Που πας ρε στραβάδι;

Να πω, ότι δεν έτρεχα;

Έτρεχα του σκοτωμού.

Με κυνηγούσαν πολλά σήμερα.

Προγραμματισμένα και απρογραμμάτιστα.

Έκτακτα που δε ξελείπουν.

Έπρεπε κάποια από αυτά να γίνουν.

Άμεσα.

Το τρέξιμο το επέτρεπε και ο δρόμος.

Ίσιος και χωρίς λακκούβες.

Και σχετικά φαρδύς.

Ξαφνικά τον είδα.

Μου πετάχτηκε από την άκρια του δρόμου.

Βγήκε μέσα από τις ξινήθρες.

Για να περάσει κάθετα το δρόμο.

Έσερνε και ένα κλαδί.

Στα λίγα μέτρα μπροστά μου.

Ξαφνιάστηκα.

Πάτησα το φρένο.

Δεν πίστευα στα μάτια μου, με αυτό που έβλεπα.

Ένας σκαντζόχοιρος!

Καλοθρεμμένος.

Ξύπνιος αυτή την εποχή!!

Με τη βοήθεια των μικρών ποδαριών του, έτρεχε και αυτός.

Ευτυχώς με το θόρυβο της μηχανής και του φρεναρίσματος φοβήθηκε.

Έκοψε ταχύτητα και έκανε στροφή.

Για να γυρίσει πίσω.

Όταν σταμάτησε το αυτοκίνητο και μέχρι να βγάλω τη φωτογραφική μηχανή, ξανάκανε στροφή, αύξησε ταχύτητα και πέρασε απέναντι.

Εκεί που ήθελε να πάει.

Πρόλαβα και τον τράβηξα μία και μοναδική φωτογραφία.

Χάθηκε ανάμεσα στα ψηλά και πυκνά χόρτα του χωραφιού.

Και έμεινα με τις  απορίες μου.

Τι να σημαίνει άραγε  η παρουσία, 

αυτή την εποχή και μάλιστα μες το μεσημέρι 

ενός  νυχτόβιου ζώου,  

 που έπρεπε να είναι σε χειμέρια νάρκη;