Βρε καλώς τα παιδιά!

Το μεσημέρι ξεθεωμένος από τα διάφορα, είπα να ξεκουραστώ λίγο παραπάνω. Όχι να κοιμηθώ. Έτσι να χαζολογήσω. Τηλεοπτικά. Είχα τη περιέργεια να δω στις τοπικές ειδήσεις, για το φονικό που έγινε στα Κεραμειά. Εκεί όπου οι βοσκοί βγάλανε τα κουμπούρια τους. Για να δούνε ποιος έχει το μακρύτερο. Βοσκότοπο.

Και είδα τον καλοθρεμμένο ηγέτη των  «ανεξάρτητων Ελλήνων»! Που έχει κατέβει στο Ηράκλειο για προεκλογική τουρνέ. Με ξέχειλα τα ξύγκια της καλοπέρασης, να προηγούνται στο διάβα του. Το ποδαράτο. Χωρίς τα οφ-σορ ελικόπτερα. Παρατρεχάμενοι του, άλλοι ξυγκάτοι. Στο πιο άγριο. Στο πιο αηδιαστικό. Ανάμεσα τους ξεχώριζε ένας αδύνατος.  Ένας πολύ γνωστός. Γεροντόπαιδο. Και δημοσιογράφος. Της παλιάς σχολής. Της παροπλισμένης κιτρινίλας. Ο Τέρενς Κουίκ. 

 Ναι κορίτσια. Και αγόρια. Ο Τέρεν-ςςς!

Όχι δεν ξιπάστηκα. Δεν τσιμπήθηκα. Δεν ε-ξε-πλάγην.  Απλώς ξενύσταξα. Γιατί ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ στη καρέκλα. Με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Γλίτωσα και τη πιθανή πτώση.

Έφτιαξα ένα καφέ, έκλεισα τη τηλεόραση και βγήκα στην αυλή. Πίνοντας το καφέ, αναρωτιόμουν.

Αυτά που έτρωγε. Ο Τέρενς. Επί πρωθυπουργίας του Κωστάκη από τη κρατική τηλεόραση, αφού στα ιδιωτικά κανάλια δεν είχε πια πέραση. Επί υπουργίας του Χατζηγάκη στο Αγροτικής Ανάπτυξης, από τον ΟΓΕΕΚΑ «Δήμητρα», ως αργόμισθος. Μαζί με δεκάδες άλλους παπαγάλους της ίδιας συνομοταξίας. Δεν τα χώνεψε; Παρά τα έφτυσε κατάμουτρα στα πρώην αφεντικά του;

Θεέ μου.

Τι μας περιμένει ακόμα;

Αυτός θα μας σώσει;