Για όνομα το έχει ο Θεός!

Σήμερα το πρωί σηκώθηκα στις 5. Όπως κάθε μέρα.  Έφτιαξα καφέ και βγήκα στην αυλή. Πίνοντας τον,  ετοίμαζα και τις παραγγελίες που είχα να παραδώσω, από τα προϊόντα που είχα μαζέψει χθες το απόγευμα. Στις 5.30, πάνω που χάραζε, μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα για το χωράφι. Έπρεπε να συμπληρώσω τις παραγγελίες με κάτι μικροποσότητες. Στις 6 παρά 10, ήμουν πίσω. Φορτώνοντας είδα ότι μου έλειπε ένα τελαράκι. Με 4 κιλά ατζούρια κλωσουδάκια και 10 ματσάκια  ξερά σκόρδα. Παρά το γεγονός ότι ήμουν σίγουρος, πως φεύγοντας το είχα αφήσει εκεί, μαζί με τα υπόλοιπα, έψαξα όλη την αυλή. Δεν το βρήκα.

 

Κάποιος μου το είχε κλέψει. Την ώρα που έλειπα. Σίγουρα κάποιος  γείτονας ήταν. Και όχι αλλοδαπός. Αυτοί έχουν φύγει προ πολλού. Δικός μας. Δεν είναι η αξία των προϊόντων, περίπου 10 Ευρώ, αλλά η πράξη. Επειδή έχει «ξαναχτυπήσει» και παλαιότερα ο φίλος ή  η φίλη,  κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να πληρώσει. Εκεί είναι που θα γελάσουμε όλοι μαζί. Για το τι βρήκε να τον περιμένει και το τι πήρε….