Το βραβείο.

«Δεκαέξι χρόνια βιοκαλλιεργητής, βραβεύεται για το ήθος του, τη προσφορά του στο δύσκολο χώρο της βιοκαλλιέργειας και, φυσικά, για τα σπάνιας νοστιμιάς κηπευτικά που παράγει».
Συντακτική Ομάδα του «Γαστρονόμου» της Καθημερινής.

Την άνοιξη του ’96, ξεκίνησα, συνειδητά και επίσημα, ως αγρότης-βιοκαλλιεργητής. Εφόδια μου ήταν η φιλοσοφία της βιολογικής γεωργίας και η υπάρχουσα τότε, ελάχιστη εν σχέση με σήμερα, τεχνογνωσία. Είχα φροντίσει από το 1994, να «ψαχτώ» πολύ. Διάβασα, πειραματίστηκα και παρακολούθησα μη επιδοτούμενα σεμινάρια.
Στόχος μου δεν ήταν τα «υψηλά εισοδήματα και οι επιδοτήσεις». Αλλά, η παραγωγή προϊόντων απαλλαγμένων από τα πάσης μορφής και τύπου αγροχημικά. Με βαρύ το συναίσθημα της κοινωνικής ευθύνης. Ένιωθα ότι ασκώ λειτούργημα. Ότι δεν πρέπει να καταστρέφω άλλο το περιβάλλον. Να μην παίζω με την υγεία μου. Με την υγεία, όσων κατανάλωναν τα προϊόντα μου.
Είχα επιπλέον μία μεγάλη κληρονομιά. Τους σπόρους των ποικιλιών που βρήκα από το πατέρα μου. Την οποία, στη πορεία την έκανα πιο μεγάλη.
Φοβόμουν όμως ένα πράγμα. Πώς, η φύση, θα συνεργαστεί μαζί μου; Πώς θα αντιμετωπίσω τα ζιζάνια, τα έντομα, τους μύκητες; Τι είδους παραγωγή θα είχα και πόση. Από την αρχή κιόλας, αποδείχθηκε, ότι η φύση συνεργάζεται. Αρκεί να της δώσεις την ευκαιρία. Και θα σου ανταποδώσει αυτά που με σεβασμό ζητάς. Έστω και αν χρειαστεί να δουλέψεις περισσότερο.
Ο παράγοντας άνθρωπος, δεν με απασχολούσε. Τον είχα ως δεδομένο. Εκεί έπεσα έξω. Εντελώς. Συνάντησα και συναντώ καταναλωτές μη σωστά ενημερωμένους, άσχετους, απληροφόρητους, με πολλά αποθέματα προκατάληψης. Δημόσιους υπαλλήλους που δεν έκαναν και δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Που εκτελούσαν διατεταγμένες υπηρεσίες, προς όφελος συναφών συντεχνιών. Συναδέλφους αγρότες, που αντί να μας έχουν ως πρότυπο μίμησης, μας θεώρησαν «αθέμιτους ανταγωνιστές». Εμπόρους που μέσα σε λίγα χρόνια, πρόλαβαν και έγιναν κατεστημένο. Εις βάρος τόσο των παραγωγών, όσο και των καταναλωτών.
Τα 2-3 πρώτα χρόνια ήμουν σε μία ψυχοφθόρα κατάσταση, διαρκούς άμυνας και απολογισμού.
Μέχρι που πήρα τη απόφαση. Πέρασα στην αντεπίθεση. Πάντα αμυνόμενος χωρίς να χαρίζομαι σε κανένα. Το δίκαιο και η αλήθεια ήταν με το μέρος μου. Είχα και την υποστήριξη κάποιων ανθρώπων. Που πίστεψαν σε αυτό που έκανα. Στην ωφελιμότητα του, για το κοινωνικό σύνολο.
Ήδη, από το 1996, είχαμε ιδρύσει το Συνεταιρισμό Παραγωγών Καταναλωτών Οικολογικών Προϊόντων «γαία». Το 2004 ήρθε η δημιουργία του συνδικαλιστικού οργάνου των βιοπαραγωγών. Του Συνδέσμου Παραγωγών Βιολογικών Προϊόντων Ν. Χανίων. Το 2006 φτιάξαμε και μία ομάδα Παραγωγών Φρούτων και λαχανικών. Τη «Βιολογική Κρήτη».
Από το 2000 άρχισαν οι ομιλίες σε σχολεία και κατόπιν οι επισκέψεις αυτών των σχολείων στα κτήματα μου. Η συνεργασία με το ΜΑΪΧ. Η αρθρογραφία στο «Φουρόγατο», στο «Κήρυκα», στα «Χανιώτικα Νέα». Όλες τοπικές εφημερίδες. Οι εκπομπές στο ραδιόφωνο, από τις συχνότητες της ΕΡΑ Χανίων και για όλη τη Κρήτη. Τρεις φορές την εβδομάδα, για τρία ολόκληρα χρόνια. Από τον Απρίλιο του 2000 έως τον Απρίλιο του 2003. Και τώρα στο «Δίκτυο fm 91,5», όποτε μπορώ. Συνήθως κάθε πρώτη και τρίτη Τετάρτη, εκάστου μηνός. Τα … τιμημένα «παράθυρα», των τοπικών τηλεοπτικών σταθμών. Το … «μαϊντανιλίκι», με βαριά καρδιά. Και τώρα τελευταία το blog, στο διαδίκτιο, ως ΠΑ. ΝΙΚΟΣ.
Πως χώρεσαν τόσα καρπούζια, κάτω από μία μασχάλη; «Ανάγκα και θεοί πείθονται»! Δεν έσπασε κάποιο από αυτά; Σαφώς και έσπασε. Ελεύθερος χρόνος μηδέν, προσωπική ζωή ελάχιστη, βιοπορισμός στο κόκκινο.
Ήθελα και ασχολήθηκα με όλα αυτά. Όταν κατάλαβα πια, μετά από 10 χρόνια ότι είχα μπει στη χώρα του εθελοδουλισμού, άρχισα να «ξεφορτώνω». Με την ικανοποίηση ότι κάτι προσέφερα.
Ευχαριστώ όλους εκείνους , που με πίστεψαν, υποστήριξαν και βοήθησαν όπως μπορούσαν.
Ευχαριστώ τη Καθημερινή, το Γαστρονόμο, για τη τιμή που μου έκαναν.
Ευχαριστώ.
Έτσι απλά!
Υ.Γ: Περισσότερα για τη τελετή βράβευσης, καθώς και φωτογραφίες θα αναρτήσω, μόλις κυκλοφορήσει ο «Γαστρονόμος». Έχω και ένα βίντεο, αλλά κάποιο πρόβλημα μου παρουσιάζεται, κατά τη μεταφορά, από το κινητό στον υπολογιστή. Αν καταφέρω και το λύσω, θα το δείτε.