Με αυτόν τον μπροστάρη, καλά να πάθουν!

Προ-χθες το απόγευμα ο σεισμός με βρήκε στο κρεβάτι. Είχα σχολάσει πιο νωρίς. Εξ αιτίας ενός φοβερού πονοκέφαλου. Πάνω που  βυθιζόμουν στο γλυκό λήθαργο του ύπνου, ένοιωσα το κρεβάτι να κουνιέται. Με κόπο άνοιξα τα μάτια. Το φωτιστικό στο ταβάνι πήγαινε πέρα δώθε. Ξε-ξύπνησα. Χουζούρεψα λίγο και σαν σηκώθηκα άνοιξα τη τηλεόραση. Για να δω τι ακριβώς έγινε. Και πού. Μιας και το σπίτι είναι παλιό, κοίταξα για τυχόν ζημιές. Ευτυχώς ζημιά δεν υπήρχε…

 Χθες το πρωί, πριν φύγω για δουλειά, την ώρα που χάραζε, είδα μέσ’ το μισοσκόταδο, στο τοίχο της αποθήκης, κάτι  που έμοιαζε με χοντρή ραγισματιά..  Άναψα, παραξενεμένος το φως και πήγα κοντά να δω. Τσάμπα η λαχτάρα.

 Ήταν αυτό το … κονβόϊ από κάμπιες.

 Έμοιαζαν με κάμπιες πεύκου. Παραξενεύτηκα. Επειδή γύρω γύρω, πεύκα δεν υπάρχουν. Πως το καλό βρέθηκαν εκεί. Πιθανώς να ήταν θύματα της νυχτερινής, σφοδρής καταιγίδας.  Επειδή βιαζόμουν, τις παράτησα και έφυγα.

Αργότερα που ξαναγύρισα ήταν ακόμα εκεί. Έκαναν βόλτες πάνω στο τοίχο. Σιγά σιγά, πότε από εδώ, πότε από εκεί. Όπου πήγαινε η πρώτη, ακολουθούσαν και οι άλλες. Σαν να μην ήξεραν που θα πάνε. Σαν να ψαχνόντουσαν.

Αργά το μεσημέρι τις έχασα. Δεν ήταν στο τοίχο. Ρώτησα τη νοικοκυρά του σπιτιού και μου απάντησε «εφάγανε τζι τα πουλιά».

Τις είχε … νοικοκυρέψει με τη σκούπα!