ΟΤΙ ΚΑΛΛΙΤΕΡΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ!

Η οδηγός πολυτελούς τζίπ, κυρία

Μπέμπα Ζαρατούστρα-

Φουρνέλου, προσπάθησε

στις αρχές της εβδομάδας να

ξελογιάσει αγωνιστές αγρότες

έξω από την κοιλάδα των Τεμπών.

Φυσκά απέτυχε οικτρώς

Και τώρα βρίσκεται

με νευρικό ΄κλονισμό στη Λάρισα.

Τα Σαββατιάτικα

Του Γιάννη Ξανθούλη

Τρακτέρ

και ... τρακτρέρατα

Πριν από μισό αιώνα είχα ζήσει με αγρότες. Σε καλοκαιρινές διακοπές. Ημουν παιδί και κάπου ο μόχθος και η χωμάτινη ζωή τους μου φαίνοταν εξόχως γραφικά. Οπως στα μυθιστορήματα της Περλ Μπακ ή του Φόκνερ ή και των μεσοπολεμικών συγγραφέων που διαβάζαμε τότε με θαυμασμό και πάθος: ηλεκτρικό ΔΕΝ υπήρχε, δρόμοι δεν υπήρχαν, δηλαδή με άσφαλτο, το ραδιόφωνο άγνωστο είδος καθώς και τα αυτοκίνητα που τα αντικαθιστούσαν θαυμαστά τα μουλάρια και τα γαϊδουράκια. Δεν τους αποκαλούσαμε ΕΜΕΙΣ των πόλεων «αγρότες», αλλά χωρικούς και στη χειρότερη περίπτωση «χωριάτες»...

Μάλιστα θυμάμαι που αγανακτούσα γιατί δεν φορούσαν παραδοσιακές στολές ή γιατί δεν μιλούσαν με δεκαπεντασύλλαβο που θα ήταν και το πιο σωστό. Με κάλυπταν όμως ως προς τον «τίμιο ιδρώτα» που χυνόταν άφθονος μες στα χρυσά μεσημέρια του αλωνίσματος και των άλλων κοπιαστικών εργασιών. Ανδρες και γυναίκες μοσχοβολούσαν γη. Γη και καπνό. Γη και σιτάρι. Γη και πατάτες. Γη και φρέσκα κηπευτικά με προεξάρχουσα την ντομάτα και τα αγγουράκια ν' ακολουθούν.

Ενα άλλο καλοκαίρι θυμάμαι το φρεσκοκομμένο τριφύλλι και τη δύναμη που είχαν τα καλάμια των καλαμποκιών. Ή το θαύμα των βαμβακιών και των καρπουζιών από αμερικάνικο σπόρο.

Πόσος καιρός πέρασε. Πέρασε χωρίς να σβηστεί τίποτα από τη μνήμη μου. Ονόματα, ιδρώτες, πρόσωπα, τολμηρές κινήσεις των νέων, θυμοί πίσω από τις τσουκνιδόπιτες και τα λαδερά φασολάκια με το πολύ ζουμί. Το ψωμί μαύρο, λες και το ζύμωσαν με αντιηλιακό. Μόνο που τότε ο ήλιος συμμαχούσε με το δέρμα μας. Κι έτσι αυτός ο καλοκαιρινός κόσμος για μένα ήταν οι άνθρωποι του αληθινού μόχθου. Οι άνθρωποι που χρόνια έβλεπα ζωγραφισμένους στα αναγνωστικά μας, εκείνοι που απηχούσαν τέλεια τη σωματική διάπλαση των ηρώων των βιβλίων... «Της γης οι άνθρωποι από πηλό και δάκρυα πλασμένοι...».

Πώς ζούσαν; Τι όνειρα έκαναν; Πώς ρουφούσαν την παγωνιά του χειμώνα; Αγνωστο. Ξέραμε πως έκαναν πολλά παιδιά και ότι κατέφευγαν στον παπά ή στη... μαμή α λα Γεωργία Βασιλειάδου όταν αρρώσταιναν...

Είχαν... Μάλλον δεν είχαν τίποτα, εκτός από καθαρό αέρα, παρατεταμένες Κυριακές με σιωπή και όσα έπρεπε για τον μπακάλη και για το τρένο αν χρειαζόταν να κατεβούν στην πόλη...

Χρόνια αργότερα στη ζωή τους μπήκε η μετανάστευση (μιλώ για τον Εβρο), τα γεωργικά φυτοφάρμακα, τα μηχανήματα, το ηλεκτρικό, η άσφαλτος και μια υποτυπώδης σύνταξη για το κερί της εκκλησιάς. Ακούσαμε και για τις τράπεζες, ακούσαμε διάφορα... Κάποιοι μάλιστα έγιναν πλούσιοι γιατί τα ανυπόληπτα χωραφάκια απέκτησαν αξία ως οικόπεδα... Αλλα χωριά ερήμωσαν. Ενισχύθηκαν οι πόλεις: Ηρθαν καινούργιες μηχανές. Πολλές μηχανές. Αποκτήσαμε αυτοκίνητα. Και δρόμους. Καλούς δρόμους. Ο καλός Θεός βέβαια δεν έπαψε να βομβαρδίζει με χαλάζια, βροχές, παγετούς τις καλλιέργειες. Οι αγρότες -έτσι τους έλεγαν πια- σιχάθηκαν και τους ουράνιους και τους επίγειους προστάτες. Στο τέλος, πλάκωνε η... Δημοκρατία ως διαιτητής και τους κάλμαρε... Είπαν ότι έπαιρναν δάνεια και ότι η παλιά σκληρή ζωή είχε ξεχαστεί. Ελεγαν και λένε διάφορα... Επειτα ό,τι είχε γίνει τόοοοοσα χρόνια εις βάρος των αγροτών μετατράπηκε σε οργή ή θυμό. Αλλοι είπαν ότι ήταν θέμα αντιπολίτευσης. Αλλοι ότι είχαν χάσει την πίστη τους στους χαρτογιακάδες της εξουσίας... Εκαναν μπλόκα, σάπισαν κάποια κρέατα στις νταλίκες, θύμωσαν αρκετοί, άλλοι θυμήθηκαν πως ο «χειμερινός τουρισμός» κάηκε ΑΦΟΥ τα χιονοδρομικά κέντρα θέλουν όσο να 'ναι την... εθνική τους. Στο μεταξύ οι ηγέτες και οι ηγεμόνες, πιστοί στη ρήση «Δουλειά ΔΕΝ είχε ο διάβολος, πηδούσε τα παιδιά του», βρήκαν τηλεοπτική διέξοδο. Εξόχως αναλυτικοί, έκαναν και την προπαγανδίτσα τους, έγλειφαν και τον Μέγα στρατηλάτη Κώτσο τον Β'... Οπότε η κυρία Σιλάνα Σαλιάγκου, μη χάσει, μου γράφει εν θερμώ μερικούς στίχους που δεν έχω κανένα λόγο να αποκρύψω... άσχετα αν οι δρόμοι μισάνοιξαν ή έγιναν γλιστεροί από την απογοήτευση όσων περίμεναν το εξωτικό φρούτο της συμπαράστασης... Λοιπόν: Τάδε έφη Σιλάνα Σαλιάγκου... με λυρικό θυμό.

ΔΕΝ θέλω άλλη Τζάγκουαρ

ΔΕΝ θέλω άλλη Μερσέντες.

ΘΕΛΩ τρακτέρ,

να με θωρούν

και να μαρσάρουν μέντες...

-.-

Θέλω τρακτέρ γεωργικό

με πλήρη εξαρτήματα

να κλείνω τον Μαλιακό

και να αμολάω αιτήματα.

-.-

Διατί μονάχα με τρακτέρ

και αιχμηρών αγώνων

μπορώ να βρω το δίκιο μου

στο κράτος των βαρόνων.

-.-

Να κόβω δρόμους κι εθνικές

στα πέντε και στα τρία

και να χτυπιέται στη Βουλή

σούμπιτη η τσοκαρία.

-.-

Γιατί κι εγώ όπως κι εσείς

βάσει πολλών κριμάτων

παρανομούμε δίκαια

προς τέρψη των κομμάτων.

-.-

Κι όσο μιλάνε στη Βουλή

για εκλογές και κρίση

με το τρακτέρ στην εθνική

τα πάντα θα 'χω κλείσει.

-.-

Θα μπαίνει φράγμα ο θυμός

να μην περνούν ατσίδες,

μονάχα αρνάκια, καγκουρό

και αλανιάρες γίδες...

Αυτά από τη σεμνή Σιλ. Σαλ.