Πόββββ-γ Νικολό, που λέει και η θεία μου στο Κουρνά..

Επιτέλους!

Έδωσε ο Θεός και τελείωσα. Τις ελιές.

Ξεκίνησα από νωρίς τη συγκομιδή, όπως κάθε χρόνο,  Το Νοέμβριο. Με ζέστη.

Για τις γιορτές σταμάτησα. Έπρεπε να φυτέψω, να ξεβοτανίσω και φυσικά να πουλήσω.

 Από του Αϊ Γιαννιού, φούντα-φούντα, κλαδί-κλαδί, δέντρο-δέντρο, πλησίαζα όλο και πιο πολύ προς το χαντάκι που είναι στο τέλος του χωραφιού.

 Στρώσε, κλάδεψε, ράβδισε, καθάρισε, σάκιασε, κουβάλησε, όλα αυτά μόνος. Που λεφτά για εργάτες!

Στο τελευταίο μουρέλο (μικρό δέντρο), οι ουρανοί άνοιξαν. Χαλάζι πρώτα. Και μετά βροχή. Πολλή βροχή. Τα χωράφια λίμνη. Οι δρόμοι ποτάμια.  Μέχρι να μαζέψω τα συμπράγκαλα, έγινα σουρούδι. Απογοητευμένος σχόλασα. Για να αποτελειώσω το μισό δέντρο, ξαναπήγα μετά από 2 ημέρες. Όταν έφτιαξε ο καιρός.

Πρόκοψα και έβαλα το αυτοκίνητο στο χωράφι. Κοντά στο δρόμο. Μια άστοχη κίνηση και κόλλησα! 

Προσπάθησα να το ξεκολλήσω. Αμ δε! Ούτε οι πέτρες, ούτε τα κλαδιά, ούτε τα ξύλα ωφελούσαν.

Από το δρόμο που περνάει δίπλα από το χωράφι,  δεν περνούσαν  αυτοκίνητα. Σε αντίθεση με άλλες μέρες. Και στα γειτονικά χωράφια δεν υπήρχε κανείς. Οι βοσκοί, που άλλες ημέρες έρχονταν να πάρουν κλαδιά, άφαντοι!

Άρχισα τα τηλέφωνα. Σε συγγενείς και φίλους. Με μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα. Αυτοί που δεν μπορούσαν να έρθουν ήταν σε κηδείες, νοσοκομεία  ή  στη δουλειά τους.  Άλλοι που πιθανώς να μπορούσαν, είχαν τα κινητά τους κλειστά.   

Στο τέλος, απελπισμένος, πήρα το Μπάμπη. Το φίλο και κουμπάρο. Ήταν στο μαγαζί. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, έκλεισε το τηλέφωνο. Έκλεισε και το μαγαζί. Ήρθε μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Με το Γιούκο! Ναι, ένα θεόπαλιο Γιούκο. Αυτό είχε, με αυτό ήρθε. Και με αυτό, με ξεκόλλησε. Όχι εμένα. Το αυτοκίνητο μου.

Και του χρόνου;

Καλά.

Μέχρι του χρόνου, πολλά γίνονται….