Η αλήθεια να λέγεται.

Μέρος πρώτο: Ο πικρός  καφές.

Όσο ήταν. Ο τελευταίος Δήμαρχος. Του Καποδιστριακού Δήμου «Ελευθέριος Βενιζέλος». Είχα ανοιχτή πρόσκληση. Διαρκείας. Για καφέ στο γραφείο του.

Δεν είχα καμία πρόθεση. Να πιω αυτόν το καφέ. Να μετατραπώ σε αυλικό. Ή κολαούζο. Εξ άλλου με ενοχλούσαν. Η τελειωσύνη. Η μεγαλομανία. Ο καβαλικεμός. Η άκρατη περιαυτολογία του.

Όποτε έπρεπε να πάω στο Δήμο. Για δουλειά. Διακριτικά πήγαινα. Διακριτικά  έφευγα.

Όταν όμως. Η κατάσταση με τα σκουπίδια . Στο Κόκκινο Μετόχι. Άρχισε να γίνεται τραγική. Ενοχλητική. Προσβλητική. Να κινδυνεύει η Δημόσια υγεία. Έκανα την ανάγκη φιλότιμο και πήγα. Κρατούσα ένα μεγάλο πακέτο. Με φωτογραφίες. Που απεικόνιζαν επακριβώς το πρόβλημα.

Του μίλησα καταρχήν για ένα πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που εφαρμοζόταν εκείνη την περίοδο στο Δήμο Ελευσίνας. Η διαλογή των οικιακών απορριμμάτων γινόταν από τους ίδιους τους δημότες. Έξω από κάθε σπίτι υπήρχαν οι ανάλογοι κάδοι. Και τα δημοτικά τέλη που πλήρωναν καθορίζονταν όχι από τα τετραγωνικά των σπιτιών. Μα από των όγκο των σκουπιδιών. Θα μπορούσε κάλλιστα  να εφαρμοστεί αυτό το πρόγραμμα και στο Κόκκινο Μετόχι.

Η απάντηση που πήρα ήταν: «Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται».

Αναγκαστικά και ως εναλλακτική λύση του πρότεινα:

1.      Να τοποθετηθούν και άλλοι κάδοι. Και σε άλλα σημεία. Ούτως ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες όλων και να μειωθεί ο όγκος των σκουπιδιών  που δεχόντουσαν οι ήδη υπάρχοντες. Επίσης να μπουν και άλλοι κάδοι ανακύκλωσης.

2.      Να αδειάζονται και να πλένονται κάθε μέρα. Πράγμα το οποίο δεν γινόταν.

3.      Επειδή πολλοί γείτονες δεν γνώριζαν τις υποχρεώσεις τους, καλό θα ήταν να σταλθούν μέσω των λογαριασμών της ΔΕΥΑΧ, ενημερωτικά φυλλάδια. Ή να μοιραστούν αυτά τα φυλλάδια από το Πολιτιστικό Σύλλογο του Κόκκινου Μετοχιού.

4.      Να δημιουργηθούν μικρά,   ενημερωτικά επί του θέματος, τηλεοπτικά – ραδιοφωνικά σποτάκια, τα οποία θα μεταδίδονται από τους τοπικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Στα πλαίσια της Εταιρικής  Κοινωνικής τους Ευθύνης.

5.      Οι δημότες που δεν θα συμμορφώνονταν  να τιμωρούνται με τα πρόστιμα που προέβλεπε ο κανονισμός. Ελλείψει ελεγκτικών μηχανισμών να δέχεται ο Δήμος επώνυμες καταγγελίες για τους παρανομούντες.

«Δεν μπορώ να κάνω τίποτα».

Ήταν η απάντηση του.

Με ύφος σκιαιότατο και απαξιωτικό.

Λες και του ζητούσα ρουσφέτι.

Και με ξαπόστειλε στον … Αντιδημαρχούλη. Τον υπεύθυνο για τα σκουπίδια.

Χωρίς να με κεράσει καφέ. Ούτε καν νερό!

Επανέλαβα και σε αυτόν τα ίδια. Στο μόνο που συμφώνησε ήταν να έρθει να κάνει μία «πραγματογνωμοσύνη». Το μόνο που έκανε, ήταν ότι τους 2 κάδους στη γωνία της Σοφοκλή Βενιζέλου και Κόκκινου Μετοχιού, εκεί δηλαδή που το πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο,  να τους κάνει 3!

Επειδή φαινόταν πια ότι είχα να κάνω με ανθρώπους ανίκανους, επικίνδυνους,  άρχισα να προβάλω και να αναδεικνύω το πρόβλημα μέσω των «Χανιώτικων Νέων». Τότε ήταν που άκουσα την απειλή, από τον  Αντιδημαρχούλη, ότι αν δεν σταματήσω να γράφω στην εφημερίδα, για αυτό το θέμα, θα  βάλει άλλους 5 (πέντε ) κάδους σε αυτή τη γωνία…..

 Στα επόμενα η συνέχεια.

Της μιας καλής κουβέντας.