Αρνήσου το αρνί σου.*

Τις τελευταίες 3 βδομάδες πριν το Πάσχα, δούλεψα πολύ. Θέλοντας και μη. Μέσος ημερήσιος χρόνος εργασίας 11 ώρες! Επομένως κουράστηκα πολύ.
Δεν μου έφτανε η κούραση, ενίοτε και ο πόνος της μέσης, τη Μεγάλη Πέμπτη τα ξημερώματα με επισκέφθηκε ξαφνικά και ένας απροειδοποίητος πόνος στη κάτω δεξιά σιαγόνα. Πονόδοντος!

Η οδοντογιατρός, μου είπε τηλεφωνικά να ξεκινήσω το χαπάκωμα με αντιβίωση. Ούτε τα συμπληρωματικά παυσίπονα που πήρα, διόρθωσαν τη κατάσταση. Τουλάχιστον άμεσα. Έτσι για 2 βράδια (Μ. Παρασκευή και Μ. Σάββατο) ο ύπνος ήταν ελάχιστος και μαρτυρικός. Τα ξημερώματα όμως της Κυριακής, ήρθε και η δική μου Ανάσταση! Ο πόνος με άφησε εντελώς και κίνησε για αλλού….
Με όλη αυτή τη ταλαιπωρία δεν είχα όρεξη για ψηστικές, φαγοποτικές δραστηριότητες. Της ημερήσιας διάταξης. Κάτι έπρεπε να κάνω όμως στα εθιμοτυπικά πλαίσια.
Άφησα τους άλλους, να ανάψουν φωτιές για σούβλα και ξυλόφουρνο. Να σουβλίσουν, να φουρνίσουν και να φάνε.

Εγώ έβρασα το χόντρο!
Με περίσσια μαγειρευτική τεχνοτροπία. Όλων και των καλλίτερων σεφ του κόσμου. Κοινώς κοιμήθηκα και ροχάλισα του σκοτωμού.
Το μεσημέρι που ξύπνησα με περίμενε στο τραπέζι σελινιώτικο κατσικάκι ψημένο πάνω σε κισαμίτικες κληματόβεργες, σε ξυλόφουρνο στη Μαλάθυρο, πασαλειμμένο με σφακιανή χούμελη και Κόκκινο-Μετοχιανό λεμονάκι. Τσίμπησα λίγο, σαν πουλάκι . Ο φόβος της επιστροφής του πονόδοντου βλέπετε! Μισό μπουτάκι μόνο. Και χωρίς κρασί, λόγω αντιβίωσης. Πήρα τα εορταστικά μηνύματα και τηλέφωνα μου και συνέχισα το υψίστης τέχνης … βράσιμο, από εκεί που είχα σταματήσει. Μέχρι σήμερα το πρωί.

Σήμερα ξεκούραστος, άλλος άνθρωπος, είπα να σουβλίσω και εγώ!
Δεν σούβλισα ακριβώς.
Αντικριστό έψησα.
Αντικριστό στον ήλιο!
Με ανθισμένα μυρωδικά εποχής και θαλασσινή αλμύρα.
Ήρθε και ρόδισε και έγινε … λουκούμι!!!!
Το ρόδισμα έσβησε από θαλασσινό κρύο νερό…..
Και του χρόνου.

*σύνθημα που είδα σε τοίχο.