Η φτώχεια μας……….

Αφότου έμαθα για τα καλά τι είναι η πολιτική.

Πάνε πολλά χρόνια από τότε.

Και αφού έσπασα τα μούτρα μου.

Πολλές φορές.

Με την ενασχόληση στα κοινά.

Αγανάκτησα.

Πολύ.

Θύμωσα πάρα πολύ.

Ο θυμός μου έμεινε.

Όσοι με διαβάζουν συστηματικά, αυτό καταλαβαίνουν.

Τουλάχιστον.

Και είναι πολλοί  εκείνοι που με ρωτούν.

Γιατί αυτή επιθετικότητα.

Πέρα από το σαρκασμό.

Τη ξεφτίλα.

Και το καλαμπούρι.

Μόνο έτσι ηρεμώ.

Μόνο έτσι  τα έχω καλά με τη συνείδηση μου.

Με το εαυτό μου.

Παραμένω όμως πάντα αγανακτισμένος.

Το κόστος των όσων γράφω, δεν με φόβισε.

Ποτέ.

Ας υπήρξαν φορές που απειλήθηκα.

Για ξυλοδαρμό.

Από του «θιγμένους».

Προς εμένα.

Τον «ανώνυμο».

Ας με κατηγόρησαν για «αστείο».

Και άλλα τινά.

Χέστηκα.

Τόσο απλά.

Και μετά συγχωρήσεως.

Έτσι ακριβώς χέστηκα και για τις καθημερινές συγκεντρώσεις «αγανακτισμένων».

Δεν συμμετέχω.

Συνειδητά.

Ούτε πρόκειται.

Και εγώ, βρίσκομαι σε δύσκολη οικονομική κατάσταση.

Δεν είναι η πρώτη φορά.

Αρνούμαι  όμως να γίνω υποχείριο.

Ποιών;

Γνωριζόμαστε  καλά.

Όσο για αυτό που έγινε χθες βράδυ στην Αθήνα, με προβλημάτισε πολύ.

Με φόβισε.

Ο όχλος.....