Ήταν προσχεδιασμένο.
Από καιρό.
Να συμβεί χθες.
Τα παράτησα όλα.
Δουλειές.
Υποχρεώσεις.
Πήγα εκδρομή.
Έβαλα τη κουστουμιά μου.
Ρούχα εργασίας χωραφιού.
Καθαρά βεβαίως.
Ολίγον τι σκισμένα.
Που το είδα εκ των υστέρων.
Στις φωτογραφίες.
Πήρα τα σποράκια μου.
Και πήγα.
Οι δασκάλες.
Που δεν θέλω.
Να κανακέψω.
Κολακέψω.
Λιβανίσω.
Πράγμα που το σιχαίνομαι.
Εξ άλλου.
Είμαι σίγουρος.
Ότι δεν το έχουν ανάγκη.
Γιατί ασκούν.
Πολύ καλά.
Το λειτούργημα τους.
Το ξέρουν.
Από την αγάπη.
Το σεβασμό.
Που εισπράττουν.
Από τα μικρά παιδιά.
Ήθελαν λοιπόν.
Να ξεκινήσουν.
Φέτος.
Σχολικό λαχανόκηπο.
Μικρό.
Αλλά καλό.
Θα μπορούσαμε.
Να αρχίσουμε.
Παίρνοντας έτοιμα φυτά.
Όπως κάνουν αλλού.
Σε άλλους σχολικούς λαχανόκηπους.
Αποφεύγοντας.
Τη διαδικασία.
Του σπορείου.
Προτιμήσαμε όμως.
Να μιλήσουμε για αυτούς.
Να δουν.
Και να συμμετέχουν.
Και αυτά.
Στο φύτεμα.
Πράγμα το οποίο έγινε.
Συμμετείχαν όλα τα παιδιά.
Ένα ένα.
Φύτεψαν.
Έφτιαξαν ταμπελάκια.
Τα έγραψαν.
Τα τοποθέτησαν.
Στα ενδιάμεσα.
Τραγουδήσαμε κιόλας.
Χαρωπά τα δυο μου τα χεράκια τα χτυπώ.
Αφού μας ευχηθήκαμε.
Τα ποτίσαμε.
Για να φυτρώσουν.
Για να φυτρώσουν.
Φυσικά θα υπάρξει και συνέχεια.
Στην ώρα της όμως……
1 σχόλιο:
ΜΠΡΑΒΟ ΝΙΚΟ!!! Εύγε!!!
Δημοσίευση σχολίου