Δεν υπάρχει τσίπα.

Δεν έχει δουλέψει.

Ποτέ στη ζωή του.

Μια ζωή έτρωγε.

Λεφτά άλλων.

Του πατέρα του.

Της γυναίκας του.

Τα δανεικά και αγύριστα.

Των αφελών «φίλων» του.

Και του κόμματος.

Κομματόσκυλο του κερατά.

Κολαούζος βουλευτού.

Παρατρεχάμενος βαψομαλλιά κομματικού παράγοντα.

Εκλέγεται χρόνια πολλά ως δημοτικός σύμβουλος.

Με ψήφους κομματικές.

Και της μεγάλης φάρας του.

Όλο και κάτι τσιμπολογά.

Από τη συμμετοχή του.

Σε διάφορα.

Από τα κρυφά και φανερά.

Συμβουλιτιλίκια του Δήμου.

Χτες τον είδα  σε μια κηδεία.

Μιας κοινής γειτόνισσας μας.

Που όσο ζούσε.

Δεν  είχε πει μια καλημέρα.

Ούτε στη μακαρίτισσα.

Ούτε στα παιδιά της.

Γιατί ήταν «τρελή».

«Σκατόγρια».

Φορούσε κουστουμιά.

Γραβάτα.

Και έκανε δημόσιες προεκλογικές σχέσεις.

Παίζοντας το μεγαλοπαράγοντας.

Μοίραζε χαιρετούρες.

Χαμόγελα.

Υποσχέσεις για ρουσφέτια.

Και αισιοδοξία.

Ότι καλά θα πάνε.

Θα ξαναβγούνε.

Και ότι δεν πρόλαβαν.

Να κάνουν μέχρι τώρα.

Θα το κάνουν την επόμενη πενταετία…..