Οδηγούσα στη μέση του δρόμου. Αργά.
Αποχαυνωμένος. Χορτασμένος όλη την ημέρα από τον ήλιο και τη θάλασσα. Χάζευα κιόλας. Λίγο πριν από μια πολύ κλειστή
και απότομη στροφή, έπιασε το μάτι μου, σε μια περιφραγμένη πεζούλα, κάτι σαν μετεωρολογικό σταθμό. Έκοψα και άλλο
ταχύτητα και συνέχιζα να τον περιεργάζομαι.
Ακριβώς πάνω στη στροφή, έπρεπε
να κοιτάξω και μπροστά μου. Είδα το ένα και μοναδικό περιπολικό της Γαύδου, απέναντι
μου. Ερχόταν, παίρνοντας ανοιχτά τη στροφή, κατευθείαν πάνω μου!
Το δίπλωμα οδήγησης το έχω πάρει από
το 1987. Από τότε έχω οδηγήσει πολλά αυτοκίνητα. Δικά μου, επί μισθώσει ή και δανικά. Κατά μήκος και κατά πλάτος της Κρήτης.
Αλλά και σε πολλές περιοχές της πάνω Ελλάδας. Δεν είχα συγκρουστεί ποτέ με άλλο
αυτοκίνητο. Ούτε καν με μηχανάκι. Έπρεπε
να πάω στη Γαύδο, για να μου τύχει; Και μάλιστα με το «όργανο»; Που δεν έκανε βόλτα
με το περιπολικό, εκείνη την ώρα την σκηνίτισσα
γκομενίτσα και το σκύλαρο της, μα …. ενημερωνόταν από τη συνάδελφο του, της ασφαλείας και το λαγωνικό της, για το τι γίνεται
στον Αι Γιάννη;
Ε, δεν μου έτυχε! Προλάβαμε στρίψαμε
τα αυτοκίνητα μας και πατήσαμε αμέσως φρένο.
Τα αυτοκίνητα σταμάτησαν δίπλα –
δίπλα. Ο τεραστίων δαστάσεων, γκριζοκαφέ σκύλος γάβγιζε. Η συνεπιβάτης δάγκωνε τα δάκτυλα της.
Και το «όργανο» με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια. Τους κοίταζα και εγώ, σκασμένος από τα γέλια.
Πάτησε γκάζι και έφυγε. Χωρίς να μου βγάλει άχνα.
Και ο μετεωρολογικός σταθμός που
χάζευα, ήταν αυτός της Γαύδου….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου