Ότι κάνει το σούρουπο, το βλέπει η μέρα και γελά.

(Η νύχτα τραβάει τα εκσσσι-τέ-νσσσ-ιον της)

Είναι «δημόσιο πρόσωπο». Αστέρας του πολιτικού ντόπιου γαλαξία. Από τους ετερόφωτους. Της «σεμνότητας και ταπεινότητας». Εξ ου και η βέσπα. Κυκλοφορεί με αυτή. Πάντα. Με τον αέρα να κυματίζει τα, πριν από λίγο καιρό κομοδινί και τώρα κορακί, φρεσκοφυτεμένα μαλλιά του. Μιας και δεν φοράει κράνος. Ποτέ.
Είχα καιρό να τον δω. «Ζωντανό» ή στο «γυαλί». Τον είδα χθες. Ανέβαινα την Ακρωτηρίου. Εκείνος κατέβαινε. Ήταν σταματημένος στο φανάρι της Αγ. Φωτεινής. Το ρολόι του αυτοκινήτου έδειχνε 20.56. Ο ήλιος είχε δύσει. Τα αυτοκίνητα είχαν ανάψει τα φώτα τους. Εκείνος όμως φόραγε γυαλιά ήλιου. Από εκείνα τα μοντέρνα, τα σκουρόχρωμα.
Εντελώς και απολύτως καλοπροαίρετα αυτό που σκέφτηκα ήταν «με τόσες έγνοιες, υποχρεώσεις, κομματικές πίκρες, έχει σαλτάρει ο άνθρωπος».
Ναι!

Μόνο αυτό.
Μάρτης μου ο … Σατανάς!!!!