματα, θα ήταν!
Άλλαξα κανάλι.
Οι μεσημεριανούδες, τα «πάνελ» & οι προσκεκλημένοι τους, ντυμένοι στα κατάμαυρα. «Λιβάνιζαν».
Την υποκρισία τους.
Μια μάλιστα, φορούσε στο κεφάλι της & ένα μπον-μπον με φτερά.
Μαύρο & αυτό!
Κουρούνα φτυστή.
Με χοντρή ροχάλα.
Μετά από αυτό, είχα κλείσει τη τηλεόραση.
Παρακαλώντας τον Ύψιστο να ρίξει, μία «τάπα» παράσιτα, στη συχνότητα που εκπέμπομαι.
Μπας & γλιτώσει.
Τουλάχιστον Αυτός.
Δεν το έχει κάνει ακόμα.
Φαίνεται περιμένει καταλληλότερη στιγμή.