Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Πόσο πολύ βαθιά και αλύπητα;




Όλες και όλοι μου το έλεγαν σήμερα.
Από το ραδιόφωνο.
Μέσω του ακουστικού.
Στο ένα αυτί.
Να μπω στο κλίμα των ημερών.
Με θετική ενέργεια.
Χαλαρά.
Την ευλάβεια τη ξεχνούσαν.
Τη κατάνυξη,  δεν τη γνώριζαν.
Και δώστου να βάζουν «απαλές» μουσικές.
Χαλαρωτικές.
Από το άλλο αυτί, το ελεύθερο, χωρίς  ακουστικό, άκουγα τα πολεμικά αεροπλάνα. 
Να περνούν από πάνω.
Πηγαίνοντας  για Λιβύη.
Γεμάτα με βόμβες.
Και να γυρνούν άδεια.
Από τις βόμβες.


Ασταμάτητα...

3 σχόλια:

kikop80 είπε...

:-(

Καλό Πάσχα ΠΑ.ΝΙΚΕ με υγεία και χαρα και καλή μας ανάσταση όλων μας!
Καλά να περάσεις!
:-)

Ανώνυμος είπε...

Κύριε ― άνθρωποι απλοί,
πουλούσαμε υφάσματα
(κ’ η ψυχή μας
ήταν το ύφασμά που δεν τ’ αγόρασε κανείς).
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγια
η πηγή και τα ρούπια είταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.
Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτια.
Εφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
― πιάνουνε στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα ―.
Τώρα, με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας• δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!
Να σου στείλω ένα ποίημα που μόλις διάβασα μαζί με τις ευχές μου για καλύτερες στιγμές,και για να μην νιώθεις μόνος;Σονόρα

Ανώνυμος είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ