Ωραία, ξένοιαστα χρόνια;

Τη τελευταία φορά που ντύθηκα μασκαράς ήταν το 1987.

Παρασκευή βράδυ ήταν, καλή ώρα όπως απόψε.

Συννεφιά, ψιλή βροχή και  κρύο.

Μαζευτήκαμε 5-6 φίλοι και φίλες.

Τροζοκόπελα.

Γυρίσαμε όλα τα Χανιά και το μισό Ακρωτήρι.

Φορούσα  ένα φουστάνι κλαρωτό, της αδερφής μου.

Και από μέσα μια ξεχειλωμένη βράκα της γιαγιάς μου.

Από εκείνες τις παλιές.

Είχα κρεμάσει στον ώμο, σαν τσαντάκι,  ένα μαγνητόφωνο.

Μέσα είχα βάλει  μια κασέτα  

με ένα  τούρκικο τραγούδι, αργό  τσιφτετέλι το «Ογλάν-Όγλάν».

Σε κάθε σπίτι που πηγαίναμε, άνοιγα το μαγνητόφωνο, χόρευα στο ρυθμό του τραγουδιού και άφηνα τη βράκα της γιαγιάς να πέφτει!  Τη μάζευα και έφευγα τρεχάτος. Τάχατες ντροπιασμένος, από το αναπάντεχο.

Ενώ σήμερα…..

…Απορώ……………………..