Πολιτιστικές και πολιτισμικές ονειρώξεις θερινών νυχτών.

 Είναι απαραίτητο. Τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Να διοργανώνουν μία γιορτή. Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι της υπαίθρου. Σε συνεργασία με τους Συλλόγους Κυριών και Δεσποινίδων. Ενίοτε και με τη συνδρομή των Δήμων. Γιορτές για το λουκουμά, τη κρεατότουρτα, το καλιτσούνι, το ξεροτήγανο, τη μαραθόπιτα και τώρα τελευταία της πιλότας. Σύντομα, έρχονται και άλλες, από ότι μαθαίνω. Του τοματοκιοφτέ, του αυγοκαλάμαρου και της .... βάφλας!

Ο πολιτισμός του «μαζευόμαστε, επιδεικνυόμαστε, ξιπαζόμαστε, δημοσιοσχετιζόμαστε, δημιουργώντας παρακαταθήκη ψηφουλακίων για τις Δημοτικές εκλογές» ξεχειλίζει. Τρέχει στις μπαζωμένες ρεματιές, στα γεμάτα σκουπίδια ξεροπόταμα. 

Και καταλήγει εκεί που ο τουρίστας του «όλ-ιν-γκλού-σηβ» κατουράει τις θάλασσες μας. 

 Ο Πολιτιστικός και Εξωραϊστικός Σύλλογος της γειτονιάς μου, έχει πέσει σε αδράνεια. Φαινομενικά. Πενθεί, τάχα μου, τη χαμένη τιμή της ενορίτισσας. Που διακονεύτηκε στους  πέτσινους καναπέδες, των πολυτελών γραφείων της ενορίας μας. Δεν είναι όμως έτσι. Κάθε μέρα δουλεύει. Υπερβολικά. Για να κάνουν πάρτι τα σκουπίδια. Στα στενά και στις γωνιές. Εκεί όπου υπάρχουν και δεν υπάρχουν κάδοι απορριμμάτων. 

Για αυτό σκέπτομαι, προγραμματίζω, μία γιορτή. Σαν αυτές που σας ανέφερα. Με το ίδιο πολιτιστικό και πολιτισμικό περιεχόμενο. Με καθαρά ωφελιμιστικά κριτήρια. Δεν το κρύβω. Ετοιμάζω τη «Γιορτή της μπάμιας». Της αυτής, καθεαυτής μπάμιας. Του ζαρζαβατικού.

Λεπτομέρειες στην επόμενη ανάρτηση……