Εκεί. Στη Γαύδο.

Το πρωί με ξυπνούσαν οι πέρδικες.

Το βράδυ με νανούριζαν τα τριζόνια και το θρόισμα του αέρα  που περνούσε μέσα από τις πευκοβελόνες.

Κολύμπησα σε πεντακάθαρα, καταγάλανα νερά.

Έπαιξα  με τα βότσαλα.

Λιάστηκα με τις ώρες.

Πασαλείφτηκα με λάσπη από άργιλο.

Διάβασα για τρίτη φορά, ένα θαυμάσιο βιβλίο, δώρο μιας μακρινής φίλης.
(καλή της ώρα....)

Περπάτησα σε ορισμένα από τα καλοδιατηρημένα μονοπάτια. Κάτω από τη σκιά των πεύκων και των κέδρων.

 Έφαγα φρέσκο και φτηνό ψάρι, ντόπιο κατσίκι και αρνί.

Ξαναβρήκα μια φίλη από τα παλιά.

Τη Στέλλα, με το φούρνο της  στο Καστρί. Που φτιάχνει πεντανόστιμο προζυμάτο ψωμί και υπέροχα γλυκά.

Μέσα στη μακαριότητα της κοσμάρας μου, έμαθα ότι το νησί είναι σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης». Ότι πεινούσα, διψούσα, δεν είχα καύσιμα και ότι τα σκουπίδια με είχαν πνίξει.  Λόγω του ακτοπλοϊκού αποκλεισμού.

Έγινε και μία κατάληψη. Βέβαια! Του Δημαρχείου. Από τους «αγανακτισμένους» αποκλεισμένους. Δηλαδή από όλους όσους  είχαν ξεμείνει εκεί με τα αυτοκίνητα τους.

Στην πλειονότητα τους ήταν «Αϊ-Γιαννιώτες».

(η φωτογραφία είναι της Στέλλας)

Κατέβασαν την Ελληνική σημαία. 

Από τον ιστό του Δημαρχείου. 

Που ήταν κουρελιασμένη. 

Και ανέβασαν ένα μαύρο ρούχο.

Και τι ρούχο! 

Σώβρακο. 

Αρμάνι. 

Ναι οι «ξεβράκωτοι»……..