Μια μέρα, του δειλινού την ώρα….

Καθόταν αρκετή ώρα στη μουριά.

 Μόνη της.

Που και που άλλαζε θέση.

 Μα πάντα κοίταζε προς τα κυπαρίσσια. 

Μερικές δεκάδες μέτρα πιο πέρα. 

Εκεί ήταν αρκετές δεκαοχτούρες, 

που φώναζαν και έπαιζαν στα κλαδιά των κυπαρισσιών.

 Κάποια στιγμή, έφυγε μία από τα κυπαρίσσια και πλησίασε τη φιλενάδα μας.

 Αμέσως άρχισε το παιχνίδι του ψησίματος.

 Δεν κράτησε πολύ.

 Άμα θέλει η νύφη και ο γαμπρός, 

το ζευγάρωμα δεν μπορεί να περιμένει.

Και τι ζευγάρωμα!

Της μιας φοράς….

 Των δύο…..

 Των τριών…

 Των τεσσάρων…

 Ε, κάποια στιγμή, έπρεπε να τελειώσουν. 

Ο  μπανιστηριτζής που τραβούσε φωτογραφίες άρχισε να κουράζεται. 

Είχε και άλλες πιο σοβαρές δουλειές να κάνει. 

Πάνω στην ώρα, εκείνος την έκανε με ελαφρά φτερουγισματάκια , προς τα κυπαρίσσια.

Εκείνη, πήγε στη φωλιά της. 

Λίγα μέτρα πιο πέρα από τη μουριά.

Και θα ζήσουν αυτά καλά

και εμείς καλύτερα;

Σιγά!