Ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό.

Χθες το πρωί ξύπνησα χωρίς το ξυπνητήρι. Αριστοκρατικά. Στις 7 και μισή. Το κέρδος πολύτιμο. Δυόμισι  ώρες παραπανίσιου  ύπνου. Μετά το πρώτο καφέ της ημέρας και πριν εξατμιστεί εντελώς η πρωινή υγρασία, έριξα λίγο θειάφι στους κήπους. Σαν τελείωσα, πλύθηκα με κρασί πρώτα, για να φύγει από πάνω μου το θειάφι και μετά με νερό και τα λοιπά, κανονικά.

Πριν πάω να ψηφίσω, έπρεπε να φτιαχτώ. Και ψυχολογικά. Για αυτό, πήγα στο ψιλικατζίδικο και πήρα το «Βήμα». Στη σελίδα Α12, ήμουν ήδη πανέτοιμος. Πύραυλος….  που καίει το καύσιμο!

Ξεκίνησα για το εκλογικό τμήμα φουριόζος. Και με μια ελπίδα. Ένα καημό. Να ζήσω από σήμερα αυτό που είχα χάσει. Που δεν είχα προλάβει. Γιατί ήμουν αγέννητος. Να πιω γάλα σκόνη, να φάω κίτρινο τυρί, και ψωμί. Άντε και φυστικοβούτηρο. Όλα της Παγκόσμιας Επισιτιστικής Βοήθειας.

Ως οικολόγος εναλλακτικός, με ιδεολογικές τάσεις και ανησυχίες εφάμιλλες με αυτές του Βεργή, είχα και εξακολουθώ να έχω, ένα απωθημένο.  Να κάνω ένα τέϊστ. Μια γευσηγνωσία  βρε αδελφέ, των προϊόντων διατροφής που προέρχονται από μεταλλαγμένα φυτά και ζώα.  Αν έβγαινε ο Τσίπρας, θα ερχόταν η Δραχμή, θα χρεοκοπούσαμε, νάτη και η Επισιτιστική Παγκόσμια Βοήθεια, με τα μεταλλαγμένα!

Καθ΄ οδό  για  το εκλογικό τμήμα πέρασα από τα καφενεία. Είδα τα γαλάζια κοματόσκυλα, που είχαν εμφανιστεί και πάλι, να πουλούν μούρη, φόβο και τρόμο. Κερνώντας όμως τσικουδιές και μπύρες.

Στην είσοδο του εκλογικού τμήματος,  μπροστά μου ήταν  μια γνωστή και κοντή. Με τα πόδια της έσερνε κάτι δίπατους κοθόρνους. Με τα χέρια της τις 2 δίδυμες 4χρονες κόρες της. Τα ρούχα της ήταν σε διάφορες αποχρώσεις του μπλε. Τα δυδιμάκια, είχαν ψευτοτατουάζ με χρυσόσκονη, στα πόδια, στα χέρια και στα μάγουλα. Όλα με το σήμα της ΝΔ.

Έχοντας ψηφίσει και βγαίνοντας στο προαύλιο χώρο, έπεσα πάνω σε άλλους γαλάζιους. Κουβαλούσαν πάνω σε μια καρέκλα έναν υπερήλικα, για να ψηφίσει.

Η ελπίδα μου άρχισε να ξεφουσκώνει. Με έζωσαν  οι προκηρύξεις,  τις οποίες είχαν πετάξει τη νύχτα οι του ΚΚΕ. Χόρευαν το «όπου φυσάει ο άνεμος πάμε».

Το υπόλοιπο της ημέρας το πέρασα στη θάλασσα. Ας είχε αέρα και φουσκοθαλασσιά. Ήταν όμορφα. Έκατσα μέχρι αργά.

Το βράδυ όταν άνοιξα τη τηλεόραση, έπεσα πάνω στον Μαρκογιαννάκη. Κάθιδρος θριαμβολογούσε.

Το πήρα απόφαση. Μεταλλαγμένα δεν θα φάω, με το πρόσχημα της επισιτιστικής βοήθειας. Θα το ρίξω όμως στα «ηρεμιστικά». Και θα έρθει ο όψιμος σωτήρας μου να με σώσει. Προϋπηρεσία σε αυτό τουλάχιστον έχει…

Πάμε για ύπνο Κατερίνα.

Καληνύχτα …..