Η φίλη, της φίλης, ω φίλη!

Τη γνώρισα.

Πριν από 2 χρόνια.

Ακριβώς.

Εδώ στα Χανιά.

Στο σπίτι μίας κοινής φίλης.

Που μας είχε καλέσει σε τραπέζι.

Είπαμε πολλά.

Και συνεχίσαμε να λέμε.

Σε άλλη μία συνάντηση.

Κάπου αλλού.

Η χαρά της γνωριμίας μαζί της ήταν μεγάλη.

Όχι για το «διάσημο» αλλά για την ορθότητα του χαρακτήρα της.

Των πιστεύω της.

Μετά.

Τα όσα έγιναν στην ΕΡΤ.

Και με τη  στάση της.

Με τη δύναμη της.

Ναι.

Εκτός από χαρά, νοιώθω και πολύ περήφανος.

Καλή δύναμη για τη συνέχεια Αγλαΐα....

Υ.Γ: Το ίδιο περήφανο με κάνουν και τα παιδιά, 

αυτά που έμειναν,

της ΕΡΑ Χανίων.