Κάτι "ξύπνια" παλικάρια.

Όσο με καλούν.

Κάτι Κολάτοι.

Κάποιοι Κωνσταντάρηδες.

Και τα ρέστα της ίδιας συνομοταξίας.

Να ξυπνήσω.

Να επαναστατήσω.

Να φωνάξω.

Να διαμαρτυρηθώ.

Να σηκωθώ  από το καναπέ.

Τόσο πιο έντονη μου γίνεται η επιθυμία.

Να αποκτήσω επιτέλους ένα καναπέ.

Άνετο.

Ευρύχωρο.

Βολικό.

Ει δυνατόν ανατομικό.

Να χωθώ βαθιά μέσα του.

Να οχυρωθώ πίσω από τα μαξιλάρια του.

Και να πέσω σε ένα λήθαργο βαθύ.

Γλυκό.

Αναίσθητο.......