Ο ευνουχισμός του ραπανιού.

Όπως βλέπετε αυτό είναι ένα ραπάνι. Μακρύ ραπάνι. Και ικανοποιητικών διατάσεων. Δηλαδή χορταστικό . Δεν έχει καμία σχέση με τα ραπανάκια  Ιταλίας, Ολλανδίας κλπ. Κληρονόμησα το σπόρο για αυτή τη ποικιλία από το πατέρα μου.

Ως ποικιλία έχει το χαρακτηριστικό, ότι κάνει μεγάλα ραπάνια, λίγο ανατσούμπαλα,  τρυφερά από μέσα, μυρωδάτα και ελαφρώς πικάντικα. Τσιούναι. Κάθε χρόνο φροντίζω να βγάζω σπόρο,  για την επόμενη χρονιά.

Για να κάνει σπόρο,  πάλι ραπανιού και όχι ραπανίδας, πρέπει να το ευνουχίσομε.

Το κόβουμε,   όπως στη φωτογραφία. Τόσο από τη ρίζα όσο και από τα φύλλα. Θέλει προσοχή όταν κόβουμε τα φύλλα για να μην πειράξουμε τη καρδιά του φυτού. Το κατω κομμάτι της ρίζας και τα φύλλα δεν τα πετάμε. Τα τρώμε! 

Ύστερα κόβουμε κάθετα σε σχήμα σταυρού το κομμάτι της ρίζας που είναι μαζί με τη καρδιά.

Ανοίγουμε ένα λάκκο και το φυτεύουμε. Θα βγάλει νέες ρίζες και θα μεγαλώσει. Θα γίνει θάμνος ολόκληρος. Θα ανθίσει και θα δέσει την άνοιξη λουβιά. Μέσα στα λουβιά  θα είναι ο σπόρος. Πριν μεστώσει, χρειάζεται να προφυλαχθεί  από τα πουλιά. Ο καλλίτερος τρόπος είναι να τα σκεπάσουμε με ένα δίχτυ. Όταν αποκτήσουν ένα κιτρινοπορτοκαλοκαφετί χρώμα είναι έτοιμα. Τα κόβουμε, τα αφήνουμε κάπου προφυλαγμένα από τα διάφορα μιαρά (πουλιά – ποντίκια- μυρμήγκια)  για να ξεραθούν, εντελώς. Αφού ξεραθούν τα κοπανίζουμε. Τέλος τα λιχνίζουμε. Το σπόρο τον φυλάμε σε δοχεία ή βάζα  που κλείνουν καλά. Για να μην πιάσουν μαμούνια βάζουμε λίγα φύλλα ή μικρά κλαδιά από φασκομηλιά.Όπως όλους τους σπόρους....