Η κούκλα…

Δεν ξέρω αν είναι αρσενική ή θηλυκή. Ελισάβετ τη βάφτισα. Από το «κολισαύρα». «Κολισαύρα» είναι το παρατσούκλι μιας γειτόνισσας. Με το όνομα Ελισάβετ.

Συχνάζει εκεί που είχα φυτέψει τα κλωσουδάκια. Κάθε φορά που τα μάζευα, έβγαινε περίπου από το ίδιο μέρος. Πότε μέσα από τα χόρτα και πότε κάτω από το μαύρο νάιλον.

Η πρώτη μας συνάντηση ήταν επεισοδιακή. Τρομάξαμε και οι δυό. Έτσι όπως πετάχτηκε μέσα από τα πόδια μου, νόμισα ότι ήταν φίδι. Όσο νάνε το κάτι τις μου τόπαθα!

Στην αρχή έφευγε. Κρυβόταν παραπέρα. Σιγά σιγά με συνήθισε.  Όταν πλησίαζα έβγαινε με την ησυχία της, απομακρυνόταν  λίγο και καθώς προχωρούσα στο μάζεμα, επέστρεφε στη κρυψώνα της. Προχθές, στο τελευταίο μάζεμα των ατζουριών, μου στήθηκε κιόλας. Για να τη φωτογραφήσω. Κάτι σαν αποχαιρετισμό. 

 Όμορφη  δεν είναι;