Εν τέλει, εντελώς!

Η απάντηση που περίμενα τόσες μέρες, από την Αγροφυλακή, δόθηκε!

Δεν ήταν δημόσια.

Ήταν τηλεφωνική, ιδιωτική και άκρως απολογητική.
Βεβαίως και δεν με ικανοποίησε.
Εξάλλου τα 100 Ευρώ της «αποζημίωσης», ακόμα δεν έχουν αποδοθεί.
Έφαγε που έφαγε και έχασε απού έχασε!

Καλά να πάθω.
Ο θρασήτατος.
Αυτός είμαι εγώ.
Που τόλμησα και αντέδρασα στη κοροϊδία.
Στη εξευτελιστική καταπάτηση κάθε δικαίου μου.
Έπρεπε από την αρχή, να ομολογήσω.
Ότι φταίω.
Ότι ενόχλησα πολλαπλώς.
Τα πρόβατα.
Τον ιδιοκτήτη τους.

Το χωράφι μου δεν έπρεπε να είναι περιφραγμένο.
Τα πρόβατα περνώντας κάτω από τα σύρματα, ξεμαλλιάστηκαν.
Αρκετές τούφες αγνού παρθένου μαλλιού, έμμειναν στα σύρματα.
Οι πιρουέτες που αναγκάστηκαν να κάνουν περνώντας το πέτρινο φράχτη, ήταν σίγουρα επικίνδυνες.
Αν έσπαγαν κανένα πλευρό, και έτσι ξεμαλλιασμένα, τι μόστρα θα έκαναν στο τσιγκέλι του χασάπη, ε;
Αφήστε που οι ελιές τις οποίες έφαγαν, ήταν βιολογικής καλλιέργειας.

Άρα δηλητηριώδεις!
Επομένως φτηνά τη γλίτωσαν.
Από εμένα τον ασυνείδητο.
Αδίκησα και τον καλοπροαίρετο κτηνοτρόφο.
Ο οποίος λόγω οικονομικής κρίσης, μπορεί να μην είχε τροφές.
Τα άμοιρα τα ζωντανά έπρεπε να πεθάνουν από τη πείνα;
Είμαι ασυγχώρητος.
Με καταδικάζω ως εγκληματία.
Από πρόθεση και εκ προμελέτης.
Να ζητήσω δημόσια συγνώμη;
Ποτέ!
Θα χαρακτηριστώ … χέστης.
Κατά τη γνωστή παροιμία.
Και αυτό δεν το θέλω.
Φτάνουν, όλα τα άλλα που μου καταλογίζουν.
Να αναλάβω να χτυπώ, με μαστίγιο, στη πλατεία της Δημοτικής αγοράς των Χανίων

(τι επικοινωνιακή, φοβερή και τρομερή τουριστική ατραξιόν),

όσους συναδέλφους αγρότες προβαίνουν σε ανάλογες ,

παράλογες και αχαρακτήριστες καταγγελίες;
Ξεκινώντας πρώτα από εμένα;
Να αρμέγω, και να γαλακτοκομώ, για το υπόλοιπο της ζωής μου,

τα πρόβατα του κτηνοτρόφου που αδίκησα;
Ευχαρίστως!
Αλλά.
Τι μισθό θα παίρνω;
Μαζί με τα ποσοστά της τουριστικής ατραξιόν του μαστιγώματος.
Βεβαίως.
Από πιο πολιτικό γραφείο να περάσω,

για να πάρω το χαρτί του διορισμού μου;
Και τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια,

των εκλογών των επόμενων 50 χρόνων.
Για μένα και για όλο μου το σόι.
Μέχρι 100ού βαθμού!
Για να μην ξεχνιόμαστε.
Διότι, σε αυτή τη ζωή, όλα πληρώνονται.
Με απόδειξη….