Τα χωράφια που βλέπετε, ήταν έτοιμα από ημέρες. Με περίμεναν για να φυτευτούν. Ορισμένα κατάφερα να τα φυτέψω.
Τα υπόλοιπα περιμένουν. Και θα περιμένουν. Διάχυτα κάθετα, οριζοντίως, πλαγίως λοξά και ίσια, για πόσο δεν ξέρω.
Σήμερα έπρεπε να φυτέψω σκόρδα.
Κάθε σκελίδα και κουρούπι. Χιλιάδες γονυκλισιές. Στο ναό της αντοχής. Το σώμα δυό κομμάτια. Στη μέση, η μέση. Πεθαμένη Ο εγκέφαλος; Οι ασφάλειες του κατεβασμένες. Χαμένος σε ντάρκ-ρουμ. Κολασμένες ασυνάρτητες σκέψεις σε παρτούζα.
Κάθε λίγο και λιγάκι, τη κοπάναγα. Ψάχνοντας την υπομονή.
Χάζευα τα κοπάδια των μικρών πουλιών. Δεν ήταν παπαγαλάκια. Ήταν σπουργίτια. Ορμούσαν όλα μαζί για φαγητό. Τσακωνόντουσαν. Έπαιζαν. Φλερτάριζαν. Δημιουργώντας πανδαιμόνιο.
Όταν χόρτασαν και κουράστηκαν, την άραξαν στα καλώδια της ΔΕΗ. Κοιτώντας με αφ’ υψηλού. Για τη ζωή που προσπαθούσα να κάνω.
Μέχρι που πέρασαν δυό πουλιά. Άλλα πουλιά. Ατσαλένια κοράκια. Και τα έδιωξαν.
Ύστερα από λίγο τράβηξαν τη προσοχή μου τα μυρμήγκια. Ξανάχτιζαν τις φωλιές τους. Οι πολλές βροχές του Οκτώβρη, τις είχαν χαλάσει. Συνήθως όταν τις χτίζουν, βάζουν τους κόκκους του χώματος, ομοιόμορφα περιμετρικά της εισόδου. Τώρα φτιάχνουν πύργους. Από τη Βόρεια και ανατολική μεριά της φωλιάς. Με ύψος που φτάνει και μέχρι τους 10 πόντους. Σημαδεύουν το κακό καιρό που μας περιμένει στην άκρη του ορίζοντα; Θα δείξει….
Σειρά για χάζεμα είχαν οι μπουμπούροι. Μαύροι, μεγάλοι και αφύσικα πολλοί για αυτή την εποχή. Πετούσαν από λουλούδι σε λουλούδι. Όσο μικρότερο από αυτούς και αν ήταν, πάντα ισορροπούσαν πάνω του. Κατάφερναν να το τρυγήσουν. Κλέβοντας από τις μέλισσες τη γύρη και το νέκταρ..
Αργά το μεσημέρι, έκατσα να φάω μια μπουκιά. Μακαρονάδας ξεγυρισμένης. Με αβοκάντο, ελαιόλαδο, βασιλικό και σκόρδο.
Πικρή μπουκιά. Έκατσε στο λαιμό. Να με πνίξει. Αιτία οι κανονιοβολισμοί. Της πτώχευσης της βαρυσήμαντης πολιτικής μας ζωής. Ένα τρισάθλιο τού-βού σσσσσ-ό-ου. Με δηλώσεις, επιστολές, διαγγέλματα, σενάρια να χορεύουν το χορό της κοιλιάς. Όλα πρόστυχα ξεβράκωτα. Στην άκρη του Ζαλόγγου.
Ξαναπήγα στο χωράφι. Με την ίδια όρεξη για δουλειά. Τα χωράφια πάντως και αύριο εκεί θα είναι. Θα περιμένουν. Άλλη μια μέρα του Θεού, θα ξημερώσει. Και θα δουλεύω ή τουλάχιστον θα προσπαθώ να δουλέψω μόνος. Σαν το μυρμήγκι. Που γεννιέται για να δουλεύει.
Υ.Γ. Αν δεν καταφέρω να φυτέψω τα σκόρδα, θα τα φυλάξω. Και θα τα βάλω στη κάλπη. Όποτε ανοίξει. Για να μην μας πιάνει το κακό μάτι. Όποιος θέλει, μπορώ, και πολύ ευχαρίστως, να του δώσω. Για να κάνει το ίδιο.
Εμπρός λοιπόν. Οργανωθείτε στο Κίνημα Του Σκόρδου Για Τη Καταπολέμηση Του Κακού Ματιού. Τσάμπα είναι……
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου